Rider Report BBC (Bart Brentjens Challenge)

De BBC oftewel de Bart Brentjens Challenge. Je kent hem vast nog, die rond gerugde ouwe knar die nog steeds een akelig tempo rijdt met zijn 54 jaar..... 

'Doe je ook mee aan de BBC dit jaar?', een duidelijke vraag vanuit Ramon aan mijn adres, zo van: daar moet je echt aan mee doen, want ik doe ook mee.... Sja, ik heb er een beeld bij van modder, saai, wielrennen, lang rechtdoor en vooral veel te lang (100+ km). Dus ik reageerde niet mega enthousiast. Gaande de dagen vorderden werd ik toch enthousiaster merkte ik. Sowieso was mijn antwoord: ‘alleen bij mooi weer’. Het volgende appje was: ‘het wordt keimooi weer, doe je mee? het is maar 30 euro, dus wat maakt het uit’ Ik had het inmiddels thuis al in de week gelegd en uiteindelijk op de dinsdag ervoor ingeschreven met mijn start licentie. Vrouw en kids mooi naar de schoon familie, die woont vlakbij Eijsden. Vrolijk de Masters 40+ aangevinkt en de beslissing was genomen.

Twee weekenden ervoor Amerongen in de benen en de halve fiets gesloopt door de enorme modder, maar die was inmiddels weer (half, zo bleek in Eijsen 09:00 op de zondag) gerepareerd. Daarover later meer…..

Lastminute maakten we afspraken over heenrijden, de gelletjes en reepjes waren gekocht en de adviezen over banden etc waren gegeven. Zaterdag avond een appje van Ramon met een foto van nogal versleten remblokken erop. ‘ik zou ze vervangen’ antwoordde ik. Hmmm, Ramon had bij deze aktie iets remvloeistof langs de remzuiger laten lopen en de druk was weg. Gelukkig kon MTBA Ronald nog helpen. Dus stonden we om 09:00 in Eijsden. Klappertandend….. oei, jaja, 19 graden zou het worden, met de nadruk op “zou”. Want dat is het 09:00 in de ochtend in zuid limburg niet he ? Nee, had ik kunnen weten. Een strakke vijf graden is ietwat fris met je kort kort outfit zonder ook maar een laagje onderkleding (lag allemaal lekker nog in de kast). hmmmm met het lange winterjasje maar wat inrijden. Knak, knak. fuck dat voelt niet goed. Mijn vakkundig gereviseerde XTR pedaal as, daar draaide toch nu echt een kogeltje rond op plekken waar dat niet hoort. Mijn motto was: ‘waardeer het, repareer het’. de nieuwe XTR as lag thuis al klaar maar ik had het nog een laatste poging gegeven. Die pedalen kan je namelijk heel goed zelf fixen. Nu dus niet. om 09:30 kon ik bij de technische service bij start finish nog een setje goedkope SPD’s kopen. Om 10:00 was de start.

De technische problemen waren over, nu focussen op de start. Maar het was nog enorm koud. En de gehele hoofdstraat stond al tjokvol met een startveld van zeker 400 meter lang. Mooi gesorteerd op categorie. Gelukkig helemaal achteraan in het FUN vak bij de wedstrijd rijders een paar mooie plekkies in de zon. We gaan voor genieten…. het startschot klonk, en alles was gestart. En na dik 400m koers gingen we over op: maximaal vlammen en inhalen maar. Na wat opstoppingen en wat bochten met 40 km/u kon ik hem lekker doortrekken op het weilandje en al snel waren we op het echte parcours met de eerste HM. We hielden elkaar goed in het oog en ik moest Ramon af en toe al even seinen: ‘tandje terug’. Totdat hij plots stopte. ‘Wat is er?’ riep ik. ‘niets aan de hand’ tot hij even later verslag kwam doen. ‘effe de steekas checken’. OK zei ik. Ik zie ineens een RETO broek voor me. Ik keek, een Canyon eronder. “TOM!!” riep ik. Ha, zei Tom. ’Succes verder’, zei Tom. Maar ik dacht, ga ik dit tempo wel volhouden over HONDERDENVIJF!! hele kilometers? die haalt me over een uur of drie wel weer in dacht ik. Ik ben totaal geen lange afstand rijder, dus wat ik hier deed was me nog steeds niet geheel duidelijk. Ramon stopte voor de tweede keer, toen hij wederom een klein gaatje op me had. Zal wel weer goed komen dacht ik, maar Ramon zag ik pas weer bij start/finish. Band aan gort. En hij was niet de enige….

De wedstrijd begon zich te settelen, ik kwam in een mooie groep terecht. beetje stuivertje wisselen. dat soort werk. Effe de hierboven genoemde vooroordelen evalueren. Modder hadden we gelukkig op een enkele plas na echt niet, die klimmen waren toch wel flink steiler dan ik dacht. Ik zat regelmatig op het kleinste verzet (38x50). Het wielrenner vooroordeel kwam wel uit. Bij elk bordje “snelheid minderen” knepen die gasten voor me gewoon in de remmen, gevaarlijk toch ?. En dan in die typische “geul” afdalingen, moest ik me erlangs wurmen, om vervolgens zeker 10-15 sec los te dalen van de groep. Op de klimmetjes kwamen ze me dan weer voorbij. Ik begon het grappig te vinden, maar zij niet…. ik kreeg zelfs opmerkingen. ‘ieder zijn specialiteit he ?’ antwoordde ik. Maar op het vlakke maakten ze vervolgens ook elleboog bewegingen, zo van, aflossen. Maar ik zat gewoon effe lekker in het wiel. De benen begonnen na 40 km al de eerste kramp tekenen te vertonen. Aflossen ? hoezo ?

De steile klimmen gingen door, loopstukken trappetjes op zelfs. Toen we in de buurt van Valkenburg kwamen wist ik dat we nog op en neer moesten slingeren op de stuw wal langs het geuldal, stijl en zwaar. Ik begon vaker op mijn km teller te kijken, maar 35 km is nog best lang….. ondertussen was ik weggereden met 1 andere uit de groep. Toch terrein gewonnen op de technische klimmetjes waar de rest af moest stappen en verder weg kunnen rijden op de afdalingen. We raapten hier en daar wat mensen op.

We konden het tempo best hoog houden maar een heel kort steil klimmetje was de genadeklap voor mijn benen. Vol in de kramp, ik moest even van de fiets. Even rekken, iedereen van het groepje op dat moment langsgelaten, en weer rustig op een klein verzet verder. Wonderwel kon ik toch weer aanklampen maar boven op een vlakker gedeelte kwam de originele groep in zijn geheel langs stomen. Ik kon aanklampen en met mijn stomme kop ging ik ook weer een stukkie voorop. We waren bij de laatste HM sectie, een stuk of vier keer de heuvel op en af tot aan het vlakke stuk naar Eijden. Ik trok het niet meer op een klim en moest de gehele meute laten gaan. Ondanks het goede eten (3 gels en 4 repen) was de koek nu echt op. 

Toch nog lekker naar de finish kunnen bollen en in 4u20 gefinisht. Volgens de racetimer met een gemiddelde van 24,3 km/u. Mijn GPS gaf iets minder aan. Pascal Eenkhoorn (de winnaar van Jumbo Visma) reed 28,7 km/u gemiddeld. Nonderju. Bizar gewoon.

Sja de BBC. Nou de vooroordelen moet ik toch bijstellen: de route was meer dan prima, mooie technische secties. En zeker niet alleen van die laffe klimmetjes. lekke banden waren er in overvloed. Veel wielrenners, dat ook. Toch een aanrader hoor door een prachtig landschap. Bij slecht weer zou ik hem overslaan. De route was matig uitgepijld en je moest enorm vaak grote wegen over, die oversteken waren wel voorzien van mensen, maar dat ging niet altijd goed…..

De reis afstand is best fors, dat is wat zuur als je na 25 km al moet stoppen met een lekke band. Al met al toch een mooie wedstrijd in ons koude kikkerlandje. En helaas, Bart B himself reed fors rapper dan ik dit jaar........ stil going strong.....