De RDHF, Raid Des Hautes Fagnes. Voor mij de eerste Belgische marathon sinds jaren. Je kent het wel, Corona en het kwam er gewoon niet van. Een huisje geboekt vlakbij Francorchamps met "de Haagse Posse" voor een lekker weekendje vertier. Zaterdag steeg het kwik naar 33 graden en was het inrij rondje zweten geblazen.
Na een avondje bier en BBQ was het zondag ochtend. De haagse vriendengroep ging voor lekker uitrijden en had geen "vooraan in het vak ambities". MTBA was present met Ramon, Joene, Maurits en ik. Maurits reed de lange afstand en de rest de korte. Joene had een plekje in het eerste startvak en Ramon en ik stelden ons op achter het hek in het recreanten? startvak. We moesten starten 20 minuten na de wedstrijd rijders. En 10 minuten na de dames. "Vooral genieten" ging Ramon voor en niet te hard beginnen. En dat begin was een lekkere startklim a 14% gemiddeld naar de snelweg toe vanuit Malmedy.
"Pang" en weg waren we. Het rustige rijden duurde zeker een volle minuut en toen zag ik Ramon zich al stuur aan stuur langs de koploper van het vak worstelen. Rustig is dit dus ? hmmm ik dacht: "lekker laten lopen". Ik ga van nature hard van start maar wil me nog niet geheel aan gort rijden de eerste klim. Het begin van de route was sowieso stevig, hadden we op het kaartje gezien. Zeker tot aan de eerste stop (17 km) zaten er al 750 HM in. Bovenaan de klim haalden we al dames in die 10 min eerder waren gestart. De kaarten werden geschud. Onderaan de eerste afdaling haakte het “mannetje”, een Belgische wannabe, van het vak al af. Ramon zag ik niet meer en ik lag derde van het vak. Dit zou de volledige route zo blijven bleek later. De route was gelijk mooi. Lekker technisch dalen en flink stevig klimmen. Het was al voortdurend inhalen geblazen (mensen uit het eerste vak, maar ook rijders van de 85 en 100 KM). Na een lange grasklim waren we bij de eerste stop. Op mijn Garmin stond 375 Watt NP. Enerzijds waren dit getallen die ik bij mezelf nog nooit heb gezien dus gaf het me een goed gevoel, anderzijds was dit niet vol te houden realiseerde ik me. De route veranderde ook na dit punt. Het werd vlakker, en op de vlakke delen zaten ook stukken waar je überhaupt je vermogen niet kwijt kon. Flink technische wortel stroken, smalle paadjes door de hoge venen (Haute Fagnes), en ook wat lange stukken gravel. De 375 NP daalde dus ook rap naar een waarde rond de 320 over 3 uur en 45 minuten.
In mijn eentje stoempte ik langs allerlei rijders. Sommige stukken kon je eenvoudig inhalen, maar er waren ook hele stukken waar ik simpelwel in het wiel van mijn voorgangers moest blijven. Ik kan me herinneren dat 1 persoon me voorbij kwam zetten met een machtige tred, maar bij de eerste de beste wortel passage reed ik er alweer rap langs. De route ging door, super steile loop klimmen, wortel paden met hele technische secties en hele mooie downhills onder andere door een bike park.
Elke bevoorrading sloeg ik over en ik reed mijn tempo lekker door. De benen waren OK, maar ook sloeg de kramp er al eerder in dan ik wilde (loop/wortelklim op 35 km meen ik). Maar goed, op de fiets verdween de pijn weer. Vooraf hadden we de route goed bestudeerd en wist ik dat na de laatste bevoorrading het nog ca 10 km was met weliswaar wat pittige ups en downs maar geen hele lange klimmen of afdalingen meer. Ik was dan ook blij dat ik de post zag. De weg kompleet geblokkeerd door mensen van de lange afstanden riep ik ze aan de kant. En hierna ging het kennelijk mis. Ik zat in een groepje, haalde een groepje in en met mijn blik op oneindig miste ik het splitisingsbord. Het ging lekker door en we ramden een afdaling in. Het ging me niet hard genoeg en ik knalde vol vertrouwen rechts langs een (wat later bleek) 85 km rijder. Oei, deze afdaling is wel heel stijl en vol met stenen en takken die met een flinke bui mee waren gesleurd plus het nodige zand/stof. Deze afdaling duurt veel te lang dacht ik, we kwamen namelijk weer volledig uit op dal nivo. Klopt dat wel ? Na de nodige klimmetjes erna maar eens vragen aan de mensen rondom me ? hoever is het nog ? 20 km kreeg ik te horen. Bummer, helaas.
Mijn drinken was niet berekend op nog een uur rijden, ik had er geen lol meer in, terugrijden was ook vrij kansloos en bij het eerste riviertje afgestoken richting Malmedy. Na 70 km (route was 64 km) ietwat gedesillusioneerd gevoegd bij Joene en Ramon die alweer hoentjesfris op de parking stonden. Joene had een super wedstrijd gereden, buiten categorie, en ook Ramon was lekker bezig geweest. Ik zat er achteraf gezien bij de laatste stop 1,5 minuut achter (achter Ramon). Dat HAD nog wat kunnen worden de laatste kilometers. Helaas. Joene zat maar liefst 20 min voor ons. Sodeju zeg. We wisselden nog wat belangrijke strategieen uit met name over hoe je tijdens de wedstrijd urineerde. Joene en Ramon hadden elk hun eigen aanpak.........
De Haagse Posse had ook een hele mooie tocht gereden en stuk voor stuk kwamen ze voldaan over de meet. Maurits had met een jonge kompaan ook een heel stevig tempo gereden op de 100 km. Respect hoor !
Ik kan iedereen de RDHF aanraden, dit is er eentje van het echte MTB-en, voor mensen die van sturen houden en technische passages. Ik hoop dat de organisatie zich niet laat beïnvloedden door de toch wel vele ongelukken, en volgend jaar de route net zo mooi houdt. Ik ben er iig zeker weer bij !!
Reacties
Een reactie posten