Afgelopen weekend stonden 2 pittige Marathons op het programma. In Italië de Sella Ronda met KeX aan de start en in Drenthe deden Ronald, Iris en Gerben mee aan de Bartje 200. Respect voor de afstanden en HM's !! Natuurlijk levert dit weer punten voor ons XCM klassement, Ronald klimt gestaag de top 3 binnen. De stand is nu als volgt :
SRH part 1:
BeantwoordenVerwijderenHet stond niet op de oorspronkelijke planning, maar toen door Nicole’s deelname aan de Stockholm marathon mijn deelname aan de Ortler bike niet doorging kwam het plan op om de Sella Ronda Hero in te plannen. Beetje als snoepreisje, beetje als hoogtemeter training, maar vooral genieten van de Dolomieten in mijn favo snowboard gebied. De SRH had ik in 2016 al eens de lange variant van gereden in bizar slecht weer en ik wilde niet zo’n slopende ervaring van een uur of zeven acht in de voorbereiding van mijn doelen in juli. Ik besloot dus de korte versie van ‘maar’ 60 km een 3200 hm te gaan rijden.
Na weken lang weerberichten met regenvooruitzichten te hebben geF5ed bleek in de laatste week wel weer hoe onvoorspelbaar bergweer is. In de laatste dagen draaide de voorspelling naar zon en aangezien het gebied snel opdroogt was dat ondanks wat berichten over sneeuwvelden een goed vooruitzicht. Dat ik niet helemaal fit was en te lang doorgetrained had om te pieken wist ik ook, maar traditiegetrouw begon mijn lichaam in de dagen ervoor te spoken. Gelukkig ken ik mezelf een klein beetje en weet ik ook dat het meestal op koersdag wel weer goed komt.
De SRH is een unieke marathon in een fantastische ruige omgeving met maniakaal lange en steile klimmen en leipe afdalingen. Het festival erbij is heel groot en het evenement trekt altijd veel, zo’n zeven duizend dit jaar, deelnemers. De afstanden starten door elkaar in blokken vanaf 7:10 tot 9:00 in golven van een man of vijfhonderd om de tien minuten. Ik stond door mijn late inschrijving en het niet hebben van een licentie in het laatste blok 14 ondanks dat ik in 2016 in de lange versie in de eerste 5% was gereden. Dit betekende kort war rijden en daarna 45 minuten afkoelen om vooraan in het startblok te kunnen staan.
Na de pang, die op zijn Italiaans met veel theater wordt gegeven rijden we op de eerste klim af. Na 250 meter draai je gelijk een klim op van vijf kilometer met daarin een ruime 800 hoogtemeters over schotterwegen. Op het eerste stukje van 250 meter rij ik op de tweede rij en na de bocht de klim in kom ik op kop te zitten. Ik heb me ingepeperd welke hartslagen ik op deze klim zou rijden en daar hou ik me braaf aan. Maar nadat ik bij het dalstation op ongeveer 800 meter omkijk heb ik al een gat van een meter op vijftig op de volgende eenling uit mijn startgroep. Ik mompel nog “focus op je eigen race” en draai redelijk soepel rustig verder. Na twee kilometer stuit ik al op de eerste lopende achterblijvers van de startgroep voor mij en al snel begint de bergop slalom race die de hele dag zou duren.
SRH part 2:
BeantwoordenVerwijderenBij het bergstation van Dantercepies kom ik als eerste van mijn blok aan en daar staat Nicole klaar met een windstoppertje en een verse bidon. De afdaling over de CIR flowtrail naar Colfosco is lang en het is nog best fris op de berg. In deze afdaling wordt het wat frustrerend omdat hier op enkele technische stukjes files staan en de mensen er één voor één vanaf gaan. Ik wil niet al te asociaal zijn omdat het toch maar een trainingskoers is, maar de eerzucht begint toe te nemen. Toen ik over de steile wei naast de trail twee jongens uit mijn startvak, die ik later als de Duitser Yannik en de Slowaak Mirko zou leren kennen, voorbij zag stuiteren besloot ik hun voorbeeld te volgen. Het resultaat was een afdaling op het randje en twee jonge strijdmakkers voor het volgende deel van de koers erbij. Samen slalommen we vanaf Corvara de lange klim door Alta Badia op en stuiteren we de heerlijke maar overvolle singletrail richting Passo campolongo af.
Bij de pauzeplaats in Arabba raak ik ze kwijt en ik begin alleen aan de eindeloze klim naar de Passo Pordoi. De zon is al aardig aan het branden en ik moet goed op mijn drinken blijven letten Ik neem netjes op tijd mijn gelletjes en kan goed druk op de pedalen halen op deze slopende offroad de Pordoi op. Ik begin al mensen in te halen uit de startblokken tussen zeven en acht en daar maak ik dus al een uur op goed. Bovenaan Pordoi nog eens goed gestrekt want vanaf hier start o.a. de Glühweintrail en die is deel best heftig. Maar ook daar loopt het lekker. Veel stenen en veel steile stepjes, maar ondanks allerlei valpartijen om me heen en vele lopers kom ik op één passage na overal goed vanaf. Als we de weg naar de Passo Sella oversteken komt de laatste verzorging. Ik wissel snel een bidon van de twee lege in mijn kader en vervolg mijn weg op de laatste stuitertrail. Op het moment dat ik me besef dat ik goed moet blijven drinken zie ik dat ik mijn nieuwe bidon ben verloren. Ik begin al aardig te koken en besef dat ik een behoorlijk probleem heb op de laatste klim die volledig in een zonnehelling ligt en die minstens een drie kwartier klimmen is.
Tot de helft gaat het goed, maar het wordt me af en toe zwart voor de ogen en mijn hoofd begint te bonken. Mijn hartslag is inmiddels ook te hoog en ik ben me bewust dat als ik nu doorpush dat ik het wel eens heel moeilijk kan gaan krijgen in de laatste twee kilometer klimmen. Ik moet een stukje lopen en at proberen af te koelen. Ik verlies, ondanks dat vele om me heen lopen, toch een kleine tien minuten en wordt door Yannik weer ingehaald. Mirko bleek hetzelfde probleem te hebben gehad op de vorige klim en alg er al een heel stuk achter. Yannik probeert me over te halen om het laatste stuk nog samen te bevechten, maar ik geef aan dat ik wat tijd extra nodig heb. Ik laat hem gaan, maar niet veel later lukt het me om mezelf ook weer in het zadel te hijsen. In het begin rustig maar boven op de Sella joch lukt het me toch weer om aan te zetten. Eerst nog glooiend door de stenen stad, waar ik al zo vaak vanaf geboard ben en daarna langs Rifugio Emilio Comici richting de Saslong. Op de trails met de frisse wind in de haren kom ik weer tot leven en pers ik er nog een soort laf eindsprintje op de finale singletrail naar het dorp waar Yannik met een Weihestephaner alkoholfrei me op staat te wachten.
Resultaat: 4:46 (een half uur sneller dan ik zelf van tevoren had ingeschat) goed voor een 9e plek in mijn “Altersklasse” en een 14e van 463 algemeen inde hobby categorie. Dik tevreden, maar wel flink last van mijn lichaam omdat ik toch wel behoorlijk in de reserves had gegraven.
Mooi verhaal weer kexie. En als jij last krijgt van je grote teen voorafgaand aan een koers, dan weet je dat je goed bent 😉
VerwijderenKnappe prestatie en gaaf verslag! Heel herkenbaar dat twijfelen tussen je mee laten voeren in de strijd en je aan je plan houden. Meestal is optie 1 het domste, maar levert het wel de mooiste verhalen op :)
VerwijderenLekker!!
BeantwoordenVerwijderenMaar daarom dus ook altijd kiezen voor een camelbag😂!
Idd. Als echte camelbag rijder, snap ik niet waarom eigenlijk iedereen nog met die bidons loopt de kloten.. haha....... zullen velen anders over denken schat ik in
VerwijderenGaaf Kex, mooi belevingsverhaal, je vorm is er weer zo te zien... knap !!
BeantwoordenVerwijderenIk zal nog even wat delen over Bartje 200. De moraal van het verhaal verklap ik vast, heb je een plan, hou daar aan vast. Als je je laat verleiden om daar vanaf te wijken kan 200 + kilometer erg lang worden.
BeantwoordenVerwijderenOver Bartje zelf. Goede sfeer, goede verzorging, sterk deelnemersveld en (vind ik leuk) één lange ronde van 200 kilometer met verrassend veel singletrack.
Over mijn koers. Plan was om zo lang mogelijk op hartslag 140 a 145 te blijven rijden. De uitvoering was iets minder. Uitgedaagd door Homme, reden we al snel naar voren. Met een hartslag van ruim boven de 150 en soms boven de 160. En tsja, wat doe je als je te horen krijgen dat je echt in de kop van de wedstrijd (rond de 30e plek!!) rijdt?? In mijn geval door blijven rijden en te weinig eten en drinken dankzij een maag die in de knoop begon te raken na een kilometertje of 100. Op 135 kilometer was ik helemaal leeg gereden en zat ik achterstevoren op de fiets.
Toen besloten de wedstrijd te laten lopen en als 'langste dag training' verder te rijden, met ergens nog de hoop dat ik kon herstellen. Een paar keer gestopt om extra te eten en o.a. ors in mijn bidon te mikken. Tot ik met een klein groepje verkeerd reed, reed ik nog rond de 50e positie. Toen ca 10 km extra gereden (bordjes weg/weg kwijt) en de tijd genomen om nog wat extra te eten.
Eenmaal terug op het parcours begon de maag tot rust te komen en kwam de energie terug. De inhaalrace die hiervan het gevolg was gaf een boost om nog wat extra gas te geven en toch nog even te racen. Ik denk dat ik de laatste 35 kilometer nog zo'n 20 plekken ben opgeschoven.
Homme was, heel knap, 29e en ik 109e. Van de 1500 deelnemers! Dik tevreden mee!
Wat vertrouwen en geeft is dat ik (ondanks de inzinking) hoogst waarschijnlijk rond de 50e plek zou zijn gefinisht als ik niet verkeerd was gereden.
Ik kijk terug om een mooie race, met wijze lessen.
Trouwens ook diepe buiging voor Gerben en Iris, die ook behoorlijke tempo hebben gereden en een mooie klassering.
Bahbah, ik moet niet denken aan zoveel uur stampen. Ik heb daar erg veel respect voor. Goed teken dat je je onderweg hebt kunnen herstellen. Moraal voor DLD!
VerwijderenGave verslagen mannen! Ik ga beide races onthouden voor volgend jaar. Word er erg enthousiast van!!
BeantwoordenVerwijderen