Roc d'Ardenne marathon

Vandaag stond Roc d'Ardenne in Houffalize op het programma. Voor mij een redelijk onbekende marathon, maar met een UCI classificering toch geen kleintje. Ik besloot echter niet op de UCI afstand van 110km te starten, maar op de schappelijkere 83km. Omdat de start om 9:00 was en er niet nabij de start geparkeerd kon worden, besloot ik geen risico te nemen. Dus om 5:00 zat ik met een dampende koffie in de auto. 

De Ardennen inrijdend trok er langzaam een dichte mist op, waarbij de temperatuur 5C aangaf. Dit was overigens nog 4C warmer dan bij de Hallonienne marathon twee weken terug. Houffalize in fietsend valt het in ieder geval op dat ze hun best hebben gedaan om een tof evenement neer te zetten. Het nummer ophalen gaat soepel en ik sta met 10min weer bij de auto om de laatste voorbereiding te doen. Kleding keuze blijft lastig, het is nog steeds 5C maar de lucht is inmiddels blauw. Ik ga voor een niet te warme variant met een dun ondershirt, armstukken en windstopper. 

Er zijn twee startvakken ingedeeld, waarbij ik in de tweede ingedeeld sta. Een beetje tussendoor wringend sta ik uiteindelijk een rij of 8 van voren in dit vak. De temperatuur hangt er echt om en ik sta toch wat te rillen. Omdat het een gemeenschappelijke start is staan er totaal denk ik minimaal 200man voor me. Door de tijdwaarneming natuurlijk geen probleem, maar voor positie inschatting kansloos. In de startklim herken ik een passerende Jan Weevers (Liv/Giant). Hij slalomt soepel door de massa en ik besluit zijn wiel te pakken. Het valt me op dat hij de lange/steile startklim helemaal staand op zwaar verzet omhoog rijdt. Automatisch ga ik ook maar een tandje zwaarder rijden. Als hij zich toch vlak voor het eind van de klim vastrijdt in wat langzamere bikers, kan ik er toch nog net rechts omheen. De benen voelen bovenaan nog goed en ik besluit de druk erop te houden. Op de volgende grasstrook hou ik tempo en ook in de daarop volgende afdaling weet ik me nog langs verschillende concurrenten te wringen. Het voelt bijna als een XC zo.

Na circa 20 minuten rij ik achterop een groepje, waarvan ik inschat dat het nu even slim is aan te haken in plaats van in te halen. Het tempo gaat langzaam omhoog en het groepje valt uit elkaar. We zijn nog met zijn tweeën als we nog een andere biker achterop rijden, waarna de kaarten definitief geschut zijn. Er is een groepje van drie ontstaan met mannen die hetzelfde tempo rijden. Na een kilometer of 30 op een mega steile klim (yes ze zaten er weer in) rij ik een gaatje op de twee mannen. Het waait echter stevig en ik zie het niet zo zitten om daar in mijn eentje tegenin te gaan rijden. Als ik de benen even ontspan zijn ze 3min later weer terug. Ik pak op een lange asfaltklim het tempo terug en ze blijven er gelukkig aanzitten. 

Wat een toffe marathon is dit trouwens. Het stikt weer van de (echt) technische passages waar de Ardennen dan ook bekend om staan. Maar ook de afwisseling van niet te steile tempo klimmen tot pokke steil en alles er tussen. De afdalingen liggen snel en stoffig, maar eindigen onderaan soms ineens in de modder, de remkunsten worden hier soms goed getest. Deze marathon is iig een aanrader!

Ondanks dat ik in de start en het eerste deel redelijk met mijn krachten heb gegooid, had ik daarna een wat behoudender rijstijl aangemeten. Als met 40km ineens de benen helemaal leeg lopen ben ik toch wel een beetje verrast. Gelukkig kan ik wel het wiel houden en besluit maar een gelletje en reepje extra te eten. Dit zorgt ervoor dat het beheersbaar blijft, ik doe geen kopwerk meer maar kan erbij blijven. Wel staan de benen soms op springen en blijft het forceren. De temperatuur is inmiddels sterk gestegen en het is warm. Armstukken en windstopper zijn dan ook al een tijdje uit. De bidons raken langzaam leeg en als ik al een halfuur zuinig aan het doen ben, is het met nog 15km te gaan toch echt op. Bij een drinkpost stoppen zit er helaas niet in zonder uit de groep te lossen. Het is nu kwestie van afzien en hopen dat de kramp weg blijft.

Met nog 10km te gaan rijdt op een steile klim nummer drie weg uit het groepje. Ondanks dat de benen wel gaan, ontbreekt de mentale kracht om hem terug te halen. Het is mooi geweest. Na een laatste dikke afdaling richting finish, zet ik nog een schijn sprintje aan, maar ik ben alleen maar blij dat ik er ben. En aangezien mijn groepsgenoot uiteindelijk het meeste werk in de wind heeft gedaan gun ik het hem ook wel.

Pas na de finish blijk ik 7e overall te zijn, waarna ik me heel even afvraag of ik met die kennis aan het eind anders gereden zou hebben? Wel blijkt dat de jongen die met 10km bij ons weg reed, kennelijk vooraan het startvak stond. Hij eindigt namelijk netto net achter ons. Nou dan maakt 6e of 7e ook niet is de conclusie. In de sluis na de finish staat een biertap en wordt door een enthousiaste vrijwilliger ("spécialité locale" roept ze) een ijskoude Chouffe in mijn hand gedrukt "hemels" haha.. 

Na een redelijk impulsieve inschrijving bij de BEMC en daarop volgend ook wat twijfels rond de vorm, geeft deze in ieder geval weer vertrouwen. Resumerend; een toffe dag en mega tevreden over het resultaat.