26-07-2014 M3 Marathon Montafon (Schruns, Oostenrijk): Race report

De laatste jaren is het min of meer traditie geworden in de agenda om één of twee alpenmarathons op te nemen. Dit jaar was mijn oog gevallen op de M3 marathon in Schruns. In dit dorp was ik wel vaker wezen snowboarden en de omgeving was mooi en heeft wat te bieden. De lokale VVV is actief en staat achter de organisatie. Bovendien is het voor de afwisseling wel eens een plan om een koers in Oostenrijk te doen. 

Er waren drie smaken M&M’s om uit te kiezen. De M1 was een soort hill climb over 26 kilometer met 1000 hm, de M2 een middenafstand met 65 kilometer en 2400 hm en een extreme M3 met 130 kilometer en 4500hm. Uit de overlevering en research wist ik al dat dit geen opgeblazen getallen waren maar keiharde cijfers die niet in de koude kleren zouden gaan zitten. Na veel dimdammen en overwegen besloten dat voor 65 kilometer naar Oostenrijk gaan niet loont en vervolgens mijn inschrijfformulier voor de M3 ingevuld. 

Zo gezegd zo gediggiedaan zou de M3 als toetje aan het einde van mijn Italië vakantie gereden worden. Nicole had inmiddels besloten dat als ze er toch was dat ze de M1 zou gaan rijden. Na wat weken van bourgondisch leven maar evengoed stevig trainen vanuit de Dolomieten naar Schruns in Vorarlberg gereden waar de start en finish van deze tour de Montafon zou zijn. In het dorp zou ik Ninko, Arno, Herman, Frank, Joost en Patrick (maatje Ninko) treffen die net als ondergetekende zichzelf voor deze Alpenknijter hadden opgegeven.

Na het ophalen van de startnummers op het dorpsplein met een geelblond slaapsapje in de hand de M4 (eliminator race rond de kerk) gekeken, met wereldtoppers als Federspiel en Freiburghaus. Uiteraard veel besproken, materiaalkeuzes, kledingkeuzes en uiteraard het weer. Want de vraag was niet of het slecht zou worden, maar hoe slecht het zou worden. Met wat traumatische alpen marathon ervaringen wist ik al lang dat ik op zeker zou gaan. Rugzak met reservemateriaal en dikke noppen. Achteraf waren de noppen niet nodig geweest en het blijkt dat je in je rugzak de juiste dingen moet doen als je er wat aan wil hebben. De start was echt te vroeg en blijkbaar in de halfslaap niet het regenjasje erin gedaan wat niet helpt bij voorspelde regen.

Dan race day, wekker om vijf, licht ontbijtje, bakkie koffie, keer of vierendertig afgieten en uitkloppen en op naar de start. Nicole moet pas om tien uur starten maar rolt braaf mee naar de start die om half acht is. Bij het warm rijden vallen wat druppeltjes maar het is alleszins droog. De start ligt op de weg van Schruns naar St. Gallenkirch wat negen kilometer verderop ligt en waar de rest van het MTBA geboefte hun appartmentje hebben betrokken. Bij het losrollen op die weg komen we ze dan ook tegemoet waarna we dan ook gezamenlijk naar de start rollen.

Daar is het redelijk ontspannen want iedereen weet dat het lang is. Patrick, Frank en Ninko gaan in het licentievak staan waar maar een kleine dertig man en vrouw staan. De rest sluit achteraan bij het gepeupel wat alles samen ook nog een man of honderd is. Tijdens de laatste twee tellen van de countdown zie ik uit mijn ooghoek drie man wegschieten, wat nou lange koers! MTBA kopstart jonguh!

<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="//www.youtube.com/embed/Y5M69dk0wAw" width="480"></iframe>

De marathon begint over de weg met een lange overzichtelijk en rustig beginnende klim over asfalt richting Silbertal. Een meter of vijftig a honderd rijd de kopgroep vanuit het licentievak en wat man die er gelijk achter geplakt zijn. Het tempo is gestrekt, maar zo te zien beheerst want de groep is redelijk breeduit gewaaierd. Ik schuif wat naar voren in de tweede groep en hou mijn hartslag vlak op de met mezelf afgesproken waarde. Na een kilometer of twee drie komen Arno en Joost voorbij met nog wat mensen in hun kielzog. Ik merk dat het tempo begint op te lopen net als mijn hartslag. Heel langzaam wordt het gat naar de kopgroep ingelopen, maar ik besef dat ik dat niet vol ga houden en laat de groep wijs lopen. Achterom kijken zie ik Herman dichterbij komen en het ik besluit om met hem op te proberen te rijden. Samen draaien we bij Silbertal de weg af het schotter op op weg naar Kristberg. De klim zou zo’n 900 hm zijn en daarna zou het twee keer bovenin nog knikken met klimmetjes van twee keer 250 hm.

Mezelf heb ik wijs gemaakt dat ik aan het indelen ben, terwijl ik in feite in het wiel van Herman zit te zweten wetend dat ik niet veel harder kan. Mijn klimmersbenen heb ik blijkbaar in de kast laten staan. Na ongeveer een uur klimmen bereiken we de eerste top en met hangen en wurgen zet ik me voor Herman om de afdaling in te zetten. Dit is lekker, eerst wat omlaag knallen en vervolgens wat op de zware versnelling knallen. Dit ligt me vandaag op de één of andere manier, ondanks de langzaam steeds meer toenemende regen, en het voelt bijna als herstellen. De twee nog aangekondigde stijle knikjes brachten me echter terug in de realiteit van de dag en op het lichtste verzetje poekel ik verder richting Rellseck waar de eerste lange afdaling zou beginnen naar Bartolomäberg waar je in één zucht van bijna 1800 naar 600 hm omlaag zou gaan.

Bij Rellseck me weer voorop gezet voor Herman en een andere rijder die in de laatste twee klimmetjes meegereden was en de ketting extreem rechts opgelegd. De afdaling loopt als een trein, steile schotter en asfalt paden waarbij de teller regelmatig over de zeventig gaat. Achter me zie ik al snel niemand meer en ik begin mensen die me in de klim ingehaald hebben op te pikken. Als laatste stuk een lastig technisch trailtje waar ik ook nog wat mensen op kan pakken ondanks dat ik ook twee keer ff van de fiets af moest. Op de asfaltweg naar Vadans nog een stukje op kop over kop gereden. Tot zover alles niet top maar nog steeds op schema voor de vooraf bedachte acht uur wedstrijd.

Bij Vadans bij de, overigens fantastische, verzorging nog een vers bidonnetje aangepakt om me klaar te maken voor de klim naar Golm. Mijn laatste herinnering aan Golm was dat het een knus skigebiedje was aan het begin van de Silvrettastrasse maar sinds deze wedstrijd zal vooral deze klim me bij blijven.  De klim zou omhoog gaan tot ongeveer het middenstation van Golm bij Matschwitz, zo’n 800 hm aan één stuk in een ruime zes kilometer wat dus neerkomt op meer dan tien procent gemiddeld. Op deze eindeloze klim wordt ik ook ingehaald door de kop van de M1. Het verschil in snelheid is groot. Deze mannen rijden alsof het een sprintwedstrijd over 26 kilometer is en rammen zichzelf de klim op. Sommigen nemen zelfs nog de moeite om me aan te moedigen wat me doet denken dat het er blijkbaar niet goed uit ziet. Ik ben inmiddels goed nat geregend wat ik niet kon voorkomen doordat ik mijn regenjasje met mijn suffe kop niet meegenomen had.

In de eindeloze klim, die vooral eindeloos leek omdat er geen enkel moment in zat waar je even de spanning van de benen kan halen, begon ik al af te koelen. Mijn hartslag zakt wat en ik besef me dat ik mezelf niet meer lekker warm gestookt krijg. Als ik achterom kijk zie ik nog steeds geen Herman waarbij ik ervan uit ga dat hij zijn tijd heeft genomen in de afdaling die bij vlagen toch wel wat tricky stukjes had. Daarnaast denk ik ook aan Nicole, waarbij ik hoop dat ze zo verstandig is geweest om bij de inmiddels met bakken uit de lucht vallende regen om niet te starten. Als ik na al dit gepieker eindelijk boven ben merk ik dat ik door en door koud ben. De afdaling loop in twee stappen van beide ongeveer 400 hoogtemeters vervalen en in het middenstuk een kilometer of vijf traverseren met een aantal singletrails.

Tijdens het eerste deel van de afdaling merk ik dat de kou in mijn lichaam meer grip op me begint te krijgen en ik begin langzaam te denken om over een kilometer of vijftien bij de doorkomst door Schruns af te draaien en te finishen op de M2 strecke. Ik ga ervan uit dat ik niet de enige zal zijn die hier last van heeft. De singletrails op het traversestuk tussen Latschau en Bitschweil zorgen toch nog voor een kortstondige glimlach op mijn gezicht, maar op de twee steile knik omlaag richting Schruns voel ik het koude water langs mijn bilnaad om laag druppelen en zijn mijn handen inmiddels zou koud dat ik moeite heb om de remmen goed te bedienen. Doorrijden voor nog eens zestig kilometer en een kleine 2000 hoogtemeter zou onverantwoord en vooral voor mij op dat moment onmogelijk zijn. Ik draai af naar Schruns en finish na 4 uur en 11 minuten als 102^e op de M2. Teleurgesteld maar blij dat ik binnen ben.

Maar nu? Ik zie niemand van de jongens, zijn ze dan echt allemaal zo gek geweest om door te rijden? Ik zie ook geen Nicole. Is ze dan toch zo gek geweest om te starten en sta ik nu als enig watje op het dorpsplein? Ik hoor mezelf nog zeggen “nee ik hoef geen sleutel van het Hotel want ik ben met de M3 toch later binnen”. Nu sta ik te rillen op het plein en heb ik hard een douche en droge spullen nodig. De dame van het hotel herkende me gelukkig en liet me met haar loper binnen. Na de douche en verplichte fietsverzorging snel naar de start om Nicole op te vangen en te kijken hoe het de rest van de jongens is vergaan.

Herman was niet lang na mij gefinished nadat hij dezelfde keuze als ik had gemaakt en was logischerwijze direct doorgefietst  naar het appartement. Eén schaapje op het droge (pun intented). De volgende die binnen komt is Nicole die er zelfs nog een eindspurt tegenaan gooit. Zij was wel zo verstandig geweest zich goed aan te kleden en had van de kou niet zoveel geleden. Nadat wij drieën opgefrist waren en we ons met een versnapering bij de finish hadden geïnstalleerd begon het grote wachten op, naar onze verwachting, als eerste Frank. Na 7 uur en kwartier reed Frank binnen op een fantastische tiende plek. Hij had echter goed geleden en zat stuk. Bovenop de Bielerhöhe was het naast nat ook omlaag gegaan met de temperatuur naar een graad of zeven, waarbij de regen richting ijsregen aan het gaan was. Frank gaf aan dat het daarboven inmiddels gevaarlijk aan het worden was wegens te koud en te extreem weer. Op de singletrail had hij moeten lopen als gevolg van geen gevoel meer in vingers en remmen. Maar gelukkig was ook hij binnen en hoe!

Daarna was het weer wachten tot er een telefoontje van Arno komt die inmiddels samen met Joost in het appartement was. Arno was als eerste na de Stausee van Kops bij Wirl tegen gehouden. De wedstrijd zou in verband met hagel een sneeuwval worden afgebroken. Frustrerend want vanaf de Wirl moet alleen het laatste knikje van een kilometer of vijf klimmen naar het hoogste punt op de Bielerhöhe waarna het enkel nog dalen is (wel inclusief een hele lastige technische trail). Bij het terug rijden komt Arno Joost tegen waarmee hij nog een keer het laatste stukje omhoog rijd om ook zijn naam om dit punt te laten registreren en om de plichtsgetrouwe vrijwilliger van dienst te proberen te overtuigen dat ze toch door willen. Dit laatste heeft geen zin want de wedstrijd is inmiddels geheel stil gelegd en enkel een kleine dertig man zijn tot boven op het hoogste punt gekomen.

Nog twee schapen in de nattigheid dus en het wachten met de plu bij de finish gaat weer verder. Arno zou droge spullen meenemen naar start finish zodat de volgende finishers in ieder geval  gelijk opgewarmd kunnen worden. Na iets minder dan acht uur komt Ninko leeggereden binnen op een zeer verdienstelijke 21^e plek, naar later bleek van de 26 man die het gered hebben.  Herman heeft Ninko die door en door koud was in de auto snel naar het appartement gebracht waar later ook Patrick aan komt die door een ambulance onderkoeld terug is gebracht vanaf Wirl. Door de ijsregen is hij door de kou bevangen geraakt en hij kon onmogelijk verder. Hiermee is iedereen meer of minder veilig binnen en kan rustig aan de M5, het nabieren en nallullen, worden begonnen. Ook deze M wordt niet door iedereen uitgereden. ;-)

Resumerend:

• Het blijven Alpen en daar kan het koud en nat zijn.
• Knappe prestatie Ninko en Frank.
• M5 foto finish onbeslist met Arno en Ninko.
• Wat kunnen Brabo’s bats lullen.
• 130 kilometer en 4500 hoogtemeters is echt veel.
• Een marathon organiseren met perfecte verzorging en uitgezette ronde kunnen die Oostenrijkers
• Dit is een klimmers marathon, echte technische uitdagingen zijn sporadisch.
• De uitdagingen die erin zitten zijn ook gelijk serieus.