Grand Raid Godefroy Bouillon
Nostalgie is het juiste woord als je bij mij over Bouillon praat. Al voor ik 18 werd reed ik daar mijn eerste MTB marathons. Vrijdag aanrijden en tent opzetten op camping Hallirou aan de rivier. Dikke karbonades naar binnen werken met de nodige halve liters Schultenbrau om vervolgens op zaterdag een lekker stuk te gaan sturen op de Cannondale Delta V. Na deze verkenning (die voor ons vlaklanders destijds toch al wel gaaf was) herhaalde zich het programma van vrijdag avond, om vervolgens zonder al teveel slaap hoentjes fris in minder dan 4,5 uur de 90 kilometer af te werken…. man man goede tijden waren dat.
De route ging destijds over ietwat saaie routes, redelijk rustig klimmen en niet al te gek dalen.
Hoog tijd om het weer eens over te doen, 30 jaar later. Met de Haagse posse in een Belvilla in Bouillon. Mooi vooruitzicht. Met een kompaan vrijdag op Bouillon aan, in de auto al een beetje de rillingen, aangekomen kon ik van het bibberen niet eens een appje versturen. Oeiii, das niet best. Nightride overgeslagen, het bier ook trouwens. Ik was potdikkie hartstikke ziek joh ! ’s nachts boven de pot gehangen en 's ochtends heerlijk opgestaan (not). Zaterdag toch maar rustig een stukkie gestuurd en we zouden het wel zien zondag.
Na een goede nacht, vond ik dat ik toch wel moest starten op zondag. We deden allemaal de 50 KM dus dat valt nog mee. Als inrij opwarmertje Bouillon uitgeklommen (de oude startklim) en gekeken naar mijn vermogenswaardes. Hmmm mjah, niet heel apart, gewoon knallen. Met mijn start licentie in het licentie houders vak en rammen maar na de start. Ik kon mezelf redelijk staande (fietsende) houden, maar de 1450 HM zaten er toch echt in, en ook de route was ge-evolueerd in een echte MTB route. Dit werd duidelijk toen ik na +/- 30 km een hele batterij ambulances en brandweer autos zag staan. Achteraf bleek er 1 letterlijk in het ravijn gefietst te zijn bij een toch wel heel technische afdaling. De brandweer had een hele constructie gebouwd om de beste man op een banaan naar boven te hijsen. De koers ging vanzelfsprekend gewoon door, we zijn immers in Belgie.......Ondertussen voelde ik aan mijn lijf wel dat de voorbereiding niet al te best was, en de laatste 10 km gingen echt niet meer. Iedereen ging er langs, ook het dalen liep niet meer. Toch gefinisht en nog p5 MA2 gereden, p35 overall. Ach ja, prima. Lekker afgeblust met een biertje.
=> Bouillon is een heel charmant stadje, omgeven door natuur. Best veel HM's en een heel netwerk aan MTB en Enduro paden. Een aanrader, het is een eindje rijden, maar dan heb je ook wat. Als je met een EV komt, heb je een uitdaging.
Marathon Amerongse berg
Amerongen volgde er twee weekenden achteraan, het weekend ertussen had ik mezelf redelijk voorbereid door vanuit mijn werkgever Groesbeeks Gruwelijkste te rijden. Ik trapte de vermogens aldaar gemakkelijk en ook de modder was handig om in te komen. Want man o man, hoe nat was Amerongen. In het startvak zei ik nog tegen een medestander: “als het zo blijft, vind ik het helemaal prima”, doelend op de minimale drupjes die naar beneden kwamen. Het zou helemaal anders uitpakken.
Ik had gehoopt op een herhaling van het jaartal 2019, toen ik als 12e over de streep rolde, niet ver achter Joene. Maar na de startklim voelde ik al dat dat het niet ging worden. Pijn aan de poten en met moeite achter de eerste meute aanklampend. Weliswaar zat ik in de eerste groep de lange grindklim op (ze hielden het tempo gematigd), maar niet lang daarna kreeg ik al een hamerslag. Francis moest ik laten lopen, en werkelijk 10-tallen rijders knalden me links en rechts voorbij. Veel te vroeg keek ik op de km bordjes om dan te lezen dat we maar liefst al 15 km hadden gereden. Tot overmaat van ramp begon het ook hard te regenen…. en dat stopte niet meer..... Na het eerste deel met de meeste hoogtemeters, volgde lange stukken singletrack, en daar bleek ik toch wel wat harder doorheen te kunnen dan mijn voorgangers, maar inhalen was lastig. Na de wedstrijd bleek ik na 1 ronde op plek 48 te liggen. Hmmm, ik wordt al wat jaartjes ouder, maar hier was ik niet voor gekomen. Moest ik drinken, eten ? ik wist het even niet meer.
Wonderwel herpakte ik me dan toch enigszins, op het ondertussen toch zeiknatte parcours kregen mijn benen weer wat meer power. En de battles die je dan hebt zijn toch wel vermakelijk. Een “sterke" gozer, met dikke poten en een mooie outfit wisselde steeds stuivertje. “jij bent wel heel erg ver teruggezakt he ?”, hij stak me een hart onder de riem. “ja, het loopt voor geen meter”. Samen reden we weer de grindklim op. “Zo we zijn er weer”, zei hij boven. Hadden we toch het hele groepje gelost achter ons. Ik nam over. Zo ging dat een aantal keren, en we stoken links en rechts mensen voorbij. Er kwam een lange gozer op een Scalpel ons best rap voorbij, ik pikte aan. De “sterke” gozer heb ik nooit meer gezien. Op het single track deel reed de Scalpel bij me weg, mijn vertrouwen met de modder en de bandjes was effe wat minder. In het tussendeel reed ik samen met een andere Scalpel rijdende MTB-er weer de ene naar de andere voorbij. “Output” stond er op zijn shirt. Meermaals dacht ik: "zo…. jij hebt nog best veel output momenteel". Maar de energie had ik niet meer om het even te zeggen, haha. Na een tijdje veegden we ook de lange Scalpel weer op, nooit meer gezien de rest van de wedstrijd.
Man man wat een bagger, het laatste deel klampte ik me vast aan “Output” en ik kon ternauwernood zijn wiel houden. het inhalen ging door. De benen voelden inmiddels half verkrampt, maar toch kon ik nog redelijk pushen. Samen reden we de eindstrook op, hij liet me even voor, en zoals een echte wielrenner? betaamd, sprintte hij me er af. Mijn laatste energie had ik nodig om bij de Eenzame Eik te komen. Output gaf me nog een boks, “je had de gang er nog mooi in” zei ik, “ja, lekker doorknallen zei hij”…. duidelijke taal. Ik voegde me bij Joene, Ramon en Francis. Onherkenbaar en bibberend van de kou. Met trillende handjes aten we ons frietje met mayo en dronken we Cola. De sterke verhalen kwamen alweer. Joene zijn remmen kneep je zo naar het handvat, maar hij was wel weer beresterk en 8 minuten voor me gefinisht. Francis was ook rap geweest en Ramon had ik weer bijna ingehaald zo bleek later, met de nadruk op bijna…. de inhaalrace strandde op plek 37
"OUTPUT"
Bleken Mark en Arny de lange afstand gereden te hebben….. RESPECT
het was heroïsch, maar leuk ? ja toch wel. De twee sets versleten blokken en andere malaise (tip: neem altijd een paar flessen spoelwater mee) heb ik ervoor over gehad. Blijft leuk dat marathon MTB-en, ook al gaat de wedstrijd niet altijd naar je zin….. je krijgt er achteraf toch weer vaak energie en motivatie van.....
Reacties
Een reactie posten