Afgelopen weekend werd het NK in Landgraaf gereden. Voor sommige stond deze al maanden met rood omcirkeld in de agenda, voor een ander gewoon een wedstrijd op de kalender of een mooi moment om nieuwe trainingstechnieken te testen. Helaas geen MTBA'ers op het podium maar natuurlijk wel punten voor ons eigen klassement; de stand is nu als volgt.
Oei, niet alleen de leuke momenten delen hé!!
BeantwoordenVerwijderenVoor mij was het rood omcirkeld. Sterker nog, na vorig jaar (was toen 5e) had ik hem als 1 van mijn uitdagingen bestempeld. En ja ik weet het is maar 1 dag per jaar, en dat is uiteindelijk lastig plannen, maar de voortekenen waren gunstig. Mooie resultaten behaald dit jaar, met name op XCO gebied. Waarbij Amerongen, in combinatie met Apeldoorn (4e) en Zurich super goed gingen. Verder is XCO behoorlijk specifiek, en pas voor jaar 2 mee bezig. Maar geen excuus vooraf!
Woensdag verkend met Frank en Allard, naast gezellig, vooral nuttig. Leuk en mooi parcours, en ik zag nog steeds kansen voor mezelf. Zelfs Bikesight ging mij vermelden als een kanshebber. Pfoei, op zich leuk natuurlijk, maar je moet het maar doen nog he! Podium was trouwens mijn doel. 1 top, 3 leuk. Zoiets.
Ok vorm leek goed t/m woensdag, hartslag waardes bij parcoursverkenning top, benen goed, hoofd goed. Donderdagochtend? mmm buikloop. Maar ja, gewoon rustig doorgaan, vitamines, fruit, eiwitten etc. Vrijdagochtend? Nog steeds liep ik leeg met water en van alles, vond het nu wel iets minder worden. Misschien werd ik een stukje lichter, beter voor de klim dacht ik nog. In de avond nog van allerlei middelen erin gestopt, goed geslapen gelukkig en zaterdagochtend naar Landgraaf met goede muziek.
Als derde werd ik opgeroepen, oei, nu stond ik daar echt. Rij 1, tussen Micha de Vries (3e) en Erik Dekker in (1e). Ik had al wel besloten, alles of niets, zeker na twee dagen minder voelen. Dus ik ging risico nemen, met alles. Wat was dat dan? Nou eigenlijk niet veel, behalve dat ik met de kop mee moest. En normaal gesproken is dat geen probleem. Tot nu toe altijd mee gekund met de kop. Echter... na twee klimmen: maximale hartslag, geen power, en ik herstelde ook niet meer. Kortom ik hoopte nog op een tijdelijke terugval die ik na een halve ronde weer te boven kon komen. Maar helaas wist ik in ronde 2 al dat dit een Arno was die anders was dan alle wedstrijden. En helaas ook maar 1 excuus hiervoor, waarschijnlijk mijn twee dagen ziek zijn.. Hoeft natuurlijk niet, misschien had ik anders ook een slechte dag gehad hoor, en daarbij ziek worden, heeft waarschijnlijk wel een relatie met alles op scherp zetten met de wedstrijden, voeding en trainen. Dat heet ook risico nemen he! Omdat ik voor alles of niets ging, en vermoedelijk echt ziek was, heb ik toch besloten om te stoppen, ook om mijn lichaam niet helemaal de vernieling in te rijden. Mijn 2e DNF in 2 jaar. jammerrrr!
Het voelt wel als een kater, is ook niet anders, teleurstelling is een onderdeel van trainen en doelen stellen. Helaas!
Gelukkig heb ik mooie resultaten gehaald dit jaar, is ook nog niet voorbij, en laat mijn vermelding bij Bikesight en start van rij 1 dan een klein lichtpuntje zijn...
Nieuwe trainingstechnieken: check!
BeantwoordenVerwijderenHet NK is altijd leuk om naar toe te werken. Aangezien ik er echter geen zin in had mezelf d.m.v. wedstrijden in vorm te rijden en nog iets van een klein toertochtje (12P) op mijn planning had staan, maar besloten om een oud (maar nog niet beproefd) recept naar boven te halen: crash training. 10 dagen aan een stuk trainen met veel afwisselende interval trainingen. Vervolgens 5 dagen relatieve rust en dan knallen. De trainingen verliepen bijzonder goed! De rust ook ;-) En mijn benen stonden dan ook letterlijk en figuurlijk op springen de laatste dagen voor het NK.
Samen met Britt en Joost naar Landgraaf voor een lange dag NK. Eerst een parcours check: 1 rondje op 50% en 1 rondje op 90%. Het parcours en mijn benen voedde mijn verwachting van mee te kunnen doen voor het podium. Nadat alle categorieën voorbij kwamen en ik dus de nodige koersen had gezien, kwam de spanning ook bij mij naar boven.
De start zou belangrijk worden, want het werd vrij snel vrij smal. Vanaf de 4e rij mocht ik weg. Ik had wat ruimte om op te schuiven en deed dat dan ook. Ik kon op schuiven tot plek 6, met plek 4 en 5 in mijn vizier. Maar op het einde van de eerste ronde voelde ik al de nodige pijn in mijn rug opkomen (bekend probleempje). Op de vlakkere stukken, waar je zittend vanuit het zadel tempo moest maken, werd de pijn steeds erger en zag ik de jongens voor mij zo bij me wegrijden. Kon mezelf wel voor mijn kop slaan: zo hard getraind, maar geen moment aandacht besteed aan mijn rug. Mijn positie, snelheid, vorm, hartslag, humeur... Hoewel het rondje vooral bergop ging, ging het bij mij alleen maar bergaf.... Het scheelt dat je dan nog 4 rondes tegen jezelf aan het vechten bent, tegen de tijd dat je over de finish komt is er al berusting ;-) Toch wel lichtjes teleurgesteld, vooral ook door de (vooral door mijzelf) geschepte verwachtingen. Maar vooral het feit dat ik geen moment echt strijd heb kunnen leveren viel me tegen.
1 pluspuntje: de crash training werkte, want mijn benen waren wel echt goed. Je hebt alleen meer nodig dan alleen goede benen. Maar de trainingsfase vond ik echt leuk om te doen en iedereen weet: 'de weg is het doel'!
Alle lof voor jullie hoor, de ronde tijden liegen er niet om.. lichtelijke teleurstelling snap ik als je er naar toe leeft en traint... Arno leefde er al iets langer naar toe, Tom besloot denk ik twee weken geleden (-: an sich natuurlijk een toffe aktie....
BeantwoordenVerwijderenNou, kort stukkie van mij dan, hoe ik het ervaren heb. Allereerst vond ik het wel leuk om te kijken hoe het met de diverse MTBA-ers ging, maar zelf meerijden …. Ach waarom niet dacht ik ?. Ingeschreven dus en met lol als grootste motivator op Landgraaf aan. Vrouw en kids in het pretpark met de lokale schoonfamilie en ik naar de start. Hmmm inrijden kon uberhaupt niet meer op de dag zelf en voor ik het wist knalde het startschot. Ik had wat punten gescharreld en moest op ¾ van het veld starten. 50 ingeschreven en 45 gestart. Beentjes ? mwoahhh nie echt top. Halverwege de eerste ronde bedacht ik me dat verkennen toch wel beter was geweest. Tricky wortel afdalinkjes en nog wat andere fun waar je toch beter vantevoren de ideale lijn kan bekijken dan tijdens een wedstrijd.
Ietwat reserve dus op de afdalingen. Maar die pokke klimmen vielen me een partij tegen zeg, vooral dat laatste stukkie naar de top. Na 1 ronde ging ik al in een saaie survival stand en ik ging me afvragen of ik vier rondes zonder voetje aan de grond ging redden. De vorm was niet optimaal namelijk, maar toch gelukt.. Het parcours was wel heel mooi namelijk, en na drie rondjes had ik alles door en kon ik ook wat beter indelen, toen ik onderweg vroeg hoe het met Goldlion ging kreeg ik een duidelijk antwoord, jammer ……. maar toch voor iedereen een dikke dikke Kudo !!
Respect hoor mannen. Uitdagend parcours!!!
BeantwoordenVerwijderen