Rider(s) Report: Swiss Epic 2024

In Januari besloten Onno en ondergetekende het avontuur van de Swiss Epic 2024 aan te gaan. Een avontuur in de Zwitserse alpen over 350 km een 11500 hoogtemeters in vijf dagen met veel pittig klimwerk en technische afdalingen. Voor Onno was het een stap in het duister zonder enige meerdaagse ervaring of marathon ervaring in de alpen. Persoonlijk had ik al twee Epics en een dozijn alpen marathons in de benen maar met Onno samen rijden was voor mij in zo’n situatie ook nieuw en samen rijden is één van de sleutels in een dergelijke wedstrijd tot succes. Je wil elkaar niet kapot rijden en toch tot het uiterste gaan en ook qua regels is het duidelijk dat je in de wedstrijd nooit verder dan twee minuten van elkaar vandaan mag fietsen. Een weekendje trainen samen in Nederland en ook nog een weekend samen in de bergen plus een goed gesprek over verwachtingen en wat afspraken gaven voldoende vertrouwen voor een week afzien en plezier op de bike.

Onno: We gingen samen (zonder dat we daar echt afspraken over hadden gemaakt) voor een serieuze deelname dus we waren ook serieus bezig met trainen. Kex via JOIN en ik via Bikesight Coaching. Ons weekendje in Zwitserland was een weekend vol extreme trails (super vet) en op 1 of andere manier had ik in mijn hoofd geprint dat de “echte” Epic niet zo extreem zou zijn, dit was een verkeerde gedachte (-: bleek later....... 

Op 19 augustus was het dan zover. Nog niet het fietsen maar de logistieke dag om alle spullen op de plek te krijgen en de registratie. Auto in Davos, fietsen en rijders in la Punt en het check-in van het heerlijke hotel in Pontresina. Een dag met heen en weer reizen en opbouwen van de zenuwen. Meer als een gezonde portie daarvan hadden we beiden in de benen en tussen de oren. Startnummer ophalen, laatste 10 kilometer van de eerste etappe verkennen en beentjes omhoog!

Dag 1: La-Punt Chamues – La Punt Chamues (75km/2150hm)

Opgesteld in startblok B, het vierde startblok na de UCI men, startblok A en de UCI women, gebaseerd op vooraf ingeschatte finish tijd. Je moet hier nooit te negatief inschatten heb ik de ervaring want iedereen denkt dat hij sneller is dan dat hij is. Het bleek een goede keuze aangezien we de hele week dezelfde mensen om ons heen bleven zien. We wisten dat we na de start na een korte klim relatief snel in een fuik van de eerste singletrail zouden stuitten en achterop het damesveld zouden landen. Na de pang dus gelijk vol erop om een goede plek te bemachtigen. Het eerste single trailtje liep goed, maar het deed dus gelijk in de eerste kilometers al pijn. Om die reden de tweede klim de Albulapas, het eerste stuk asfalt gepaced en wat op adem gekomen. De via Engadina was een trail voor de Albula trail waar je op hoogte bleef en het al duidelijk werd dat de organisatie ons niet zou sparen. Niet extreem technisch maar wel flink exposed en geen moment om je concentratie te verliezen. Na deze trail even goed door ademen om het tekort aan zuurstof op de 2000 meter waarop we toch zaten even te compenseren. De trail die daarop volgde was de tweede helft van de albula trail. Veel nattigheid en veel stenen waar Onno gelijk liet zien dat bij dalen over technische trails met hem rekening te houden viel. Vrij snel was er een gat wat pas op de volgende langere klim weer gerepareerd werd. Deze lange klim was de klim van de dag naar Corviglia bij St. Moritz. 1000 hoogtemeters aan een stuk klimmen over steil schotter voordat de beloning kwam inde vorm van de WM flowtrail en de Foppettas trail. Eindeloze kombochten, sprongen, een verdwaalde wallride en nortshores en veel stenen in het lagere deel.

Waar ik in de klim nog het nodige werk had kunnen verrichten haalde Onno zijn tijd in het dalen ruimschoots in. De trails rondom Arnhem leer je aardig van sturen en de hoogteverschillen moet je erbij denken. Eenmaal beneden was bij mij de koek op. Dat is met nog 25 km te gaan en een plan om in het laatste vlakkere deel gas te geven niet optimaal. 

Onno: bij ons beiden was de koek inderdaad al best ver op. Achteraf denk ik dat het een combi was van zenuwen (je weet echt niet wat je kan verwachten), hoogte (alles op of boven de 2000m en bij mij net effe te weinig drinken. In de laatste klim meters kreeg ik al kramp neigingen en van ons weekendje sturen op de home trails van Kex had ik geleerd dat dat met dalen soms kan verergeren: continu druk op de spieren..... dus zitten waar je zitten kan en niet 110% die flowtrail af. Maar “vlak” op het hoogte profiel is in werkelijkheid ook soms anders, het Stazerwald was ook de hele tijd op en neer. De kramp ging dus niet weg. 

Op de paar klimmetjes inde het Stazerwald ging het licht goed uit met nog een valpartij zonder al te veel erg tot gevolg. Schade beperken en zorgen dat we aan de finish komen. (66th overall, 4th Grand Master).

Dag 2: La-Punt Chamues – Davos (76km/2400hm)

De eerste dag al (te) diep gaan en dan nog een week moeten, hoe moet dat dan..? Na een mindere nacht, maar verder alles qua herstel goed te hebben gedaan (eat-sleep-ride-repeat) was het toch even slikken dat we vandaag met de koninginnenetappe over de scallettapas zouden gaan. Een monster van een off-road pas over ruim 2600 meter met veel stukken waarin gelopen zou moeten worden. Na de start was het echter business als usual, want hetzelfde starttrailtje van de eerste dag zou weer de bottleneck zijn. Na prima positioneer werk was de eerste downhill dan ook prima in positie genomen zonder veel tijd te verliezen. De tweede klim daarna was echter eerst een lange singletrail waarin Onno voor een dames team kwam te zitten en ik er net achter wat ervoor zorgde dat we ver uit elkaar kwamen te rijden. Het laatste stuk was echter een loeisteil stuk schotter en nog een stuk singletrack muur waarop de kaarten juist geschud werden en we weer bij elkaar in de buurt zaten voor een eindeloze natuurlijke singletrail richting Zernez waar de national park marathon normaal alleen op schotter wegen voorbij komt. De terugweg door dit dal met enkele kortere pittige klimmetjes bracht ons terug naar Val Susauna waar de klim langzaam steeds steiler wordt. Het profiel lijkt regelmatig maar de hellingshoek wisselt voortdurend en Garmin laat regelmatig 20% en hoger zien op de kokend hete schotterwegen. Vanaf de verzorging op Alp Funtauna wordt het afzien om de laatste 400 hoogtemeters singletrail te rijden over swicthbacks en eindeloos veel stenen. Regelmatig is het beter om te lopen om risico te vermijden of omdat het gewoon niet gaat.

Eenmaal boven begon een lange tricky afdaling door Dürrboden. Veel grote stenen die door verschillende aardverschuivingen dit jaar behoorlijk onregelmatig lagen. Heel blijven was hier het belangrijkste en paste bij het motto overleven wat er voor vandaag gekozen was. Naarmate de trails minder lastig werden steeg ook het zelfvertrouwen en kon er weer stevig doorgejakkerd worden. Met nog een flinke inspanning op het laatste poefje werd ook deze etappe met een tevreden gevoel en een prima klassering afgesloten. We waren in Davos en konden met de beentjes omhoog en in het zwembad. (67th overall, 4th Grand Master).  

Onno: dit was echt een hele mooie etappe met oneindige singletrails in het begin. Flink technisch ook weer en qua inhalen lastig waardoor je soms de keuze maakt om maar achter iemand te blijven waardoor je weer wat energie kan bijtanken. Na de brute pas was het oneindig lang dalen naar Davos. Het begin van de afdaling was zo grof en heftig dat ik daar niet heel veel plezier in had, wat ruimschoots goedgemaakt werd door de snellere secties richting het dal. Hier en daar slalommend om de toeristen (veelal orthodoxe joodse mensen, wat soms een contrast is met onze snelle bikes en lycra pakjes) heen.

 Dag 3: Davos – Davos (64km/2100hm)

Het zou een iets rustiger dagje worden met niet zulke lange klimmen, maar niets bleek minder waar. Na een nacht van goed herstel hadden we beide de benen om vanaf de start af flink door te trekken. Na twee dagen heel tevreden te zijn geweest met een vierde plek begonnen we ons brutaal af te vragen wie toch die mannen voor ons waren. In de tussentijden hadden we al gezien dat we regelmatig derde lagen en soms al eens kort op de tweede plek hadden gelegen. De eerste drie teams startten vijf minuten voor ons in een ander startblok dus echte een idee hadden we niet. Deze etappe had wat meer kortere punchy klims en wat meer technische downhills. Iets wat ons Flachländer wel leek en bleek te liggen. Halverwege de etappe zagen we aan de andere kant van het water één van onze concurrenten rijden. We schatten in dat het een minuut of twee voor ons moest zijn en ze waren vandaag vier minuten voor ons gestart.

We reden dus virtueel ruim voor ze, maar bespraken snel dat we ons niet gek moesten laten maken en ons ding moesten blijven doen.  

Onno: de koers modus ging iets gedempt aan (-: ik kan me hiervan herinneren dat Kex de asfalt klim echt hard op knalde waarna we stroom opwaarts langs een rivier reden, juist daar zagen we onze Duitse concurrent aan de andere kant van de rivier. Een enorme boost kregen we ervan maar we bleven inderdaad goed praten en deden niet al te gek. 

Onze tegenstanders voor de derde plek waren minder een team. Ze reden ieder een eigen race waarbij de ene sterker klom en de ander in de afdaling probeerde het gat dicht te rijden. Voor de laatste klim die in twee keer 300 hoogtemeters ons van Klosters naar Davos terug bracht reden we het gat dicht. Op de foto zie je de sandwich waar we in slagorde met één van het team mee reden. Het bleek al snel echter dat ik op de vele technische stukken mijn cartouches had verspeeld en we konden er ondanks wat duwwerk van Onno op de laatste klim niet bijblijven. Dit ook omdat de concurrentie door ons te zien nieuwe moraal kreeg en er nog een klap op gaf. Ze reden nog iets bij ons weg, maar omdat we later waren gestart was toch ons eerste podium een feit. Ook overall waren we een stuk dichterbij gekomen, nu maar herstellen en kijken of we ons nog kunnen verbeteren. (57th overall, 3th Grand Master).  

Onno: wederom een top dag. Kex schrijft er niet over maar de downhills naar Klosters waren van een sublieme categorie. Snel, sturen, af en toe op het randje, maar met een heerlijke flow. Ik had heel goede benen die dag, kon snel naar “the german” rijden, maar toen hij doorhad dat wij concurrentie waren had hij nog veel reserves. Zijn kompaan werd na de finish nog op een brancard gelegd (hij ging out bij het verzorgen van zijn wonden). Wij aanschouwden het allemaal vanaf een bankje..... het bleken extreem taaie rakkers.  

Dag 4: Davos – Chur (64km/2350hm met 3350hm dalen)

Dit zou de dag moeten worden. We hadden al gezien in onze analyse dat de ander van het team stevig kon klimmen maar bij het uitdelen van de daalskills achteraan had gestaan in dit Swiss Epic veld. Met een dag met zoveel trails omlaag moest het ons toch lukken om ze nog een keer voor te kunnen blijven? En we konden ze in de gaten houden, want na bekendmaking van de startopstelling bleken ze bij ons in het startvak te staan. Maar ja, de dag begint met 1000 meter klimmen over de Strelapass en bij klimmen leken ze toch wat sterker. Na goed beraad, in de vele uren herstellen met de benen omhoog, werd wijselijk besloten ons niet op hun te focusseren. Volgens de theorie zouden ze er op de eerste klim invliegen en zich hopelijk opblazen. Plan was gewoon op constant vermogen die pukkel over te komen en dan te kijken wat er in het tweede deel aan mogelijkheden lagen. Let wel er was na de eerste klim nog een klim van 700hm en een extreem steile pukkel van 300hm te overwinnen. De klim deed pijn maar boven waren we beiden ok en klaar voor de rest. De afdaling was zeer pittig en een kleine mini OTB van ondergetekende krabbelde wat aan het vertrouwen, maar gelukkig maar voor kort, omdat Onno bij het einde van de eerste lange trail onze competitie al eens indringend in de ogen had kunnen kijken, maar daarna dus even moest wachten. Het duurde echter nog niet tot het Langwieser Viaduct en we waren er beiden voorbij. We zouden de tweede klim ook pacen en hadden ermee gerekend weer ingehaald te worden, maar boven op deze klim bleken we er nog steeds voor te zitten. Onno had echter wat lucht verloren in zijn achterband en had er boven op de klim die eindigde in een singletrail door het gras nog eens alles uitgeperste om als eerste bij de verzorging te zijn om wat extra lucht in zijn band te pompen. Daarna eindeloos veel natuurlijke trails in alle vormen en maten. Door het bos, in grasweides en zelfs door de achtertuinen van kleine dorpjes.

Zo veel flow high dat je bijna de competitie strijd waar we in zaten begon te vergeten. Op de laatste kneitersteile asfaltmuur konden we echte stevig tempo blijven rijden. Hier besloten we strategisch dat ik iets door zou stampen en een gaatje te laten dat Onno in de afdaling weer dicht zou kunnen rijden. Later bleek dat we er hier al meer dan vier minuten voor zaten. Het bordje op de top was beschilderd met Nino’s playground om aan te geven dat we op de hometrails van de GOAT de laatste kilometers zouden maken. Eerst wortelig en dan steil creëerde bij ons het vertrouwen dat dit niet meer ingelopen zou worden. Dit was ons terrein! De wegen werden alleen steeds ruiger en steniger en op dat moment sloeg het noodlot toe, lek! De latex spoot uit de achterband van Onno en een poging tot pluggen mislukte. Zelfs onder het credo ‘in godsnaam kalm blijven’ slaagden we er niet in om snel ons georganiseerd te krijgen en een bandje te leggen. Terwijl we enorm niet kalm aan het blijven kwam echter de klimgeit van onze concurrentie voorbij gelopen met een gebroken velg. Die lagen er dus uit en zouden naar de finish moet lopen.

Om het nog gekker te maken kwam de derde hond in het kegelspel, de tot nu toe nummer vijf, inmiddels ook voorbij toen we na tien minuten tijdverlies het bandje erin hadden zitten. De inhaalrace kon beginnen want daar zaten we niet vlak achter. En na tien minuten rijden en met een kleine adrenaline-stress rush waren we daar snel voorbij. De band van Onno was nog steeds niet heel overtuigend, maar al te lang konden we daar niet over nadenken want plotseling zagen we onze oorspronkelijke tegenstander fietsen. Ze hadden een fiets van een toeschouwer geleend (dat dit niet mag volgens de regels is duidelijk, maar zo wil je niet winnen) en voor dat we het wisten zaten we in het laatste wiel met hun en nog twee teams in een treintje voor een zinderende finale. Al vrij snel zonder al te veel communicatie besluiten we in dat laatste wiel te blijven hangen om te kijken hoe het zich zou ontwikkelen. Het was bijna moeilijk om niet hardop te lachen bij het zien hoe het treintje voor de leenfiets brak tussen de twee teamgenoten en er een gat van 100 meter ontstond. De snelste van de twee deed heel hard zijn best om zijn maat zoek te fietsen, en keek daarbij niet op of om. ”Leenfiets” zwoegde daar met nog twee MTBA-ers in zijn wiel in de laatste kilometers in de wetenschap dat de tijd van de tweede rijder telt. Op het moment dat hij eindelijk door had dat wij met zijn tweeën in zijn wiel zat en hij ons vroeg om over te nemen klapten we er vol overheen en reden het gat naar zijn collega toe, hem achterlatend uiteraard. Met alle pech toch noch een kostbare minuut gepakt en opgeschoven naar de derde plek in het klassement van de 50+. (66th overall, 3rd Grand Master).  

Onno: Ja dit was dus gewoon naadje kroepoek. Alles liep perfect, zelfs de bijpomp actie zonder enig tijdverlies kunnen (laten) doen. De verzorgingsposten waren echt enorm goed geregeld. Op letterlijk de laatste afdaling had ik al wel door dat Nino van extreem stenige en steile trails houdt, maar om nu te zeggen dat ik als een bouwvakker aan het rijden was? Uit het niets kwam de lekke band en inderdaad, hier hebben we nog wat te winnen. Pluggen werkte niet, zoeken naar tools, Garmin SOS alarmen, binnenband erin met Dynaplug er nog in is ook niet zo slim (die heb ik er ook nog uit moeten plukken) en als je dan je band oppompt omdat alle CO2 patronen leeg zijn, pomp hem dan goed op, maar nee hoor, ook dat deed Baackie niet. Maar het resultaat was goed en we glimlachten van oor tot oor toen we in CHUR bij de finish stonden. Samen afgesproken om er maar niets van die leen acties van onze concurrenten te zeggen en op eigen kracht proberen te winnen.  

Dag 5: Davos – Davos (62km/2450hm)

Zeg het maar, een fantastische dag met trails maar met veel pittige klimmen voor je en je hebt dertig seconden voorsprong in het klassement en de organisatie besluit ons een startblok op te schuiven. Met andere woorden, je kan niet op safe rijden want je weet niet wat de concurrentie doet. Onno: ik had een wat mindere nacht. Na het geklooi op de trail met de lekke band deed ik dit nog eens dunnetjes over in de parking van het hotel. Ik had een nieuwe Aspen meegenomen en die wilde ik er ‘even” opleggen toen Kex bij de massage was. Routine klusje, totdat de band eraf explodeerde toen ik hem op 2.2 Bar had opgepompt. Ik schrok me wezenloos en nervositeit maakte zich van me meester. Hartslag hoog, zweten. Hulplijnen werden ingeroepen en de tech service kon me overtuigen dat ik er gewoon mee kon fietsen. Dit koste me allemaal teveel energie waar ik op bed moest liggen om te rusten. De kalmte keerde overigens wel terug later die avond. Maar de 3e plek gaf ook druk, dat wel. De eerste klim op was pijnlijk met de opgebouwde vermoeidheid van vier dagen koersen, maar het lukte weer om goed te pacen. De benen waren bij mij iets beter hersteld (toch de massage?) en voortgezet op de tactiek van de dag ervoor besloten om het laatste stuk van de klim niet samen te rijden om het gat op de trail dan te dichten. De eerste trail, de panorama trail was een juweeltje, maar vol bezaaid met stenen het materiaal heel houden was het devies.

Ondanks dat had Onno het gat snel dicht gereden en op de tweede waanzinnige trail, de Gotschnabodentrail, kon hij de voorsprong vergroten totdat we beiden op twee vroeger gestarte mix-teams stuitten die beter klommen maar die in de afdaling meer moeite hadden. Beneden in het dal onze knopen geteld en de tweede langere klim iets op reserve opgereden om de laatste lange klim nog eens vol te gaan met dezelfde strategie als de eerste. Deze klim in de verzengende hitte trok de laatste krachten weg en de trail die erop volgde was technisch en veel op en neer waardoor het gat tussen Onno en mij niet zomaar dicht was. Op de flowtrail bij de Jakobshornbaan kwamen we weer samen om ons voor te bereiden op de laatste twee/drie gemene puchklims. Vandaag was bij Onno het scherpste puntje eraf maar met goed teamwork hebben we ons ook nog over deze klimmen en trails weten te krijgen.  

Onno: Lees: Kex was gewoon sterker deze dag en ik had ook in mijn hoofd dat we ruimschoots goed aan het rijden waren en dat we ons niet zo druk hoefden te maken voor onze concurrenten. Kex had een wat realistischer beeld en maande me om door te pezen. Die fucking laatste klim nog een PR eruit proberen te persen maar ook zonder de twee forse duw meters van Kex niet gelukt. Mijn benen waren oprecht HE-LE-MAAL gaar. Maar uiteraard was er ruimte voor wat Aero power werk op het asfalt in Davos. Maar die laatste meters gingen niet meer op de “10” zoals de twee keren ervoor.

Goed gesloopt maar vechtend voor de laatste seconde op de finishlijn kwamen we binnen na in totaal 22:14 aan fantastische biketijd. De marge bleek uiteindelijk ook in deze etappe minimaal en onze concurrentie had blijkbaar ook nog alles op alles gezet en kwam op veertig seconden van ons binnen. Uiteindelijk kregen ze nog een uur tijdstraf voor te ver uit elkaar rijden, maar zonder dat bleek het dus een dubbeltje op zijn kant. (56th overall, 3rd Grand Master)

Na een fantastische week uiteindelijk naar huis met een derde plek overall bij de grand masters. Dit hadden we vooraf niet kunnen verzinnen en was een ervaring om nooit te vergeten.