De tweede marker in het seizoen, de Jura Bike Marathon, is een marathon gecategoriseerd in de UCI C1 kategorie wat een garantie is voor een sterk elite veld. De marathon maakt deel uit samen met de M(ont)B(lanc) race, de Raid Evolenard en de Elitec Bike Broyet( ?) van de west bike cup in het franstalige deel van Zwitserland en net over de grens in Frankrijk. De Jura staat bekend om mooie trails en de weersvoorspelling was super dus ik had er zin in. Dit jaar voor het eerst in de Masters 3 categorie dus ik had eens gekeken in de uitslagen van vorig jaar. Met de door mij berekende tijd van 4:30 of korter was een podium niet per se onrealistisch in deze marathon met 70 km en 3000 hm en ondanks dat ik geen idee had wat me te wachten stond en er geen tijd voor verkenning ingecalculeerd was.
Ingechecked in de «Auberge pour tous» en daarna net als vele andere bikers op weg naar de lokale sporthal in Vallorbe om de startnummers af te halen. Als je je ogen een beetje toedrukt waan je je qua sfeer in de Ardennen. In de Jura is alles nog niet zo modern als in het Duitstalig deel van Zwitserland, de sfeer is wat gemoedelijker, de bergen wat meer middelgebergte en mede door invloed van de taal is het een tikje Frans. Het startpakket maakte het gevoel compleet door te zijn gevuld met een lokaal kaaspaket en wat andere lekkernijen. Na bezoek van de lokale pizzeria en een glas van het lokale bier lekker vroeg in bed om op een Italiaanse zender mee te mogen/moeten kijken naar het songfestival. Om de één of andere reden heb ik een jaarlijks rendez-vous met de uitzending omdat ik altijd ergens in een obscuur hotel lig aan de vooravond van een marathon met niets anders op TV. Om het nog wat sappiger te maken, in het franstalige deel van zwitserland, op een Italiaanse zender waar Italiaanse moderatoren in het Engels kakelen, maar omdat Italianen geen Engels kunnen, gevoiceoverd worden door Italiaans kakelende Italianen. Ik heb mijn ogen en orden maar snel dicht gedaan en dit feest voor de oren aan Nicole over gelaten.
Na een goede nacht slaap gaat om 6:30 de wekker en wordt mijn koffieapparaat gestart. Met koffie maak je geen grappen in de morgen en neem ik geen risico. Aangezien het ontbijt in het hotel vanaf 7:30 was en de start om 9:00 had ik ook hier voor de zelfverzorger optie gekozen en om zeven uur was ik er klaar voor. Na diverse nerveuze handelingen op het toilet, degene die mij kennen weten dat ik nauwelijks stress voor een koers heb, en al zal ik dit hebben, dat ik dit nooit zou toegeven, op naar de start. Nicole met een rugzakje bidons op pad en ik nog ergens in een weiland wat kwijt raken om dan toch noch ff warm te fietsen.
Dan de startopstelling. Dames werden om 8:45 afgeschoten en de elite mannen met de zwarte stuurbordjes (in totaal 150 man) werden één voor één in het startvak geroepen. De rode bordjes van iedereen op de lange afstand zonder licentie konden zich na de laatste opgeroepene naar voren vechten om achter dit eerste blok aan te starten. Het profiel liet zien dat het eerste stuk fors omhoog ging dus ik maakte me op rij drie / vier van de rode bordjes weinig zorgen met al die rappe mannen voor me.
Na de start ging het 300 meter vlak en daarna gelijk zo’n 300 hm omhoog. Eerst asfalt, dan de weide in om vervolgens het laatste stuk singletrack omhoog te gaan. Het asfalt was al gelijk selectief genoeg en alles lag al behoorlijk uit elkaar. Mijn start voelde niet goed. Ik word links en rechts voorbij gereden. En ondanks dat dat niet lekker voelde trapte ik een OK vermogen dus ik besloot het dan maar zo te laten zijn. Van concurentie zag ik niets. Geen oude mannen om me heen, alleen maar veel testosteron dat allemaal hard die eerste bult op probeerde te knallen. De eerste afdaling begon met een snelle flowige single track die na een stuk asfalt overging in een steile grindweg met switchbacks. Dat liep niet lekker en daar ontbrak nog het vertrouwen om dat met snelheid te nemen waardoor nog een paar man aan me voorbij schoten en ik even alleen kwam te zitten. Eenmaal bijna beneden bij de rivier de Orbe wordt de track licht aflopend maar technisch met veel natte wortels en stenen. Gek genoeg begon ik hier langzaam weer wat terug in te halen en kwam het vertrouwen terug.
Volgende gang op het menu, de langste klim van de dag, naar Le Suchet. Met ongeveer 900 hm’s was dit op papier de lastigste hindernis. Het groepje waar ik op de startklim nog reed zag ik op een meter of driehonderd voor me rijden op het eerste stuk door een weiland. Om me heen nog een paar bikers die ik in de trail zojuist had opgeraapt. Na het weiland een moordend steil asfalt stuk waarin zo’n 200 hm overbrugd worden. Na de moeizame start voel ik me beter worden en ik begin op te schuiven. Met uitzondering van één tegenstander die me staand op de pedalen op groot verzet voorbij kwam haal ik alleen maar langzaam in en na de asfaltstrook rij ik weer in mijn oude groepje van de startklim. Degene die me inhaalde moest op de lastige technische passage van de fiets af en kon ik daar met een handige manouevre inhalen. Hij leek me niet de jongste meer en ondanks zijn opportunistische stoempwerk bergop kon dit wel eens een directe tegenstander zijn. Hij verdween snel uit het oog, maar met de toenemende hitte, het zou vandaag bijna dertig graden worden, leek het me verstandig op mezelf te focussen. De klim was inmiddels het bos in gedraaid en meanderd met lange «spitzenkehren» over een met losse stenen bezaaide bergweg de hoogte in. Met nog een intermezzo over een asfaltweg tot kort onder de top was deze klim in de zak. 1 uur en 40 minuten onderweg en 23.7 km in de zak, maar met al wel de hoogtemeters voor de helft achter de rug. Achteraf blijk ik hier 93e te rijden en 3e Master 3.
Bovenop verander de weg al snel in een geitenpad. Van een afstand lijkt het gras, maar als je erover rijdt stuiter je alle kanten op door de stenen. De mannen met de fullys, die in de meerderheid waren, rollen makkelijker, terwijl ik op mijn geliefde hardtail elke steen leek te raken. Als de afdaling begint is het echt even schakelen. Bovenin stenig en ruig, het middengedeelte schotter en onderin snelle flowige tracks. Ik verlies wat plaatsjes tegenover de vlak voor de top ingehaalde elite rijders die me in de afdaling toch weer de baas zijn. Het maakt me niet uit, want ik begin overtuigd te raken dat de benen toch beter zijn dan gedacht. Op de paar korte poefjes in het dal rij ik zonder me echt in te spannen weg bij wat om me heen rijdt. In het dal kort voor de brugpassage over de Vallorbe staat Nicole met twee verse bidonnetjes en die heb ik hard nodig want het is heet en veel drinken is een must.
De derde klim van de dag begint met de eerste 100 hm kneitersteil waar ik echt even letterlijk en figuurlijk moet schakelen. Ik zie voor me niemand meer rijden en de twee die me in de afdaling inhaalden was ik in dit steile stuk snel weer vanaf. De klim vlakt af en ik kan behoorlijk tempo pushen waarbij ik af en toe nog iemand inhaal. De afdaling snel en flowy tot het punt waar we later ind e finale nog eens voorbij zouden komen. Hier ging het loodrecht naar beneden over een heel smal trailtje met allerlei obstakels. Zag later op strava dat dit segment de fatal DH heette en -32.5% omlaag ging over 350 meter. Met mijn kont op mijn achterwiel beneden gekomen en me klaar gemaakt voor de laatste grote klim van de dag.
De Dent du Vaullon is een kenmerkende pukkel in het Jura landschap en ik zat nog 400 meter onder de top. De laatste 100 hm waren een «schiebepassage» zoals je die vaak ziet in Alpenmarathons. Niks zo lekker als een stuk hiken met de fiets op je nek en je hartslag in de keel. In het rijdende deel van de klim nog links en recht nog kunnen inhalen en de tijdsregistratie op de top vertelde me achteraf dat ik inmiddels een kleine 20 posities had goedgemaakt ten opzichte van Le Suchet. Vanaf nu zou het echter serieus worden had één van de verzorgers van een elite rijder in het hotel me weten te vertellen. Vanaf hier ben je moe en wordt het extreem technisch waren zijn woorden.
Direkt na de top gaat het een alpenwei in die overgaat in een soort rivierbedding zonder water. Veel hoge rotsen en veel droge boomwortels. Ondanks alle goede intenties schieten toch nog twee fully’s, die ik vlak voor de top had ingehaald, aan me voorbij. Geen kans, maar omdat na deze pittige trail toch nog even oploopt zie ik kans om ze weer te lozen. Vanaf daar zo’n 200 hm over een supersnelle trail zonder al te veel hindernissen waar ik geen tijd verlies om bij La Mache een wandelpad in te draaien, waar ik achter over twijfel of het wel een pad was. Eerste stuk steil met extreem veel blad wat door de bikers voor me op hopen was geremd, daarna een smalle richel die vol exposed lag waar ik echt even moest slikken, maar ik intrinsiek blijkbaar al besloten had dat ik het kon rijden. Na dit richeltje wat langs de berg voorbij een afgrond traverseerde draaide de rail weer met de punt het dal in en richte mijn kont zich weer op het achterwiel. Hier begon de fatal DH weer maar dan hoger ingestoken. Ik was blij dat ik voor en achter me niemand had zitten en ik me vol op de afdaling kon concentreren, want dat was nodig. Onderaan aangekomen stond er 60 km op de teller en waren we vlak bij Vallorbe. De laatste 10 km waren korte klimmetjes met daarna wat technische trails, waarvan één voor mij niet te rijden. Mijn «concurent» die stoempend uit mijn zicht verdween op de eerste lange klim zag ik opeens weer voor me rijden en opeens dacht ik aan mijn ambieties. Op een lastig, maar rijdbaar trackje raakte ik hem kwijt vlak voor ik de finish kon ruiken. Nog even alles eruit geperst op de lekker trails langs de Orbe en na 4:21 was ik over de finishlijn als 75e overall en 2e master 3.
Moe maar voldaan van een prefecte marathon met soortgelijk resultaat smaakte het lokale biertje heerlijk. Het twee uur wachten op de ceremonie was ook lekker boeien, want zo vaak rij ik geen podium. Mijn «concurent» bleek overigens een master 1. De nummer 1 voor mij heb ik nooit gezien en de nummer drie heb ik ergens zonder het in de gaten te hebben, tussen klim twee en drie ingehaald. Nu op naar de Rally di Romagna!
Strava Link
Reacties
Een reactie posten