Engadin Bike Giro 2020 - Rider Report

Het was niet het plan! Ik zou de Transmaurienne gaan rijden en niet de Engadin Bike Giro die ik in 2018 al eens had gereden en ik had zin in wat nieuws. Totdat Corona al voor dat het seizoen begon zijn invloed nam en roet in de plannen strooide. Een paar maanden later toen de eerste ontspanning in de situatie in zicht kwam en het er op leek dat evenementen tot 300 personen weer in de zomer mogelijk leken te zijn zag ik een oproep van de EBG voorbij komen om je in te schrijven zonder risico. Hmmm in dat weekend had ik eigenlijk camperen gepland, maar aangezien ik de kalender zag instorten moest ik maar eens met mijn campeermaatjes over een alternatieve datum praten.  Dat duurde nog best lang en de deelnemerslijst stroomde vol. Gelukkig nog net voordat de eerste regelveranderingen ten aanzien van corona officieel bevestigd werden kon ik me inschrijven. Goed ook, want daarna stroomde de startlijst en wachtlijst vol met internationale kleppers. Mijn fietsmaatje van hier Peter had ook zijn plekje gevonden.

De voorbereiding was raar. Geen echte opbouw, wel veel kilometers gemaakt. Geen koerskilometers in de benen, wel veel hoogtemeters. Ik wist wat me te wachten stond en op papier viel dat wel mee met drie etappes van 36, 71 en 64 kilometer met respectievelijk 1300, 2500 en 2300 hoogtemeters wel mee. De niet papieren kant kende ik ook uit 2018, steile klimmen, pittige looppassages, nauwelijks asfalt, veel flow- en singletrail en vooral veel boven de 2000 meter hoogte wat echt wennen is om in te koersen. Maar met toppers uit de XCM zoals Alban Lakata, Sascha Weber en Daniel Geismayr uit de XCO zoals Allesandra Keller, Anne Tauber, Lukas Flückiger en Thomas Litscher en ook van de weg zoals Heinrich Hausler en Simon Geschke zat het met de moraal om te starten wel goed en was het veld vol met “truien”. Dit alles in het fantastische Engadin bij de stadjes St. Moritz en Silvaplana in het dal waar je alleen maar via hoge alpenpassen kunt komen.

Op de vrijdag stond de proloog op de agenda. Twee keer dezelfde klim op. De ene keer wat verder doortrekken dan de andere en twee keer een andere flowtrail omlaag. Het weer was mooi, maar de wind jaagde snijdend over de Maloja hoogte. Bij het losrijden voelde het wel lekker, maar het gebrek aan zuurstof in de lucht was te merken. De eerste keer omhoog, eerst door een stuk van de olympische bobbaan, richting Celerina voelde het al alsof ik het masker, wat we op basis van het hygiëneconcept Corona in het startvak moesten dragen, niet had afgedaan. Het leek of ik door een rietjes moest ademhalen bij een hartslag van 180. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, want ik wilde me niet op dag 1 in de vernieling rijden voor de rest van het weekend. Als ik ook maar een klein tandje terugschakelde schoot iedereen me aan alle kanten voorbij waardoor ik maar besloot de eerste klim door te drukken. Boven vlak voor de Chantarella flowtrail schoot nog een snelle Belgische master me voorbij die er vervolgens voor zorgde dat ik de hele trail in de remmen heb moeten knijpen. Na elf km door start finish en via het Stazerwald weer terug naar de startklim. Helaas nog drie minuten verloren voor een dichte spoorovergang wat resulteerde in een hectische herstart. De tweede keer de startklim van zo’n 400hm op kostte duidelijk meer moeite. Toch niet goed ingedeeld en nog wat plekjes verloren. Het voelde pas weer lekker op de Fopettas flowtrail waar ik heerlijk gas kon geven en een gat op de groep voor me dicht kon rijden die ik uiteindelijk voor de finish kon inhalen. Resultaat was 40^e 40+er en net in de top 200(!). Dat viel tegen. Toen ik later zag dat Zwitsers kampioen Konny Looser en Duits kampioen Sacha Weber het beiden niet eens inde top 30 hadden gered bij de elite wist ik ook dat er blijkbaar een breed sterk veld stond en er gewoon knoeperd hard gereden werd. Anne Tauber zat met die spoorwegovergang verrekend een minuut of dir vier voor me, en misschien heeft ze rustig aan gedaan, maar toch gaf dat me wel weer wat zelfvertrouwen. Terug naar het hotel en herstellen maar.

Dag 2 was een pittig dagje. Eerst 30 kilometer rond de Silsersee en de Silvaplana See met ‘korte’ klimmetjes en technische downhills. Een soort van XCO rondje dus. Daarna echter klimmen door St Moritz om vervolgens terug naar Samedan te dalen om vervolgens nog een retesteile  klim van 800 hm te verteren richting Corviglia, waarna je een afdaling over de Olympia trail en de Fopettas trail verdiend hebt. Zover zal het echter voor mij niet komen. Na een goede start in de stromende regen hoor ik op één van de laatste afdalingen naar de Silsersee dat mijn vork rare geluiden maakt. Kort daarna haal ik Peter in op het vlakke en vertel hem dat mijn vork raar doet. Na een korte blik vanaf het zadel zegt hij me dat dat er niet goed uitziet. De normale 100 mm vork lijk een 160 mm vork en hij lijkt intern ontkoppeld. Verder rijden was te gevaarlijk dus na het XCO rondje moest ik het voor gezien houden. De rest van de dag bezig geweest een LBS te vinden om het euvel te verhelpen, maar dit bleek kansloos. Uiteindelijk bij Bernina Sports in Pontresina een Alu HT van Merida weten te regelen zodat ik in ieder geval dag 3 nog kon starten. 

Het weer op dag 3 zag er weer, na die dag met veel regen, perfect uit. Concept van dag 3 leek op dag 2. Een soort XCO rondje door het Stazerwald met dikke trails, een “vlakke” Transfer richting Bever en vanaf daar parallel aan de Albulapass off-road omhooog door het Val Bever richting pass Suvretta. Ik had wat zorgen om de fiets vanwege het gewicht en het gemis aan een dropper seatpost, maar toen ik op een technische trail in het Stazerwald via een alternatief knipje een groep bikers voorbij kan steken zat ook dat zelfvertrouwen weer (te) goed. In het Stazerwald reed ik een andere Nederlandse Zwitser (Dick van Loon) achterop en de transfer naar Val Bever leende zich mooi voor een praatje en een goed stukje samenwerking in het open dal. Op de 1000 hm lange klim richting Suvretta ging ik alleen verder en voelde ik me super. Groepje na groepje haalde ik in en op de twee zware looppassages voelde ik me superieur en ook lopend kon nik nog bikers voorbij steken. Vlak onder de top voelde ik de kracht wat afnemen. Ik was gewend met twee bidons te rijden en had nu maar één houder op de fiets. Ook de lucht werd ijler en ik begon meer af te zien. Op de traverse trail boven op Suvretta moest ik even een voetje aan de grond zetten en even op adem komen. Ik zag niet alleen de restanten van de sneeuw op de berg, maar er kwam ook wat zwarte sneeuw op mijn niet meer zo scherpe vizier voorbij. Ik moest mezelf bij elkaar rapen, want er kwam nog 1000 hm omlaag op technische trail op een onbekende fiets. Bovenop hervond ik mezelf en op de WM Trail omlaag voelde ik mezelf weer vliegen. De bidon cola die ik aan kon nemen daar leek mijn redding. Een paar kilometer voor de finish dook er echter nog een serpentine omhoog op die ik nauwelijks kon fietsen. In een switchback viel ik al een keer ingeklikt en al gewoon om, terwijl ik wist da het laatste stukje nog best pittig zou worden. Na een traverse trail waar ik werkelijk elke steen of wortel geraakt was draai ik een brugje op waar ik door kramp te laat ben met uitklikken en ik head first een meter omlaag in een beekje stuiter. Op zich zonder erg en ik was wel gelijk weer wakker. Duurde even voordat ik op de kop weer uitgeklikt ben en weer op de trail zit. Achter me hoor ik de verwonderde stem van Dick die vraagt of ik het ben. Samen dalen we het laatste stuk af richting finish en Dick geeft me mijn eigenwaarde door me de sprint te gunnen. Het was goed voor een 27^e plek bij de oudere mannen en vergeleken met de mensen om me heen in de uitslag eigenlijk een prima resultaat. 

Ondanks wat tegenslag was het weer fantastisch om inde alpen te koersen. De omgeving is magistraal en de trails onvergelijkbaar. Het is fijn om weer wat koershardheid in de benen getankt te hebben, zeker in tijd dat er weinig vergelijk mogelijk is. Ik hoop dat er dit jaar qua koersen nog meer mogelijk is en hopelijk al over een week of drie in Neustadt an der Weinstrasse. Wie weet tot dan!

 Highlights  etappe 3

ps geen mooie foto's van Sportograf. De foto's waren niet enkel te bestellen en in de foto flat over drie dagen zat et weinig moois voor te veel geld.