AlpenTour Trophy 2025

Mark, Jeroen, Onno 

Wat is het: een 4 daagse MTB marathon in Schladming. Drie gewone etappes en een klimtijdrit. Totaal ca 8600 HM en 200 km afstand   

De voorbereidingen: 

Mark: Sinds vorig jaar ben ik bij BikeSight aan het trainen. Dat bevalt goed en in het eerste jaar heb ik mooie stappen kunnen zetten. Die lijn wilde ik graag doortrekken. Vorig jaar stond de Alpentour ook op het programma welke ik afsloot met P19 bij de amateurs en P6 binnen mijn leeftijdsklasse. De inzet was 5% sneller dan vorig jaar, dan zou ik met een daguitslag richting de top 10 moeten kunnen rijden en met een beetje geluk richting het podium binnen de leeftijdsklasse. Een redelijk hoge inzet, maar moet kunnen dacht ik. Na een fietspauze in de winter wegens een mooie en lange vakantie betekende dat flink aan de bak. De eerste marathons van dit jaar waren OK maar ook niet meer dan dat. Na een 2 maanden trainen begon ik weer flinke stappen te zetten. Moet goedkomen die Alpentour.  

Onno: ik had vorig jaar met Jeroen de Swiss Epic gedaan en dat smaakte naar meer, je bent 50 en je wilt nog wat, dus maar ingeschreven. Iets minder ambitie dan vorig jaar en vanwege een drukke privé agenda kon eigenlijk alleen de alpentour. Alhoewel deze me wellicht niet zo ligt, toch besloten om in te schrijven. Geen Join dit jaar, ook geen BikeSight coaching, maar eigenlijk ook weer wel. Constante weken gedraaid van ca 8-10 trainingsuren met de trainingen van Bikesight naar eigen inzicht toegepast. De vorm was denk ik wel net zo goed als vorig jaar, hooguit iets minder inhoud 

Jeroen: Na de swiss epic heb ik een beetje mentale maar vooral fysieke fiets dip gehad, veel gesukkel door Piriformis syndroom in bil/rug en bijbehorend fysio gedoe. Ook wat gezeur met gebit en daardoor in mei nog aan de antibiotica had invloed op de training en ambitie. In juni had ik de gravel trans jura op de planning en als ik die vier dagen zou overleven dan zou de basis er wel moeten zijn voor vier dagen koers. Dat lukte dus misschien niet messcherp maar wel fit genoeg om in ieder geval de dagen goed dor te komen. 

De Bike: 

Jeroen: Zelfde setup als de Swiss epic. Orbea OIZ M10 (120/120) met twee keer Maxxis Rekon Race 2.4. 

Onno: Na de Swiss Epic had ik afscheid genomen van mijn geliefde SWORKS Epic 100/100. Frame had steenslag schade en dus snel een nieuwe bike nodig. Na een kort avontuur met een Scott Spark (ook een erg fijn rijdende fiets) een EPIC8 Pro met Flight attendant gebouwd. Maxxis Aspen One70 band 2.4 achter en een normale Aspen 2.4 voor 

 Mark: Om de beoogde verbetering waar te maken moest ook de fiets er aan geloven. Na 5 jaar op de Canyon Lux moest deze plaatsmaken voor een SWORKS Epic 8 met Flight Attendant. Een flinke stap vooruit zowel op gewicht als op geometrie. Voor de Alpentour werd achter een 2.35 air trak en voor een 2.35 fast trak band gemonteerd in de iets zwaardere gridlite casing om de kans op lek te verkleinen. 

De voeding: 

Onno: SIS BetaFuel  Energy drink/gelletjes totaal ongeveer 120gr / uur. USWE 2l drinkzak 

Jeroen: Sponsor Long Energy Berry met een schepje Ultra Recover Amino add-on in de rugzak / Maurten 320 drinkmix in de Bidon / Maurten 160 gels / Sponser Cranberry reepje voor de start 

Mark: 1 bidon SIS BetaFuel drink en 2 SIS BetaFuel gelletjes per uur, goed voor 120+ gram koolhydraten/uur. Met aan de bidons nog wat extra zout en magnesium toegevoegd vanwege de warmte. 

Etappe 1: 

Jeroen: Geneutraliseerde start van 2-3 kilometer door het dorp met allemaal nerveuze bikers en dus veel gerem en gestress is niet mijn ding. Daardoor iedereen kneitervroeg in het startvak in de zon staan bakken en dan als een stel dolle stieren proberen op te schuiven. Na een paar pogingen naar voren te rijden mezelf toch wat laten zakken en het geld gezet op de eerste klim, maar daar zat iedereen natuurlijk nog fris met als gevolg dat ik met voor mij hoge vermogens nog niet veel naar voren schoof. Dan maar de tweede lange klim die vooraf was ingeschat op zo’n 75 minuten duwen met een steil einde. Dat ging 20 minuten goed en toen begon ik te koken op het asfalt in de zon. Ik zakte er steeds meer doorheen en had meer moeite te blijven duwen. De zon en iets mentaals schat ik in want op het steilste stuk waar de meesten moesten lopen kon ik me toch pushen naar boven te fietsen. Het leed was echter al geleden en ik had flink tijd verloren. Nog even over de enige wortels van de dag sturen wat het excuus was het een MTB wedstrijd te noemen en dan nog de bikepark downhill. P19 bij de 50+ en P78 bij de amateurs. Snel vergeten, herstellen en hoop doet leven. 

Onno: Hyper waren we met zijn allen. Ik had genoeg energie en ik had ook snel door dat ik Mark maar heel kort in het vizier kon houden. Mark stuurde ons altijd informatie op voorafgaand aan de etappe en daar stond duidelijk in, let op de eerste gravel afdaling. GLAD !! Uiteraard dacht ik weer het mijne ervan. Dit kan harder dan de mensen voor me downhill. Dat ging ook best prima, links en rechts erlangs. Remmen los, maar toen ging het wel heel erg hard en kwam er toch vrij snel een bocht. Mijn voorwiel blokkeerde en ik kwam in de paniek stand. In mijn hoofd was ik al gevallen met 40-50 per uur, maar toch nog kunnen corrigeren. Dit was een asociale actie van mij dus 5 maal excuses gemaakt aan het groepje waarin in reed. Geaccepteerd, liep met een sisser af. De rest van de etappe was eigenlijk echt saai en samen met Jeroen was ik van mening dat deze etappe MTB onwaardig was. 1 “singletrack” die eigenlijk geasfalteerd was en dan ook nog op de verkeerde manier (bol in het midden). 1 stukje worteltrack van max 1 km en dan een flowtrail en rode downhill erin. De rest schotter, asfalt…. Echte hoogtepunten had ik niet, nou ja ik kreeg nog wat energie vanwege het feit dat ik toch nog veel mensen in kon halen in de flowtrail en downhill. De score voor mij bleef op P10 hangen. Best tevreden mee. Er stond een mega sterk startveld van allemaal klimmers. Kats naar de ratten overigens, kramp in de benen. Echt moe…. 

Mark: Ik ging semi op tijd in het startvak staan om een beetje voorin te kunnen starten. Er werd na de neutralisatie gestart met een goed lopende vrij brede klim, waardoor er voldoende tijd was op te schuiven. Op deze vrij korte etappe met een beoogde tijd van ruim onder de 3 uur was het plan niet te voorzichtig te starten. Na de eerste klim en een stukje zowat geasfalteerde singletrack stond daar de supportcrew bestaande uit pa, ma, opa en oma klaar met 2 verse bidons. Daarna was het klimmen geblazen. Op de klim een degelijk tempo gereden zonder helemaal stuk te gaan, want er kwam nog een kort poefje aan waar verschil gemaakt kan worden. In de gravelafdaling haal ik een aantal concurrenten in waaronder een aantal bekenden van vorig jaar, waardoor ik het idee krijg dat ik lekker voorin zit. Dat geeft motivatie om op het laatste klimmetje even alles eruit te gooien. In het bikepark geeft de SWORKS enorm veel vertrouwen en haal ik nog een leeftijdsklasse concurrent in. Podiumf binnen: P2 leeftijdsklasse en P9 over alle amateurs. 

  

Etappe 2: zie boven de "prep-tips" van Mark

Mark: De benen voelen goed tijdens de warming up, en eigenlijk is het doel, een top10 en podium binnen de leeftijdsklasse, al behaald. Dat geeft rust in het hoofd. Vandaag niet te gek starten want het is een lange dag. Ik volg een groepje renners waar ik gisteren ook de lange klim mee ben opgereden. Ik voel me goed maar houd me enigszins in voor wat er nog komt qua klimwerk. Vorig jaar was ik te hard van stapel gelopen en schoot de kramp er namelijk in. Ondanks de rustige start kom ik 5 minuten sneller dan het voorgaande jaar op de top van de eerste klim, waar weer 2 verse bidons wachten. Die zijn nodig want het is kneiters warm. De rest van de etappe merk ik dat ik verder uitloop op de tijd van vorig jaar en na nogmaals 2 verse bidons rol ik bijna 20 minuten sneller dan vorig jaar over de streep op P4 binnen de leeftijdsklasse en P11 bij alle amateurs. De nr. 2 ken ik van vorig jaar en had op dag 1 pech, die is een klasse beter. De nr. 3 moet ik in de gaten houden voor het algemeen klassement waar ik P3 zal moeten gaan verdedigen.  

Onno: Herstel was goed geweest dat merkte ik al aan mijn lichaam, voornemen was iets rustiger te starten. De start was overigens exact hetzelfde als de eerste etappe, maar halverwege de gravel afdaling startte onze grootste klim van de dag met 900 HM. Het was sowieso de Queen Stage vandaag. 2900 HM en 70 KM. Mijn voornemen ook uitgevoerd, wel lekker naar voren gemanoeuvreerd maar wat rustiger de eerste klim op gedraaid. Tweede klim me in het wiel genesteld van de Kroaat die ook aan de Swiss Epic deelnam vorig jaar. Er volgde wat steil klimwerk en toen een stuk vlak over een fietspad. Lekker in het wiel gebleven totdat er een overneem verzoek kwam, ik stoomde naar het volgende groepje, want op kop rijden kan altijd nog. Opvallend genoeg moest de Kroaat lossen of vond hij het tempo te hoog zo vroeg al. De klim heel constant opgereden maar vlak voor de top stak Kex me voorbij, ook de Kroaat. Ik had daar niet op gerekend maar groette vriendelijk terug. Laatste klim meters waren heel mooi over een technisch paadje naar een alpen hut. En daar begon het. De Kroaat kreeg een bidon van zijn vrouw, die was ik dus alweer voorbij. Kex vroeg waar het pad liep. Ik roste mijn fiets blind naar beneden en hatzaa, downhillen geblazen. Ik zat er mega lekker in. Een heel mooi stukje wandelpad volgde, ging ook prachtig. Toen een natural trail/weg met stenen enzo. Het ging geweldig, de ene na de andere voorbij en ik dacht: “haal dat maar eens allemaal weer bij op de volgende klim”. Elke keer zag ik Kex en de Kroaat nog wel als ik de top bereikte, maar ik kon dan ook weer wat versnellen. Voordeel was vandaag dat de afdalingen lekker “natural” waren waardoor je de beste lijn zelf moest zoeken en dat licht me wel. Laatste afdaling was weer over gravel en daar ging het onnodig mis. Scherp links een gravel bocht met los spul en ik lag op mijn bakkes. Vloeken letterlijk, ik dacht “dit valt wel mee” voelde niets, zat na 2 sec weer op mijn fiets en had nergens last van. Er volgde een gras afdaling en ook daar nog lekker tempo gereden. Ik meende dat ik Kex nog wel zag en de Kroaat, dat bleek later alleen de Kroaat te zijn, die zat er nog kort op. In de laatste klim nog ingehaald door een Duitser (nummer 5 bleek later) en die haalde ik in de rode downhill nog in. Direct door naar de afspuitplek om het zand uit de wonden te spoelen. Ik open mijn telefoon en mijn collega had me geappt, “vierde, knap man”. HUH ? totaal onverwacht inderdaad 4e van alle 50+ ers. Ik voelde me goed en was trots…. 6e overall stond ik nu met allemaal mannen vlak achter me. Etappe 2 kon ik wel vergelijken met een standaard etappe van de Swiss Epic van vorig jaar qua technische uitdaging. 

Jeroen: Na een goede nacht besloten de start helemaal te laten voor wat hij is. Er komt relatief snel een klim van 1000+ hoogtemeters en dan worden de kaarten sowieso wel geschud voor het gepeupel. Liever ff wat langer in de schaduw en de tijd nemen om veertig keer naar het toilet te gaan. Na het startschot vanuit achterin het startvak de meute gevolgd om op de klim pas druk op de benen te zetten. Op het eerste hupje dat hetzelfde was dan de dag ervoor werd er al iets minder hard gereden en begon het opschuiven. Gedurende de langere klim steady kunnen opschuiven tot ik een beetje op de plek kwam waar ik dacht te horen. Nog 300 hm te klimmen en in de verte zag ik Onno en zijn Kroatische schaduw rijden. Vlak voor we boven waren en eens soort uphill switchback moesten rijden ging ik ze voorbij. Boven op de top echter kwam Onno al weer voorbij om hem in de afdaling nooit meer te zien. Sterker nog, in de volgende klim toen ik onderaan kwam zag ik een lint van fietsers, maar geen Onno te zien. Die moet als een steen de berg afgevallen zijn. Na dit klimmetje kwam ik in een groepje te zitten met de Kroaat en een paar andere bikers. Op een hele steile technische singletrack wat opstopping gehad, maar verder heerlijk gedaald. Toch nekte de voorlaatste steile pukkel me weer in deze hitte. De tip van Mark (hou wat over voor deze) daargelaten ging het tempo hier toch weer wat omlaag.  Twee-drie man direct concurrentie reden langzaam bij me weg en ik voelde wat frustratie opkomen. Was het dan toch te dun geweest met de voorbereiding? Op de schotter afdaling nadien mezelf ff wat rust gegeven om weer wat op te laden voor de laatste klim en dat leek te werken. Het was genoeg om in die klim nog een laatste sprint eruit te persen om bij de twee weg te rijden met wie ik sinds de voet van de klim reed om als eerste de downhill in te gaan. Al ben ik niet het allerscherpste mes in de downhill la, was dit toch genoeg om ze op afstand te houden tot de finish. Resultaat P53 algemeen en P9 bij de 50+. Het gat met Onno vandaag 5 minuten, terwijl ik op de grote klim van de dag nog voor hem zat. Totaal al 16 minuten achter maar wel ergens rond plek 12/13 algemeen inmiddels. 

Etappe 3: 

Onno: De avond en nacht waren redelijk verlopen. Alhoewel mijn been en arm en hand wel de nodige wondjes hadden. Ik voelde dat ook nog wel degelijk, beetje rood gekleurd rondom. Derde dag was ongeveer hetzelfde als etappe 2 aldus mark. Maar wel weer met vies lange klimmen erin. We starten de andere kant op en alles liep als de dagen ervoor. Eerst een milde klim, daarna een flinke klim. In nestelde me weer in het wiel van de Kroaat op de klim, die had dat verder niet door. Halverwege kwam Kex me echter al voorbij met een grijns en ik dacht, dat is wel heel erg snel. Ik trapte mij eigen tempo door maar Kex liep heel erg snel bij ons weg. De vermogens zakten ook ietwat in (althans dat zat in mijn hoofd). Ik probeerde het zelfde spelletje weer te spelen, weer een mooie afdaling over een trail, maar deze was akelig smal en ik kon bijna niemand voorbij. Het maximale wat me lukte was dat ik 200m achter Kex uitkwam voor de klim van de dag, wederom 900 HM. Dit was voor mij echt een killer. Alleen maar zon, steil, liep voor geen meter. Ik werd aan alle kanten ingehaald en de gangbare groep die rond me reed etappe 1 en 2 was al heel snel en heel ver gevlogen. De benen deden zeer en ik kwam nauwelijks boven de 145 BPM hartslag uit. Sheisse, dit is niet best. Na deze monsterklim volgde een semi natuurlijke flowtrail. Die liep aardig, maar ik raakte met mijn velg een steen (gelukkig niet lek) en zag uberhaupt weinig mensen meer voor me. Kon dus ook niet echt meer wat goedmaken, en die skipiste zat nog in mijn hoofd, die kwam namelijk ook nog. Had Mark voor gewaarschuwd. Nou, daar kwam die hoor. 25-30%. Zo lang mogelijk fietsen. Toch van de fiets af een stukkie. Tempo 0… boven een mooi meertje, een fotograaf waar ik teveel mee bezig was en daardoor een bordje niet zag. Ik wist niet waar ik heen moest. “Wo soll ich hinn ??!!” schreeuwde ik. Overduidelijk verkeerd gereden. Niet lang gelukkig, en door….. Schotter af. Op een gegeven moment bekroop me weer het gevoel verkeerd gereden te zijn. Klopte inderdaad. Gelukkig ook dit keer op tijd gezien en terug maar weer. De schaarse mensen die ik had ingehaald lagen weer voor me. Afdaling over gravel kon ik ze weer oprapen. En toen kwam er een bekend stuk. Klimmen eerst (weer allemaal mensen langs me) en toen hetzelfde stuk dalen en klimmen en dalen van gisteren. Daar kon ik weer de tijden fietsen die ik Etappe 2 ook reed. Maar achteraf veel teveel verloren op de eerste lange klim (een minuut of 6 op Kex). Uitslag: 14e en helemaal naar de ratten. Permanente been pijn en nog een klim etappe in het verschiet. Mijn lichaam had stiekum toch wat teveel energie in die schaafwonden gestoken vrees ik. Kex is beter in het Effort-Slapen-Herstel spelletje dan ik maar zo snel al zo veel moeier worden dat is toch nieuw voor me. Opvallend was wel dat ik maar 10 Watt minder had getrapt tov Etappe 2. De vermogens waren nog niet eens zo bar slecht geweest. 14e in deze etappe en 11e overall. 

Jeroen: Wakker worden en aan je benen voelen en geen idee hebben wat je er van moet denken. Ze zijn niet nieuw meer, maar het kan ook zo maar eens goed zijn. Hoe goed je ook met je herstel bezig bent soms is het redelijk onvoorspelbaar in een meerdaagse. De strategie van gisteren was me goed bevallen en wederom besloten de start te laten lopen om wat langer in de betrekkelijke koelte te kunnen staan. De start liep nu langs de Talbachklamm over een niet al te brede gravel weg, dus het was wat geduld hebben voor er gepaced kon worden, maar toen er ruimte kwam voelde ik dat vandaag misschien wel eens kansen kon hebben voor een goed resultaat. Al redelijk snel kwam de concurrentie met onder meer Onno in zicht en ongeveer halverwege de eerste klim kon ik voorbij schuiven. Er ging niemand in het wiel zitten dus iedereen koos duidelijk voor eigen tempo met de zware klimmen nog in het verschiet. De eerste trails waren mooi en liepen lekker. Niet al te veel ruimte, maar af en toe kon ik in de afdaling inhalen wat goed voor het vertrouwen was. Het laatste stuk brede skipiste af kon ik de fiets goed laten lopen en een beetje moed zamelen voor de volgende 800hm in 7 km. Mark had gebriefed dat het een loper was en ja er zat best veel asfalt en easy gravel in, maar met deze hitte en stijgingspercentage was het toch een pijnlijke aangelegenheid. Mentaal was het lastig regelmatig ingehaald te worden, maar dit waren de eerste van de ééndagwedstrijd die een kwartier later gestart waren en eigenlijk waren ze best handig af en toe om je een stukje mee te laten sleuren. Nog wel een paar keer achterom gekeken maar geen van de directe concurrentie weinig gezien. Op de technische afdaling (Eiskar Trail) toch weer een beetje proberen te herstellen om de derde klim van de dag te overleven. Als je al zo’n 1500 hm gereden hebt nog een loeisteil stuk skipiste te verorberen is niet voor de poes. Ook hier echter nagenoeg alles gereden op een voetje aan de grond na door een afstapper voor me. Dit gaf goede moed en de lange gravel afdaling die volgde loopt echt perfect en levert zelfs wat plaatsjes op. Het laatste stuk die hetlfde was als de dag ervoor harde gereden dan de dag ervoor en daarmee binnen op P7 categorie en P46 algemeen. Het gaat verbazend goed vooruit. Wel steady op plek 13 overall op 4 minuten van Onno. 

Mark: De start van deze etappe is in de andere richting, en daar is het vrij smal. Ik ga dus ruim op tijd in het startvak staan om vooraan te staan. Het doel van vandaag wordt lekker steady rijden, geen ongelukken en mijn uitdager voor P3 in het algemeen klassement in de gaten houden. Ik zit lekker vooraan op het smallere pad langs de rivier en rijd samen met de top 5 van mijn leeftijdsklasse vloeiend door de eerste bottleneck. Mijn uitdager voor P3 rijd mee met de nrs. 1 en 2. Dat is te gek en pak mijn eigen tempo. Ik weet dat er een skipiste van 25+ % op het programma staat, en daar kunnen blijven fietsen is key. Ik kom de eerste klimmen goed door en ga lekker vlot over de natuurlijke trials van de Rittisberg. Op de skipiste zie ik een groepje zigzaggen en soms afstappen om boven te komen maar ik heb genoeg overgehouden om hier recht omhoog te rijden. Ik zie mijn uitdager niet al te ver voor me rijden en na 2 bidons halverwege zit het meeste klimwerk er op. Na een lange gravelafdaling en nog een laatste klim gaan we nog één laatste keer via het bikepark naar de finish. Ik kom binnen op P4 binnen de leeftijdsklasse en P9 bij alle amateurs. Wederom 20 minuten sneller dan vorig jaar, dat geeft vertrouwen voor de klimtijdrit van morgen. Ruim snel genoeg om P3 in het GC vast te houden. 

Etappe 4 

Mark: 2 minuut 45 is de marge op mijn uitdager voor het podium. En dat podium bij de Schafalm berghut zal en moet lukken. De fiets wordt kritisch nagekeken, de bidonhouder gaat eraf, de toolkit voor onderweg wordt flink uitgedund, en de bril, handschoenen en het zweetshirt blijven thuis. Mijn uitdager start 30 seconden voor mij. Hij is een behoorlijk stuk kleiner en lichter, dus het relatief vlakke begin is in mijn voordeel. Stevig starten, die 30 seconden dichtrijden en die gast niet meer uit het oog verliezen is het strijdplan. Ik start stevig en zie mijn concurrent regelmatig rijden. Dan volgt er een snel stuk met weinig zicht, gassen dus. Haarspeld naar rechts en bam, daar rijd hij, vlak voor mijn neus. Als ik het gat goed en wel heb gedicht hoor ik shit, en stapt mijn concurrent af om wat aan zijn fiets te doen. Na een snelle actie zit hij in mijn wiel. Oogkleppen op, niet gek laten maken, en doorrijden denk ik. Niet veel later hoor ik opnieuw geluid en is mijn concurrent verdwenen. De rest van de tijdrit rijd ik degelijk door, maar dat hij buiten zicht achter me rijd geeft wel peace of mind. Dat podium is binnen en met een totale tijd van 10 uur 48 ben ik 50 minuten sneller dan vorig jaar. Op zo’n grote verbetering durfde ik van te voren niet te hopen.  

Onno: Klimmen, 32 graden. STEIL. Tja. Ik had echt geen zin. Mijn wondjes deden nog pijn, mijn spieren ook. Om de 30 sec iemand weg en er waren nog mensen die dachten dat ik ze wel even ging inhalen (ik noem geen namen). Mijn plan was gedoseerd starten en dan even zien. In mijn hoofd zat namelijk nog die klim van Etappe 3 die mentaal wel 3 uur duurde. Zo gezegd zo gedaan. Ik startte achter Kex, en achter mijn startte Marin, de Kroaat. De klim hadden we verkend en liep redelijk in het begin. Dus ik wist wat er kwam. En wat kwam er ? al heel snel een Kroaat langs me, en Kex heb ik nooit iets van gezien. Zelfs de 300 Wat NP kon ik niet houden (wat ik toch echt raar vind want mijn FTP ligt toch wel wat hoger). Ach ja…. Ik had het profiel heel goed bekeken en wist dat er na 700 HM een loeistijl stuk kwam, voorafgegaan door een vlakker stuk. Er kwam al snel een vlak stuk, ik zag ook een steil stuk. Ik zet even de climb pro voor op de garmin, nog 477 HM te gaan. “KAN NIET!!” dacht ik, dit is een Garmin fout. Snel weer op mijn vermogens scherm. Kan dus wel, het steile stuk was er al. Loeistijl over schotter en toen het bos in met schaduw. Mega steil en een heel mooi wandelpad met wortels, stenen e.d. Mensen van de fiets af. Ik ook maar minder dan de rest die op dat moment om me heen fietsten. Het bleef maar gaan met dat pad Steil afgewisseld door loei stijl. Maar we waren er ook al heel snel en ik perste er nog een “sprint” uit. 18e in deze etappe en 12e overall. 

Jeroen: Op dag 4 wakker worden na drie dagen koers en weten dat je nog even een klimtijdrit moet doen is niet heel motiverend. Vooral pas starten om 11:03 met deze hitte had ik niet echt veel zin in. Na wat vertrouwen te hebben getankt op dag 3 ervoor gekozen om op het makkelijk deel vol gas te gaan en niet proberen wat over te houden voor het laatste stuk. Dat is er dan of is er niet. Ook het idee om te proberen direct uit het zicht van Onno te rijden staat me wel aan om hem niet op ideeën te brengen. Vermogensmeter scherm uit en gaan en je mentaal oppeppen door telkens op te schuiven en mensen in te halen. Op het echte steile stuk genoeg over om te kunnen blijven fietsen. Twee keer kort eraf en stukje rennen (één keer door loper die niet aan de kant ging en één keer omdat ik er echt ff niet tegenop kon fietsen). Vlak voor de top werd ik nog een keer ingehaald door de overall winnaar in onze categorie, maar daarna zelfs nog wat over om de laatste 200 meter terug te schakelen en er nog een sprintje bergop uit te persen. Genoeg voor P5 in de categorie (op 24 seconde van het podium) en P54 algemeen. Net een minuutje te weinig om te top 10 over vier dagen in te schuiven en dus P11.  

Voor herhaling vatbaar ?: 

Jeroen: Meerdaagsen zijn altijd tof, gezellig en altijd voor herhaling vatbaar. De alpentour zou ik niet zo snel een tweede keer doen. Ondanks prachtige omgeving en een paar hele mooie trails is het toch ietwat veel van hetzelfde. En al is het niet mijn sterkste punt, heb k toch meer een voorkeur voor wat meer technische trails en natuurlijke paden. 

Mark: De dusdanig grote verbetering smaakt naar meer. Volgend jaar ben ik weer van de partij, en ik houd mijn ogen open voor nog een 2e meerdaagse volgend seizoen. 

Onno: ik vond het wederom supergaaf, je beleeft toch je eigen geluks momenten en dalletjes. Die je dan deelt met je maatje in het appartement. Ik ga de AlpenTour niet nog een keer doen omdat ik een voorkeur heb voor meer technische natuurlijke parcoursen. Sowieso is er veel aanbod en lijkt het me leuker om weer iets anders te doen. Als je echt een klimmer bent, goed bent in vermogen trappen en iets minder hebt met natuurlijke afdalingen is het wellicht wel de perfecte meerdaagse voor je. Vergis je overigens niet, er zitten wel degelijk uitdagende stukken in maar minder dan in de Swiss Epic bijvoorbeeld. De oganisatie is prima, niet zo perfect als een Epic origanisatie maar je betaalt ook een heel stuk minder (fors minder dan de helft als je alles mee rekent) 

Zou je dingen anders doen: 

Jeroen: Niet zo heel veel, soms komt het gewoon zoals het komt. Had absoluut wat meer intensief werk vooraf kunnen gebruiken, maar heb het voordeel dat ik natuurlijk perfect op lang klimwerk kan trainen. 

Onno: niet veel. Hooguit in de aanloop iets kiener zijn op mijn gewicht, bij thuiskomst was ik best zwaar. Drie kilo boven mijn normaal. Ik ben ook van weinig eten tijdens de koers helemaal om naar de 100+ koolhydraten /uur tijdens de etappe maar dan kan ik denk ik ook wat minder eten naderhand en vantevoren. Ook zou ik iets meer rust nemen in de aanloop ernaartoe. Nu was het nog een ochtend werken, rijden naar Duitsland, overnachten. Door rijden naar Schladming, inrijden. De volgende dag starten. Het autorijden was echt drama in de zin van drukte dus echt met rust in mijn lijf kwam ik niet aan. En dat neem te toch ook wel mee in de wedstrijd…… 

Mark: Ik hoop met volgend jaar een volledige winter aan training weer een stap te kunnen zetten, dit jaar had ik achteraf niet veel anders gedaan. 

Ook zin gekregen ? gewoon meedoen !!! inschrijven en hoppa....