Stand XCM na Clubkampioenschap / Cimes de Waimes




Afgelopen Hemelvaart was weer ons Clubkampioenschap tijdens de Cimes de Waimes.  Grote opkomst ondanks het matige weer.  Helaas wat bewegwijzeringsissues maar iedereen wel gefinisht.  Onze clubkampioen bij de heren is Rob geworden en bij de dames Linda (de Bruin), beide gefeliciteerd !!!!  De stand is weer opgeschud.



Verhalen na de  :

Reacties

  1. Het is niet vaak dat ik hier wat typ maar nu kan ik het toch echt niet laten om even de frustraties van donderdag samen te vatten ;).

    Het begon allemaal goed, want ondanks mijn box 2 startnummer kon ik aansluiten in box 1, lekker vooraan starten scheelt toch een hoop als je weet waar je rijdt en je geen last hebt van verkeer.
    Eenmaal gestart kon ik merken dat ik toch wel in goede doen was, zonder al te gek te doen reed ik mee in de kop van de wedstrijd. Omdat ik zelf niet helemaal kon geloven of dat ik dit moest doen en of het nou wel zo verstandig was liet ik me toch maar iets terugzakken en zo kwam ik in een groepje samen met twee Belgen.
    Hier reden we relaxed samen en het draaide goed, tot mijn verbazing zag ik zelfs bij het opdraaien van de skihelling dat we nog dicht op de kopgroep reden.
    Voor mijzelf op dat moment de keuze gemaakt om me nog even rustig te houden en in de tweede helft echt gas te gaan geven. Nu niks anders doen dan sparen en voldoende eten en drinken.

    Zo ging het verder tot ongeveer kilometer 30, op het vlakke verbindingsstuk over de hoge venen was het ineens gedaan met mijn achterband.
    Shit!!! hartstikke lek, nu was het zaak rustig te blijven, immers had ik alles bij me. Gestopt langs de weg zag ik twee bekende graadmeters voorbij komen (Marcel Lommers en Christiaan de Graaf) even later Rob, die ook iets van shit riep, mijn teamgenoten en ook nog eens Dorus. Toen ik mijn band 5 min later gemaakt had was het in mijn hoofd een inhaalrace geworden, want echt een goede uitslag gaat lastig worden met die vertraging. Maar ik moest en zou toch echt wel eerste MTBA'er worden.
    Zo gezegd zo gedaan en niet heel veel later zag ik Dorus al rijden, nog even gevraagd of die mee wou maar dat zat er op dat moment niet in. Dan maar door en al snel kwam ik mijn eerste en tweede teamgenoot voorbij. Dan nu op naar Rob, daar had ik tenslotte nog ruim genoeg tijd voor en ik wist dat ik in aan het lopen was. Mijn pap stond langs de kant de tijd al in de gaten te houden, 3min.
    . 2min.. 1min. Nu kon ik hem toch elk moment weer gaan zien.
    Maar voordat ik hem zag, zag ik een groep van 10-15 man me tegemoet fietsen "alle pijlen en strepen zijn van de weg.." Fuck wat nu weer!? als aan die kant niks is dan de andere kant proberen, maar ook daar helemaal niks.. de frustratie liep op, in een flits dacht ik in de groep het zwart oranje van MTBA te zien, was dat dan Rob? We besloten nog een stuk terug de andere kant op te fietsen en plots waren daar de pijlen weer.
    Alleen welke afstand is het nu en hoever ben ik weg? Het zwart oranje kwam in zicht alleen was het Rob niet maar iemand in lijkende kleding..
    Dan door en wie weet.. helaas had ik ook echt niet in de gaten waar ik reed en zag ik tot mijn schrik op km 66 een bord met nog 4km staan. Toen wist ik het zeker, wat voelde ik mij genaaid, vanaf dat moment de boel ook lekker laten lopen want de 70km kan mij echt gestolen worden. Helaas is het niet anders en het is maar een wedstrijd natuurlijk..

    Gelukkig met Rob nog wel een verdiende winnaar en mooi dat hij zo sterk zijn eerste wedstrijd in tijden heeft kunnen rijden.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi verhaal Frank! De frustratie druipt er nog vanaf. En terecht! Jammer dat races op deze manier verpest worden door buitenstaanders.

    Mijn eigen race was minder spectaculair. Mijn doel was geconcentreerd en behoudend mijn eigen race rijden en heel finishen. Een technische Ardennen marathon is niet mijn specialiteit en al zeker niet met nat weer.

    Na enige druk van buitenaf wel (achter) in het eerste startvak gestart. Een mooie plek voor mij. Al snel zag ik Almar. Heel even bij hem gereden, maar ik reed toch wat harder.

    Op de klimmen wist ik iedere keer wat plekjes te winnen en op de technische stukken bergaf verloor ik wat terrein.

    Met een trainingshartslag redelijk in de spaarstand, was ik lekker aan het rijden en ik had me voorgenomen in het tweede deel wat meer te pushen en op te schuiven naar voren. Daar kan ik het vaak winnen.

    Helaas reed ik na zo'n 25 a 30 km lek. De gewonnen plekken was ik weer kwijt. Ook Almar kwam me voorbij en informeerde even of ik ok was. Top Almar!

    Na de pitstop kon ik weer verder, maar de koersmoraal was in de kiem gesmoord.

    Heel even overwoog ik om de kortere wedstrijd te rijden, maar ik wilde lekker trainen en misschien kon ik Almar nog wel bijhalen en nog wat meer puntjes pakken voor het MTBA clubklassement.

    Regelmatig zag ik in de verte zwart oranje, maar telkens was het iemand anders.

    Na 85km was ik er wel klaar mee en bij het bordje nog 4km dacht ik dat we er wel bijna waren.... Helaas....de organisatie had nog wat smerige, in mijn ogen totaal overbodige en niet lopende modderige trails in petto en al vloekend worstelde ik me naar de finish.

    Daar aangekomen stond al een beste MTBA delegatie. Super gezellig. Humeur gelijk goed!

    Wie ik daar nog miste was Almar. Daar had ik immers zo'n 3 uur achteraan gereden (dacht ik). Bleek ie de 50km gereden te hebben en al lang in de auto te zitten. Tsja....

    Het was niet mijn wedstrijd, maar ik heb wel schik gehad en als 125e de finish gehaald. Soms was het billenknijpen op leipe trails, maar de voldoening achteraf en de gezelligheid is toch altijd weer groot.

    Op naar de volgende!


    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooie verhalen en knap gekoerst mannen en natuurlijk Linda! Het blijft toch een schitterende sport met zoveel factoren die moeten kloppdn om een goede uitslag te rijden. Maar weggehaalde bordjes is wel echt ka u t. Nou ja, op naar de volgende 👍

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik stem voor meer verhalen op de blog !!
    Erg leuk om te lezen. Benieuwd naar de ervaringen van de rest.

    Het was me een wedstrijdje wel als ik het in moet schatten. De organisatie heeft ietwat teveel mensen laten starten denk ik ? maar dan bordjes die weg zijn.... ik snap je frustratie volledig Frank.... jammer het was je dik gegund.

    Hulde aan iedereen die gereden en gestreden heeft !!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ja Cimes de Waimes. Een van mijn favoriete Ardennenkoersjes. Zin an! Het is voor mij de eerste koers van het seizoen en een uitgelezen kans om eens te kijken hoe ik ervoor sta. DE piekjes zijn wat later in het jaar gepland, Maar de benen zouden al Meer dan fit genoeg moeten zijn om een goede uitslag te rijden.

    Tring, wekker, kak, regen. Zo begon de dag. Vervolgens bleek het toch redelijk weer te zijn, Maar de volgende teleurstelling was dat een grote MTBA kliek al in startvak 1 vertrokken was. Dat wordt dus alleen koersen. Gelukkig was daar nog Ninko met wie ik afsprak gelijk gas te geven om redelijk vooraan aan de klim van de steengoreve te beginnen. Op de eerste downhill schoot hij me voorbij een ik kon zo op een meter of vijftig achter hem aan peddelen. So far so good. Helaas kwamen we rond de steengroeve en op de trails Erna al verstrikt in groepjes voor ons gestarte bikers en werde het deels filerijden. Ninko was uit zicht en ik kon op jacht. Op de trails veel moeten lopen omdat het door de medeweggebruikers die vielen en opstaan gewoon sneller was met de fiets voorbij te rennen.

    Na Reinhardstein ging het weer crescendo. Ruim baan om te kijken of we Ninko weer kunnen vinden. Na een scuiver op een downhill bij kilomter dertig een wat dikke knie, Maar zonder erg de jacht voortgezet, totdat ik bij het Meer van Robertville een blauwe Niner zag. Toe ik vol vreugde Ninkooooo riep schoof mijn voorwiel van het talud en maakte ik met een fraaie OTB een net zo fraaie faceplant. In mijn geval helmplant en wel letterlijk want de balderen en aarde staken er aan alle kanten uit. ff met de kop schudden en het duurde ee paar Minuten voor ik weer aan kon zetten en op weg naar Ninko kon. In de singletrack aansluiten en daarna erop en erover.

    Vanaf dan eigenlijk heel stabiel kunnen doorstampen. Bidonnetje aangenomen en duwen op de pedalen tot de afsluitende trails van wolfsbusch en haut sart. Nog eevne twijfelen en stilgestaan bij een een afsalg die niet Meer gemarkeerd was, Maar als nel achter wat locals aangedoken en gelukkig goed. Op de klim van Haut Sart was het inhalen langzaam ook afeglopen en ik voelde dat de kracht aan het afnemen was. Nog een kilomter of tien en ik was er dus dat was te overzien.

    De organisatie had echter wat klimmetjes op het einde erin gestopt die ik niet kende en me mentaal nog even een flinke zet gaven. Ik kwam er niet Meer lekker overheen, Maar het resultaat was eigenlijk het beste wat ik ooit in Waimes had gereden. 72e op de lange afstand. Lekker gevoel zo vroeg in het jaar.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Vorig jaar vond ik dit wel de mooiste rit, dus wilde deze niet missen. Met Bart P samen op woensdag naar een camping in Arimont, donderdag nummers halen en samen met Mike gestart om 9:40 ofzo. Voor ons zat al aardig wat "verkeer"dus. Nadat Mike op een haar na een eekhoorn had gemist (nog binnen Waimes!) hebben Mike, Bart (2x Peters) en ik tot km 43 (eetpost Ovifat skihelling) samen gereden en veel gewandeld op mooie singletracks. Wat een lange rij MTB-ers, zonde dat ze gingen lopen voorraan! Kort na de skihelling raakten Mike, Bart en ik uit elkaar. Wat een prachtig parkoers, echt fantastisch. Beekjes oversteek, leipe afdalingen, heerlijk! De organisatie was weer helemaal TOP met oversteek begeleiding en fourage posten!
    De kou kreeg vat op mij (weekje Griekenland was geen passende voorbereiding :-) ) en bij 50km kon ik de verleiding van de finish niet weerstaan... (Sorry Bart P)
    De finish pasta was heerlijk en de warme douche nog beter.
    Daarna de meesten zien binnenkomen, allemaal k k koud...
    Joene heb ik niet vaak zooo leeg gezien!
    Zodra de fietsen weer op de auto stonden ging de zon schijnen... super hemelvaartdag!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Vooraf had ik besloten om het gecontroleerd uitrijden van de lange afstand tot hoofddoel te maken (want het was toch het MTBA clubkampioenschap en de middel afstand is voor mietjes,, hè Frank ;) Of to soon? Maar nee, gewoon omdat dit niet zo mijn ding is, tot 65 a 70km kan ik wel koersen, langer ligt me niet en val ik normaal stil om vervolgens 20 keer een langzame dood te sterven. En na vorig jaar toch besloten dit wat minder te doen (#Beskidy en Swiss Epic). Met regen op de tent die morgen zakte het moraal nog wat verder, waardoor ik koers modus had uitgeschakeld en lekker achter in een middelste startvak ben gaan staan. Wat achteraf een foute keuze bleek.

    Na een vrij rustige start kwam al snel de klim in de steengroeve (en de eerste opstopping). Hier kon ik toch aardig lekker naar boven rijden, zonder diep te hoeven gaan. Wat motiveerde om het tempo iets omhoog te leggen. Al snel kwamen Bart, Mark en Mike inzicht. Ondanks dat ik de andere jongens op dat moment niet miste (want dan was ik vast weer te hard gaan rijden ;p) Was het leuk om ze zo tegen te komen en miste ik toch de gemeenschappelijke start en het groepsgevoel van vorig jaar. In een afdaling niet snel erna kreeg ik een gaatje en heb verder geen clubgenootjes meer gezien. Ondanks dat het niet slecht ging zat ik toch niet echt lekker te fietsen. 1.700 man met verschillende starts bleek geen goede keuze van de organisatie. Niet alleen ontstonden er fuiken met dikke rijen ervoor, waardoor je totaal tot stilstand kwam. De "normaal fantastische" paadjes erna werden volledig verstopt door mensen die liepen ofwel met één been steppend probeerde vooruit te komen. Een enkele keer kwam het gevoel terug door een andere lijn te rijden en toch weer een plekje op te schuiven. Maar bij de singletracks rond het meer werd ik zo gefrustreerd door de pannenkoeken van Crazybikers (jongens ga op donderdag eens techniek trainen ofzo) voor me, dat ik probeerde in te halen door naast een liggende plank een steil taludje vol met wortels te nemen. Helaas kon het echt niet en kwam mijn fiets onder me tot stilstand met mijn zadel vol in mijn ribben. Waarna ik er alsnog achter zat :/

    Al snel herkende ik het gevoel van gekneusde ribben, waarbij ik ook weet dat de pijn altijd pas de volgende dag komt. Opnieuw motivatie om de lange afstand maar uit te rijden. Wel begon mijn achterwiel steeds meer geluid te maken, na twee keer gestopt te zijn.. speling op wiel, tandwielen en derri gecheckt te hebben.. kwam ik er de derde keer achter dat mijn remcaliper zo goed als los was getrild. Net op tijd gelukkig, want de boutjes zaten er nog in. Conditioneel ging het overigens best aardig, door het wat lagere tempo ongeveer drie keer zoveel gegeten en gedronken als normaal (miss dat daarom lange afstanden me niet liggen haha..). Pas op een kilometer of 18 voor de finish was ik er wel klaar mee en ben maar iets meer gaan pushen. Harder rijden is eerder thuis namelijk. Pas de laatste 7km begonnen de benen echt leeg te raken en was het toch nog heel even afzien. Maar resumerend voor mijn doen een goed ingedeelde race gereden. En in die omstandigheden ook gewoon trots op het finishen van die afstand. Linda bleek later vrijwel dezelfde tijd gereden te hebben op de 50km, waarbij ze legendarisch heeft afgezien. Al met al erg trots dat ze hem ook uitgereden heeft! Met 5:05uur en 100e overall ook niet eens ontevreden over mijn uitslag.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten