Het is al een tijdje geleden, maar toch nog een mooi rider report van Johan Christen die in de Drenthe200 gebuffeld heeft als een beest. Een mooi resultaat tot gevolg. Lees het zelf maar:
Na de ‘hel van 2017’ en twee droge edities in 2018 en 2019, had ik me in 2020 ook weer ingeschreven voor de Drenthe200. Door Corona gingen zowel 2020 als 2021 helaas niet door, maar op 28 december 2022 was het dan toch zover. De wekker ging die dag midden in de nacht, want we (mijn broer, iemand van mijn triathlon vereniging en ik) zouden om ongeveer 3.30 naar Roden vertrekken. Na een korte, maar best goede nacht werd ik om 2.30 zowaar wakker van het geluid van de wekker. Dat gebeurt me niet zo vaak op wedstrijddagen. De spullen stonden al zo goed als klaar dus er hoefde niet veel méér te gebeuren dan een bord pasta naar binnen schuiven, douchen om wat op te frissen en aan te kleden. Tijd om te vertrekken!
De weersverwachting zag er een week voor de wedstrijd nog best aardig uit. Het zou in ieder geval droog blijven leek het. Maar gedurende de week werd de verwachting helaas steeds slechter en op de dag zelf wisten we dat ons een dag vol regen en harde wind te wachten stond. Enige lichtpuntje was dat we de laatste 50km wind mee zouden hebben.
De slechte weersverwachting had toch wel een beetje een dipje in mijn motivatie aangebracht. Dat dipje werd wat dieper toen het tijdens de autorit op een gegeven moment begon te regenen. Het bereikte een dieptepunt toen we in Roden op een doorweekt grasveld moesten parkeren en ik na het uitstappen al compleet doorweekte schoenen had… Ik heb serieus getwijfeld of ik wel zou gaan starten. Ik had hem tenslotte al drie keer gereden dus had in die zin niets te bewijzen. Met frisse tegenzin toch maar gewoon naar de start gereden, startnummer op de fiets, lampjes aan en in het startvak gaan staan…
De start was om 6.00 en zou voor de veiligheid beginnen met een geneutraliseerde eerste 2km door Roden. Er reden daarom een auto en twee motoren voorop. Vooral de auto was geen groot succes want die werd aan alle kanten ingehaald door wedstrijdrijders die toch wel vooraan wilden beginnen zodra de neutralisatie zou stoppen. Chaos was het gevolg…
Net buiten Roden gingen we dan echt van start. We begonnen met ongeveer 15km verhard voor we de onverharde bospaden / landweggetjes in zouden slaan. Het plan was dan ook om goed vooraan te blijven om bij de eersten het veld in te kunnen duiken. Helemaal op kop dan ook weer niet aangezien we windkracht 5 tegen hadden. Op zich geen slecht plan, alleen had iedereen datzelfde plan. De chaos nam hierdoor verder toe…
Aangezien ik weinig zin had in een valpartij zo vroeg op de dag, heb ik me een beetje naar achteren laten drukken en zat ik misschien iets te ver van achteren toen we het veld in doken. Na de eerste onverharde strook was de kopgroep van een man of 20 dan ook al vertrokken. Ik heb nog even geprobeerd het gat dicht te rijden maar de rode lampjes voor me werden steeds kleiner. Toen maar plaats genomen in de tweede groep van ongeveer 10 man.
De eerste verzorgingspost lag na ongeveer 40km, vlak nadat we het Balloërveld hadden doorkruist, wat vast een mooi stukje Nederland is, maar ik heb er tot nu toe alleen in het donker doorheen gefietst. Een andere deelnemer wist me wel te vertellen dat het een van de donkerste plekken in Nederland is. Zo leer je zelfs nog wat bij tijdens zo’n tocht, maar dit terzijde. Ik had genoeg eten en drinken mee om alle verzorgingsposten over te kunnen slaan (twee bidons met 1,5l sportdrank, rugzakje met 2,5l water, 15 gelletjes in een tasje op de bovenbuis, een stuk of 10 nutsen/marsen en twee krentenbollen, beiden in de achterzakken van mijn fietsshirt), maar zag wel meteen dat anderen het iets professioneler hadden aangepakt met volgers die hen bidons met gelletjes eraan aangaven. Klein psychologisch tikje, maar ach… Je doet het toch vooral voor de lol.
Na ongeveer 50km dook de eerste wat technischere ‘uitdaging’ op met de mtb route Gieten-Gasselte. Veel draaien en keren, met een paar korte klimmetjes. Dat zijn we hier in Arnhem inmiddels ook wel gewend dus dat ging me redelijk goed af. Anderen in ons groepje hadden er meer moeite mee en halverwege deze route waren we nog met drie man over. Een van de drie (Hermen Bode) had in de langere rechte stukken tegen de wind in al laten zien duidelijk de sterkste van onze groep te zijn en stelde voor om met z’n drieën even vol door te trekken om het gat definitief te slaan. Leuk dacht ik, maar ik zit al compleet af te zien in je wiel…
Na de tweede verzorgingspost doken we het tweede deel van de mtb route Gieten-Gasselte in. Ergens halverwege schoof een van ons drieën onderuit (niet Hermen en niet ik), waardoor we aan het einde nog met z’n tweeën over waren. Ik had er inmiddels zo’n tweeënhalf uur tegen het omslagpunt aan opzitten, dus had even wat rust nodig. Dat werd me nog niet gegund, want ik moest mee met Hermen. Zelfs nadat ik had gezegd dat ik niets voor hem kon betekenen bleef hij op me wachten. Hij vond het nog te lang naar de finish om het alleen te gaan doen. Ga maar in mijn wiel zitten, zei hij en dat heb ik toen toch maar gedaan.
Op een gegeven moment begonnen we ook wat terugvallers uit de kopgroep op te pikken waardoor we weer met wat meer in een groepje kwamen. Daardoor konden we een beetje draaien en had je gelukkig af en toe ook wat tijd om bij te komen en wat te herstellen. Helaas stootte ik op een gegeven moment tegen een achterwiel aan waardoor ik onderuit ging. Met een pijnlijke duim weer snel op de fiets gestapt en de achtervolging ingezet. Duurde toch weer een minuut of vijf voluit om terug te komen en al het herstel was weer teniet gedaan…
Terug in de groep werd er nog even gevraagd wat er was gebeurd en of alles ok was. Afgezien van de pijnlijke duim leek dat wel zo, maar een uurtje later begon ik toch wel wat pijn aan mijn ribben te krijgen. Iets te herkenbaar van twee valpartijen die ik de afgelopen twee jaar heb gehad. Helaas dus toch weer wat gekneusd of gebroken in de ribbenkast. Maar gelukkig kon ik er op zich wel gewoon mee verder fietsen.
Na nog wat mooie stukken over het Dwingelderveld en de route Appelscha, waar ik me eigenlijk steeds beter begon te voelen en we steeds meer terugvallers oppikten waarvan er sommigen ook meteen weer doorheen zakten, besloten we om bij de laatste verzorgingspost even een colaatje te nemen. We waren nog met een man of 5 en begonnen aan het laatste deel van de tocht. Van volgers langs de kant hoorden we dat we inmiddels rond plek 10-15 reden. Er doemde nog even een beklimming van een oude vuilnisbelt op (niet de VAM-berg), die werd benut om een prestige klimmetje uit te vechten. Toen ik die wist te ‘winnen’ wist ik dat ik er dus nog relatief goed voor stond ten opzichte van de rest. Maar het zwaarste stuk moest toen nog komen…
Zo’n 20 km voor de finish begint het befaamde Janpad. Een modderstrook van ongeveer 5km, waar je af en toe tot je assen door de blubber rijdt (of loopt). Een laatste strook waar je nog verschil kon maken voor de race naar de finish. De laatste terugvaller uit de kopgroep voelde zich blijkbaar nog goed want hij begon er zeer voortvarend aan en sloeg meteen een klein gaatje. Na een km viel hij een beetje stil en haalde ik hem weer in. Het was continu ploeteren door de modder en zoeken naar het minst slechte spoor. Na driekwart van de strook hadden we een klein stukje pauze en waren we nog met drie. Ik, Hermen en Daan Switters, die veel kopwerk had gedaan in het stuk tussen 100 tot 150km.
Na het laatste deel van het Janpad had ik een gaatje Op Hermen en Daan. Op dat moment besloot ik te wachten en nam ik me voor om samen met hen naar de finish te rijden en dan achter ze te finishen, aangezien zij tot dan toe het meeste kopwerk hadden gedaan. Achter me hoorde ik Daan tegen Hermen zeggen dat hij maar gewoon door moest rijden omdat hij er helemaal doorheen zat. Toen Hermen bij me kwam zijn we dan ook doorgereden, waarbij ik wat terug kon doen voor de kilometers die ik in zijn wiel had gezeten. Ik had duidelijk nog het meeste in de tank en heb de laatste 15km op kop gereden.
Vlak voor de finish wilde ik Hermen nog voorbij laten gaan maar dat wilde hij niet. We kwamen bijna in een soort surplace omdat we beiden de ander voor wilden laten gaan. Uiteindelijk had ik, zonder het te weten, als eerste de timingmat gepasseerd, die ongeveer 100 meter voor de finishboog bleek te liggen… We werden binnengehaald als de nummers 8 en 9. Gewoon een top tien plek in zo’n grote wedstrijd! Net op tijd binnen om de prijsuitreiking mee te maken van de top drie die toch nog een half uur voor ons binnen waren. Daarna Laurens ten Dam (die derde was geworden) nog gevraagd waar de douches waren en mezelf lekker afgespoeld. Het was weer een mooi avontuur geweest!
Hiermee een mooi 2022 afgesloten, waarin ik misschien toch wel een beetje de overstap van ‘triatleet die ook op de mtb rijdt’ naar ‘mtb-er die ook triathlons doet’ heb gemaakt, getuige deze 8e plek, de winst in de Lakebike24 en als hoogtepunt natuurlijk de 2e plek in de MTBA clubwedstrijd!
Reacties
Een reactie posten