Het was een druk Marathon weekend. Op zaterdag in Duitsland de 3 Täler met diverse MTBA mannen aan de start en in België nog een etappe van de BEMC met Marlon aan de start. Zondag was de 3 Epic in Italië met Klerkx en Joost v G aan de start voor de 90km. Knappe prestaties weer !! De stand is als volgt :
Voor de stand, ik (151e) ben voor Joost (158e) gefinished hè! ;-)
BeantwoordenVerwijderenBetreft de Marathon. Kannonuh! Dit jaar was het pas de tweede versie van de tre cime (From the lake to the Sky) bij het UNESCO werelderfgoed de drie Zinnen in de Dolomieten. En dit jaar gelijk het UCI WK Marathon (op zaterdag) en voor de rest op zondag. Bij de verkenning op zaterdag hadden we al vast gesteld dat het geen makkie zou worden aan de Hand van de koppies van de toppers op de klim naar het hoogste punt en bij het rijden van de dikke trails. Zelf was ik zo handig om lullig op mijn hand te vallen waardoor een start onzeker was geworden.
Dag erna met Joost vroeg op om naar de start te gaan. Het weer leek beter te worden dan voorspelt en we mochten fijn achter 1500 achteraan opstellen. Mike nog gedag gezegd in het startvak, Maar die had nog kleine oogjes van een nachtje shimano shifting. Na de start ging het kort los over brede paden Maar bij de eerste brug was het al aansluiten. En vanaf daar was het de eerste klimmen, trails en afdalingen file rijden. Mijn ingetapede hand was erg pijnlijk. Op de trails was het bijten en in de klimmen kon ik hem op het stuur leggen. Het was de vraag of dit op de hoger gelegen dikkere trails vol te houden was aangezien de drops en de stuiterstukken over wortels daar dik bezaaid zouden zijn. Arno was bovenaan gestationeerd met paracetamol en Nicole met een auto zodat ik altijd af kon stappen.
Joost begon ambitieus met links e rechts inhalen van als dronken aardbeien sturende italianen die rijen dik voor ons fietsten. Ik besloot dat alleen te doen waar ruimte was en zuinig te zijn met energie en mijn paralympische pootje. Na een paar keer op een klimmetje terug gerede te zijn was ik hem definitief kwijt tot ongeveer kilometer 35 waarop ik hem op een langere klim weer voorbij schoof. Klimmen ging super en na een tijdje op een tussentrail weer te hebben geleden kon ik me opmaken voor de asfaltmuur naar de top. Daarvoor nog even naar Arno en Nicole gezwaaid die me vlak bij ons Hotel nog even moed in hebben geroepen. Op de asfaltklim nog even doorgestampt en boven twee paracetamols geslikt voor de tweede helft.
Die paracetamols werkten natuurlijk nog niet op de dikke downhill di volgde. Daar moest ik stevig op de tanden bijten en iedereen reed me aan alle kanten voorbij. Ook Joost kwam met weer lachend voorbij en ik begin te denken aan opgeven. Halverwege de downhill hoorde ik mijn naam en daar was ik net Nicole voorbij gereden en draaide ik om om met haar te overleggen. Ik had al 2500hm in de benen en bijna 60 km du besloot toch door te gaan. Kus en gas erop.
De Paracetamol begon te werken en ik kon mijn stuur wat beter houden en toen de op een na laatste retesteile klim begon voelde ik de hoop weer toenemen. Slallomend tussen de lopers zag ik bijna boven Joost weer rijden en vlak na de top sloot ik weer aan. Gelijk in de afdaling reed hij weer weg Maar ik kon me in zijn wiel vastbijten. Na een oneindig lange trail met oneindig veel zwabberende italianen werden de paden onderin het dal weer breder. Ik had inmiddels het commando overgenomen de ketting wat naar rects gelegd. In de overtuiging dat Joost in mijn wiel zat ben ik begonnen met stampen. Tot ik er bij een stop achter kwam dat dat niet zo was. Heel even vertwijfeld met twee bekertjes Cola in mijn hand gestaan todat ik dacht god voor ons allen en doorknallen.
De laatste kilometers met mijn tong op mijn voorwiel doorgeknald en uiteindelijk nog een kleine twee minuten voor Joost als 151e gefinished. Lang niet Meer zo uitgewoond geweest Maar toch zo trots dat ik het toch gered heb.
Jullie zijn grote bikkels !!, ik las op Bikesight dat ook de UCI renners het heeeeeel zwaar hebben gehad, mooi man
VerwijderenEven voor de ranking. Het verschil was kleiner dan 2 minuten Kex, om precies te zijn 51 sec 😉 Maar je bent een terechte winnaar!
VerwijderenEn vergeet Mike van Veelen niet hè, ook MTBA, En ook uitgereden!
Finishen was al een prestatie opzich.
Jammer van de files bij de start (en onderweg nog een paar), maar de technische trails maakte veel goed.
Het voelde veel langer, maar het was dus uiteindelijk drie keer niks.
VerwijderenIk kan natuurlijk niet op tegen het epische verhaal hierboven, maar elke wedstrijd is er 1 en ik vond het leuk om ook een stukje te schrijven….
BeantwoordenVerwijderenDe 3 Taler, mijn eerste marathon wedstrijd na vijf maanden wedstrijd luwte is achter de rug. Tikkie gespannen stond ik om die reden ook wel aan de start, mijn rug zat me behoorlijk dwars in het voorjaar en alhoewel ik er toch al weer lang vanaf ben was ik toch wel benieuwd hoe dat ging verlopen met drie uur lang op wedstrijd tempo rijden. Verder was er natuurlijk de gezonde spanning die iedereen heeft voor een wedstrijd. Met Arnout heen gereden en aangekomen in het idyllische Titmaringhausen, de sporthalle stond vol met bikers en alles was vlot geregeld, 45 min voor de start (na verkennen startronde) kregen we te horen dat de start wegens wat problemen 30 later was. Ok het zei zo….
Na Rob weggejuichd te hebben sneakten we heel netjes direct vooraan in het startvak, die hobbel hebben we gehad…(-: De startronde was een lus van 6,5K met aan het begin een klim, dalen terug naar de start en daarna door met twee grote rondes van 31K. We werden door de lokale schuttersvereniging letterlijk weggeschoten en ik maar achter Joene aan. We hingen achteraan een kopgroep van +/- 30 man. Mijn beengevoel was neutraal dus we poeften lekker weg…(lees: we gingen als een debiel tekeer).. Na de startlus begon de echte wedstrijd en realiseerde ik me dat dat te hard ging en liet ik een gat vallen met de drie SFORZ strijders in de grote groep voor me, even maakte ik me zorgen dat ik alleen kwam te fietsen, gelukkig snel een clubje duitsers erlangs waar ik kon aanhaken. Ging goed zo, want de klim was akelig lang 7,5 km tegen 3%, dus voordeel heb je dan wel aan iemand voor je. Joene sloot ook aan en we wisselden zelfs nog even wat woorden (ik had het idee dat hij erg fris zat, maar later moest hij een klein gaatje laten). Verder de eerste ronde stuivers gewisseld in dit groepje, omhoog altijd 1 persoon voorop (1 of andere beuker van 40+, ikke niet voor de duidelijkheid), in de afdalingen er hard voorbij (#sturenkwamnietinzijnwoordenboekvoor).
Bij start-finish nog geen krampverschijnselen (goed teken) en iemand van de, dacht ik, drie 40+ nederlanders voor me ingehaald, dat gaf me weer een boost. De groep die ik gelost had in de afdalingen voor de finish kwam me echter ook weer rap voorbij zetten op dezelfde klim en ik haakte mijn karretje maar weer aan. De tweede afdaling van de ronde trok ik weer een gat, maar op het steile deel van de klim die volgde schreeuwden mijn benen “kramp”, tempo er echt even uit en veel tijd laten liggen. Op de top van de laatste klim volgden wat mooie afdalingen en het parcours zat me inmiddels goed in het koppie, dus de moraal ging in standje turbo… met 30+ km/uur op het laatste asfaltstuk perstte ik er de enige PR uit tov de eerste ronde. Helemaal leeg en een te groot verval tov ronde 1 gefinished. Later bleek 35 sec achter de nummer 3 op het open NK 40+ (voor wat het waard is ).
In de tweestrijd tussen sterven en genieten had het laatste toch de overhand. Het ietwat saaie parcours lag me ondanks de vele hoogtemeters toch wel… meest blij wel dat de koers rugtechnisch perfect ging…. yesss
Netjes hoor na zo'n periode geklooi met de rug. En ik herinner met de 3-Taler (ooit samen met Joene een keer gereden) als een leuke maar hele pittige Duitse dorpsmarathon waar je je inderdaad goed naar de klote kan rijden. Jammer van het podium, maar het goede gevoel is belangrijker. Je bent in ieder geval klaar voor de wintercompetitie. ;-)
VerwijderenIk zal het verhaal van Onno even van mijn kant vertellen.. ;)
BeantwoordenVerwijderenNa een lekker lopend intervalrondje op de donderdagtraining en een kleine kans om door te schuiven naar de 3e plaats in de Marathoncup, maar eens besloten vol met de concurrentie mee te starten. Dit eigenlijk tegen beter weten in aangezien 150hm in 6,5km sowieso niet mijn sterkste kant is. Na de start het wiel van Mark Schep gepakt en maar vast gehouden, wat bovenop de klim resulteerde in een volledig opgeblazen persoontje. Onno stak me op de top nog even voorbij zodat ik in zijn wiel de afdaling in ging. Mijn hele lichaam riep uit volle borst ‘hartslag naar beneden en herstellen’..
Dit proberen te doen en tegelijk proberen Onno op 100m in het zicht te houden bleek erg lastig. Op een gegeven moment sloot ik nog heel even aan in het Onno groep, om op de eerst volgende afdaling mijn ketting eraf te rijden. Vanaf dat moment zat ik alleen, wat in deze marathon en met nog steeds een opgeblazen gevoel een slechte zaak was. Helaas kwam het moment dat ik het gevoel had lekker te fietsen deze keer helemaal niet. Mijn benen voelden continue koud en verkrampt aan ondanks de hoge hartslag. Een kleine opleving kwam nog toen ik Mark Schep weer achterop kwam, maar het liep zo slecht dat ik hem weer moest laten lopen. De laatste 20km was ik steeds stuivertje aan het wisselen met twee andere Nederlanders, waarbij ik als een wegrenner uit de wind de laatste 50m eroverheen ben geklapt (mijn enige glorie moment van de koers).
Terug kijkend heb ik aan deze editie van de 3-taler een ander gevoel overgehouden dan ik vooraf in mijn hoofd had (zie Kex). Volgend jaar zou ik hem beschrijven als een marathon met hier en daar een leuk trailtje, maar vooral met heeeeeeele lange doorlopende klimmen, wat hem echt zwaar maakt. En die startklim.. rustigaan toekomstige Joene!!