Sudety MTB Challenge - Rider Story

Sudety MTB Challenge 2018

Na sinds 2015 de verhalen te hebben moeten aanhoren over het slagveld dat in Polen plaatsvindt op MTB gebied, of het nou Sudetenland of Beskidy is, heb ik met de kerst in 2017 besloten de Sudety MTB Challenge te gaan rijden. In de wetenschap dat Joost en Arno en mogelijk Joene ook zouden gaan wilde ik me ook wel eens gaan meten in deze kleinschalige maar internationale bekende technische MTB meerdaagse marathon. Ik had al wel een beetje een beeld door de verhalen (die ik goed ik de jongen ken als aangedikt ingeschat heb) maar ik was ervan overtuigd dat het de moeite waard zou zijn. 

En zo stapte ik op zaterdag 21 juli in de vroege morgen in de auto vanuit Zwitserland op weg naar Gluszyca in Polen waar ik Joost zou treffen. Deze plaats was de eindplek van de marathon en zo hadden we daar alvast een auto. Arno was al in Stronie Slaskie waar hij met Joost die morgen de proloog verkend had. De verhalen waren natuurlijk sterker dan sterk en als ik alles moest geloven, wat gezegd werd over de afdaling, kon ik maar beter niet van start gaan of een DH bike huren. Maar goed met deze gasten weet je dat de verhalen vaak sterker zijn dat het gemiddelde alcoholpercentage van een fles Absint. Dan maar wat gaan eten, mijn eerste kennismaking met een Peaulse frikandel, wat een platgeslagen, opgerold, gekruid en gepaneerd stuk ongedefinieerd stuk vlees uit de frituur was met rijst en meuk, wat salade bleek te zijn. Gelukkig doen de Peaulen aan bier om het een en ander weg te kunnen spoelen. Na het eten nog even Ninko’s oranje masterpiece controleren en dan het bed in na zo’n lange reisdag.

Dag 1 Proloog Sienna - Stronie Slaskie: 19,6 km met 692 hm.

Twee keer klimmen, twee keer dalen, waarvan 2 keer leip. Vooraf vooral praatjes gehoord over rustig aan doen, maar ik zag iedereen na zijn start de eerste meters asfalt van de startklim op beuken. Dus ben ik zelf ook maar gelijk op de pedalen gaan staan. Het was bloedheet en ondanks dat ik goed van mijn plek kwam begon ik op de helft van de klim me al wat gaar te voelen. Een klein tandje terug gedaan, maar ik was al aan het koken. De laatste 100 hm van de klim was door een muur van steen omhoog lopen en daar vond ik weer wat ritme en de moed voor de eerste afdaling. Ik duwde mijn zadel omlaag en mijn ros de eerste trail in. Ik vond daar een steile hellingshoek en heel veel stenen. Eerst maar ff de kat de struiken inkijken, maar al rap vond ik best ritme en daalde ik soepel de eerste technische hindernis af. 

Gelijk de tweede klim in en daar merkte ik wat in de loop van de week als mijn zwakste punt zou ontdekken. Ogenschijnlijk een niet al te steile klim over een breed pad, waar je als een dolle in zou kunnen klappen, zeker met een proloog. Ik trapte aardig door maar miste hier toch wel wat kracht. Bovenop de top nog een klein trailtje omhoog en hop de tweede technische afdaling in. In het begin met veel flow over een smal pad door de bosbesstruiken, daarna loei steil over een stoffig pad met veel keien. Ik kwam hier al de eerste lopers en vallers tegen, maar ondanks een nasty moment in een offcamber deel, waar ik mijn achterwiel bijna kwijt was, kon ik de fiets rechthouden. Vanaf daar een lomp breed beukpad omlaag en op hoge snelheid (wat nog tegenviel) op naar de finish. Resultaat 8e Master 3 en 40e overall.

Handje klap met Arno bij de finish die blijkbaar zijn epo via het zonlicht krijgt en later met Joost die ook al kneiterrap onderweg is geweest. Watermeloentje erin en op naar het volgende Peaulse feestmaal met oploskoffie.

Dag 2 Etappe 1 Stronie Slaskie - Stronie Slaskie: 67,7 km 2090 hm.

Op tijd uit de veren en klaar voor de eerste echte dag. Bij het schooltje langs om treuzelkont Joost (voor wie Doe Maars “ik kom altijd te laat” geschreven lijkt) en Arno Powerleeuw te vervelen. In plaats van vervelen had ik beter kunnen luisteren naar de waarschuwing die ze me gaven over de eerste klim en iets over doseren en weetikveel wat, maar dat deed ik dus niet. We mochten gezellig in het tweede startblok opstellen en voor ik het wist waren we onderweg en reden we tegen een muur van schotter aan. De benen voelden goed en voor dat ik het wist had ik de jongens achter me gelaten. De klim duurde lang en het was al akelig heet. Af en toe een trailtje omhoog dat nog steiler was, of over een weiland wat niet liep, totdat het afvlakte en het begon te bollen. Daar merkte ik dat ik wel heel veel speling in mijn zadel had en ik van de fiets moest om mijn zadel opnieuw vast te zetten. Al snel vloog Arno voorbij, en wat later kon ik, toen Joost voorbij kwam, mijn karretje aanhaken. 

Met de moed van de goede start vond ik het bij Joost al snel veel te langzaam gaan. De eerste gedachte om verstandig eerst eens rustig te blijven zitten verdampte en de jacht op Arno werd ingezet. Hartslagen veel te hoog en geen Arno in zicht bleef ik jagen. Na km 26 op het eerste stuk van de aangekondigde grenstrail. Wat een gehannes met eindeloos veel wortels. Het voelt of ik op dit semi glooiende pad tegen elke wortel op rij en nergens ritme vind. Links en rechts nog wat wortelstroken en ik voel het energiepeil wat dalen. Dit was het moment dat ik een stapje terug had moeten doen en rustig wat had moeten gaan eten, maar ik werd net bijgehaald door het leidende mixed team en Jeroen en Ferry van de Noordbikers waar ik kon aanpikken. Met dit groepje het tweede deel van de eindeloze trail over de grens tussen Polen en Tsjechie gestuurd. Op het einde van deze trail een stukje bollend asfalt en daarna een natte grove supertechnische afdaling in. Hier pakte ik een meter of tweehonderd, maar ik wist dat ze me snel weer zouden bijhalen op de relatief eenvoudige klim erna. Toen eerst het Russische mixteam (haankleefaan) voorbij kwam kon ik het wiel niet pakken en ook toen de Noordbikers voorbij kwamen had ik geen schijn van kans. Ik stond volledig geparkeerd. Op het schotter was het me nog niet opgevallen, maar op de daarop volgende trail, waar ik een paar keer van de fiets af moest omdat ik de trappers niet meer rond kreeg, was het helemaal duidelijk. 

Het duurde daar dan ook niet heel lang tot ik een luid “Kexie” achter me hoorde waarna Joost me voorbij reed en mij huilend achterliet. Even later kwam ook (huh?) Arno voorbij die ik klaarblijkelijk voor niets had gejaagd, omdat hij een afslag had gemist. Mijn god ik moest nog een kilometer of twintig en ik kon echt niets meer. Een gevalletje van totale hongerklop, wat natuurlijk fantastisch is op de eerste echte etappe van een meerdaagse. Met veel afstappen en veel moeite heb ik het tot de laatste verzorging gered terwijl ik inmiddels aan alle kanten werd voorbijgereden. Bij de laatste verzorging een bidonnetje of vier gedronken en me volgestopt om me door het laatste stuk heen te slepen. Uitgewoond en met meer dan een half uur verlies kwam ik terug in Stronie, waar de jongens met hebben opgewacht en zelfs mijn fiets voor me hebben gewassen, want ik kon niets meer. Resultaat 20e Master 3 en 64e overall. Gevalletje klassiek in het mes gelopen en nu maar kijken hoeveel schade het heeft aangericht. Eerst maar eens een biertje en mijn zonden overdenken.

Dag 3 Etappe 2 Stronie Slaskie - Bardo: 60,6 km 2032 hm.

De eerste transfer dag. Altijd een heel gedoe omdat je om 8:00 je spullen af moet geven en toch 10:00 pas start. Gelukkig is het mooi weer dus een jasje of iets dergelijks is niet nodig. Maar toch maar weer snel naar de school om Arno en Joost te vervelen. Het vele eten en wat goede nachtrust heeft me goed gedaan en ik heb toch wat hoop dat de hongerklop niet al teveel schade heeft aangericht. Dankzij het mindere resultaat niet meer vooraan starten maar samen met Joost in het vak voor het plebs terwijl Arno wel bij de koershaasjes mocht staan. 

Na de pang reed Joost “ikstartrustig” hard bij me weg op het eerste asfalt. Met mijn plan om wat rustiger aan te doen na gisteren klopte het helemaal niet, maar mijn benen wilde achter Joost aan. Het goede nieuws was dat ik op deze, voor de afwisseling, lekker lopende startklim best nog aardige benen bleek te hebben. Zo was ik snel weer bij Joost en ook al snel weer van hem af en ik kreeg warempel Arno al in het vizier. Als ik telde kwam ik op 30-40 seconde, maar dat gaatje werd niet kleiner en op het laatste stukje technische trail omhoog en vervolgens weer superleip omlaag, was ik Arno voorgoed kwijt en waarschijnlijk maar beter ook. 

Na een kilometer of vijftien kwam de rit weer op de grenstrail met de oneindig vele wortels die we de dag ervoor een stuk verderop gevolgd hadden. Ik moest erg veel moeite doen om een vloeiend ritme te vinden en niet dezelfde fout te maken als de dag ervoor. Goed eten naar binnen proppen en vooral veel drinken. Naarmate we noordelijker kwamen werden de klimmen venijniger en moest regelmatig de ketting op het kleinste blad of zelfs een stuk gelopen worden. Langzaamaan werd ik toch wel af en toe ingehaald en er viel van voren weinig terug. 

Een Rus die ik de dag ervoor wat mee samen had gereden vertelde dat “my mate” “right behind us” was. Als ik op het hoogteprofiel keek wist ik dat ik één steile poekel, tien kilometer trail, een verzorging, een eenvoudige klim van 300 hm en een eindbazen steile klim naar de kapel van Bardo met een vette downhill over de kruisweg voor me had. Ik besloot dat ik niet ging pushen en me bij de verzorging nog ff ging volproppen met het oog op morgen. Na een serie vette technische trails bij de verzorging aangekomen nog geen Joost en ik ben dus alleen laatste klim opgereden. Nog wat gepushed met mijn volle buik en zelfs weer mensen ingehaald. Laatste stukje bijde kapel even van de fiets af, diep ademhalen en stuiterend van links naar rechts en over drops over de kruisweg het dal in naar de finish. Licht gekookt als 45^e overall en 12^e Ma3 binnen. Niets mis mee.

Dag 4 Etappe 3 Bardo - Gluszyca: 56,6km 2020 hm.

Gelijk weer een transfer dag. De omgeving zou zich wat meer gaan wisselen van wortels en dennen naar stenen en loof. Het was aangekondigd als de kortste dag, maar voor mij zou het de langste dag worden. Vanuit blok 2 samen met Joost naar voren gereden nadat het startschot was gevallen en zo begon ook deze dag met een regelmatige klim over asfalt. De jongens voorin hadden blijkbaar de benen ook vol want het leek wel een geneutraliseerde race. En bloc werden de eerste vijf kilometer glooiend asfalt verreden. Daarna ging het wat steiler omhoog en begon het wat uit elkaar te vallen. 

Ik reed inmiddels met Arno en we hadden samen best een lekker tempo gevonden. Toen de klim voorbij was en het wat begon te bollen had ik meer moeite met het tempo, maar uiteindelijk kon ik me in het wiel van Arno vastbijten. De eerste downhill had Arno me voor gewaarschuwd, maar voordat ik het wist was die al voorbij. Oh wacht, na een klein knikje kwam er nog een venijnig stukje omlaag in losse rommel. Voor me werd geremd en ik dacht het nog te redden, maar voor dat ik het wist lag ik op mijn gezicht en had ik met het stuur of weetikdat een pijnlijk schram over mijn bovenbeen getrokken. Dat was een streep door de rekening. 

Nadat Arno gezien had dat ik niet overleden was reed hij door en toen Joost voorbij kwam zat ik alweer op de fiets. Ik probeerde bij hem in het wiel weer ritme te vinden, maar ik kon zijn wiel niet houden en ik moest even slikken en bijkomen. Na nog een keer terug te zijn terug gekomen bij Joost en nadat ik hem weer op een glooiend stuiterstuk had verloren moest ik me maar eens op mijn zelf gaan focussen, want er kwam een 3 km lange enduro DH over de A-Line van Srebrna Gora aan. Voordat ik het wist werd ik van de eerste drop gelanceerd die ik ternauwernood kon landen. Series van dikke flowbochten, wortels, keien en drops bleven elkaar opvolgen. De adrenaline zat weer hoog en daarmee de moed ook. Vanaf deze afdaling begon het landschap steenachtiger te worden en in het begin glooiend werd de route steeds meer omhoog geleid door een soort rivier van keien tot aan boven Wielka Sowa. Maar daar was ik nog niet. 

Ik moest eerst zonodig op een steen mijn band leegburpen, maar dat was met een patroon snel verholpen. Sommige onfietsbare loopstukken in de brandende zon begonnen blijkbaar zijn tol te eisen aan de concentratie, want kort voor de verzorging ging het weer mis en het gat in de wang van de buitenband dwongen me een binnenbandje te leggen. 

Met de motivatie op nul drukte ik me de een na laatste berg op en de een na laatste downhill af. In het dal zie ik opeens Arno langs de kant staan die klaarblijkelijk al in staat is om zijn binnenband met een betonschaar te vervangen. Nadat zijn ventiel vergeMcgyverd is en Arno de moed heeft gevonden zijn tocht weer te hervatten rijden we samen verder. Eigenlijk best gezellig en nadat we gezien hebben dat de ambities aan gort zijn met deze etappe besluiten we te gaan genieten. Dom eigenlijk, want dat moet je altijd doen. Toch wat gedemotiveerd en met een ultra laag energie peil als 85^e overall en 22^e Ma3 binnen. De pizza en bier met de matties en wat verder aangewaaid kwam deed wel heel erg goed dus er was nog hoop.

Dag 5 Etappe 4 Gluszyca - Gluszyca: 58,2 km 2058 hm.

Same same but different. Ondanks dat ik mezelf echt even aan de oren moest trekken was het toch de een na laatste dag. Als ik dit zou redden kon het maar zo zijn dat ik ging finishen. Samen met Arno zijn we gemoedelijk de eerste klim opgereden. Niet als toerder, maar wel zo dat we lekker in positie zaten voor het trail geweld wat ging komen. Joost had daar al afscheid genomen want die had nog wat ambities die hij bij de lurven wilde vatten.  Op de eerste downhill merkte ik dat ik nog niet wakker was, want toen ik even met mijn ogen knipperde was Arno verdwenen.  

Aangezien het motto was, lekker doorklimmen, hard omlaag en easy op de saaiere tussenstukken was ik al snel bij hem terug, maar de marker was gezet. Alhoewel? Toen we de eerste keer Wielka Sowa opreden draaiden we een trail in die er geen was. Onmogelijke bochten die geen trail, mar trial waren zorgde ervoor dat ik mijn trappers in een boomstronk plantte en ook nog een keer mijn voorhoofd tegen een stronk zonder erg. Op de trail die na dit sprookjesbos volgde kwam de revanche. 

Met het risico de billen te branden op het draaiende achterwiel zijn we de loeisteile maar magnifieke trail afgestuiterd. Onderaan restte niets anders dan een dikke grijns en de geur van verfikte remmen, maar ook het besef dat elke hindernis op de trail einde oefening had betekend. Vanaf hier omhoog en daarna een lang stuk traverse over een stenige trail. 

Opeens word ik terug geroepen door Arno waarna bleek dat die lastige wandelaar op mij trail Joost was. Die had van één stuur twee halve gemaakt en vond dat deze kwantiteitsvermeerdering niet bijdroeg aan zijn stuurkwaliteit en hij was aan het teruglopen om dit te gaan rapporteren bij de lokale Tsjechische vakmannen die in staat waren om met een doosje lucifers een wiel te spaken. 

De tweede keer Wielka Sowa bleek dezelfde kloterige steenrivier van de dag ervoor te zijn. Van binnen en mogelijk ook van buiten heb ik luid gevloekt, maar de downhill die volgende was wederom dik. Minder flow maar lomp en leip inclusief airtime. De laatste kilometers waren relatief eenvoudig. 

Ergens vond ik nog energie om vanaf de laatste pauze te pacen en de jongens van het Ierse team waarmee we de avond ervoor gepizzaed hadden op sleeptouw te nemen. Ook het resultaat van een tandje minder met Arno schik maken was helemaal niet verkeerd en de 59^e plak overall en 17^e Ma3 kon ik dan ook prima mee leven.

Dag 6 Etappe 5 Gluszyca - Gluszyca: 57,4 km 2453 hm

De laatste dag waarvoor ik met de hoogtemeters en beschrijving uit het boekje  akelig respect had zo aan het einde van de week. Van de andere kant had ik twee dagen terug niet meer gedacht dat ik het zou gaan redden. Dit zou dus ook moeten gaan lukken. Na een relatief gematigd start kwam ik er al vrij snel achter dat de benen het om de één of andere reden weer deden. Dat was geen slechte bijkomstigheid op deze dag die voor het gevoel één lange singletrack was. 

Na 17 km kwam het eerste hoogtepunt op een exposed off camber trail met stenen en wortels die eindigde in een steile rivier van schuivende stenen die niet meer bij te remmen was. Het voelde bijna als snowboardend een poederhelling afgaan. Na een paar gemene klimmen en onbeschrijfbaar vele trails kwam het tweede hoogtepunt van de dag. Vier kilometer lang traverserend over een 50 cm brede trail in het midden van een boshelling. Sturen puur en de beschrijving “back to mtb roots” kon niet treffender. Na deze geweldige ervaring begon de langste klim van de dag die we vantevoren hadden ingeschat als dat het wel eens lopen zou kunnen worden. 

De wereld zit vol verassingen want het bleek een prachtige technische uphill die regelmatig herstel bood en daarmee dikke fun was. De afdaling echter was een soort Peauls schotter die tegen een helling van 90 graden aan was gemikt. Deze afdaling hebben we deels glijden op onze kont, luid lachend, met onze fiets boven ons of naast ons af moeten leggen. Na dit onfietsbare stuk werd het weer trailen waarvoor je naar Polen gaat soms vol flow en soms pure techniek en gestuiter. 

Nadat op het einde de afdaling van km 17 nog een keer kwam en we nog eens vol aan de bak mochten kwam toch de finish in zicht. Vol trots en met een dikke grijns deze etappe als 46^e overall en 13^e Ma3 over de finish.

Resumé: Enorm afgezien en veel fouten gemaakt. Erg genoten van de technische trails en de fun samen met Joost en Arno (hoewel ik ze regelmatig heb vervloekt). Volgend jaar weer, niet direct, maar ik kom zeker terug om inde Karpaten te biken. Dit was MTB puur en op zijn best.