Stand XCO na Havelte en XCM na GJTC, Roc D'Ardenne en Riva

Afgelopen weekend werd onder prima omstandigheden de Koningscup in Havelte en de Gert-Jan Theunisse Classic verreden.  Diverse MTBA'ers weer aan de start bij de wedstrijden. In Havelte ook weer een podiumplek voor Britt. Gefeliciteerd !!  Bij de GJTC een mooie top 20 notering voor Joene en Gijs !! De stand is nu als volgt :




Reacties

  1. Met stip komt Bas binnen!

    Goed, vroeg op, om samen met Bas de reis naar Havelte te maken. Zijn start was om 9:15, die van mij 0m 10:30. Konden we een mooi videoverslag maken van elkaar ;-)

    Na een inrij rondje met Bas, waarbij we onder de indruk waren van de tracks dit jaar, ze hadden er weer wat nieuws in gestopt: met name singletracks, een paar kombochten en twee heuse jumps. En serieus vliegen ook nog. Je hoefde ze niet te springen, maar ja, als je er dan toch bent he?

    Na een avondje iets te veel wijn wellicht had ik mij bedacht om eens met verstand te starten, de 75minuten zouden zwaar worden, met al het geklim in Havelte, en de start zou niet meteen een singletrack opdraaien, dus ik verwachte geen opstopping.

    Zo geschiedde, zo gedaan?

    Op zich wel, ik heb de startrond (75% van de normale ronde) relatief veilig gereden, reed uiteraard mee met de top10, maar ik forceerde niets, en ik zorgde dat ik dichtbij de kop bleef. In de eerste volle raceronde kwamen de eerste gaatjes al, en ik moest hier en daar toch wat naar voren proberen te komen, omdat ik anders voor mijn gevoel meer een toertocht aan het rijden was.. (niet lullig bedoelt). Kortom ik had iets over, zo voelde dat. Ik ben toen met m'n strijdmakker, die op plek 6 eindigde, naar voren gereden. En kwamen in ronde 2 in een groepje te zitten die Erik Dekker en passant nog even opveegde, en toen vocht, 4 ronden lang om plek 3 tm 8. Uiteindelijk zijn daar 2 vanaf gevallen in de twee laatste rondes, maar vier ronden lang was het een feest van: iedereen die probeerde om weg te komen, bij het klimmen, bij het afdalen, bij het sturen etc. Het lukte niemand, ook mij niet. Ik heb de voorlaatste ronde een halve ronde volle bak gereden en genoeg risico genomen (waaronder een half handvat aan een boom geplakt) om weg te komen, maar het lukte niet. Iedereen had dus wel iets over, maar niet genoeg. (ik voelde mij bijvoorbeeld sterk op de klimmen, maar kwam toch niet weg) De laatste ronde was dus: wie heeft nog wat, en vooral waar en wanneer? De slimste was nummer drie uiteraard, en nummer 4 was ook bijna weg, maar met een laatste sprint op de een na laatste heuvel kwam ik erbij (en hij wist dat hij verloren had, want ik hoorde wat gevloek) en ik ging toen meteen door, want nummer 5 bleef plakken bij mij. Ik heb toen een 4 minuten sprint over wortels, klimmetjes en bochten moeten doen om hem voor te blijven, waarbij de eindsprint naar de finish de mooiste was... en met een paar tienden van de seconde is mij dat gelukt. Gelukkig. 4e.
    Kortom, balen dat podium zo dicht bij was (10sec), en dat de kop ook niet super ver weg was (ruim een minuut), maar mooi dat we zo 4 ronden lang hebben gestreden met elkaar op een geniaal parcours. Waarin sturen, springen, afdalen, klimmen, wind etc de dienst uitmaakte. Ik blijf het een mooi parcours vinden, elk jaar veranderen ze iets, maar hij blijft super. 4e plek, wedstrijd 4. Nu al mn beste resultaat van vorig jaar behaald, qua plek. Zo is het ook maar weer! Hopelijk zit er nog wat in, die de laatste seconden overbruggen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Vette shizzle Lion d'Or! Op weg naar het hoogste treetje. En bovendien MTB podia hebben vijf plekjes, met dan aan Cadel Evans!

      Verwijderen
    2. tsjakka... het is echt seconden werk. Ongelofelijk dat mensen klaarblijkelijk bijna hetzelfde nivo hebben (en dus allemaal zo hard gaan). Podium haalbaar toch..? (-:

      Verwijderen
    3. Als de rest nou eens stopt met trainen ;-)

      Verwijderen
  2. Ja ik heb ook punten!! Alhoewel er weer eens ruimte voor discussie is over het aantal. ;-) De officiele afstand is net over de 75 km Maar met mijn strava niet geregistreerd. Het aantal hoogtemeters (>2800) heeft dit wel gecompenseerd lijkt me. ;-)

    Awel, een aantal intimi bij MTBA weten dat ik eigenlijk al sinds einde laatste seizoen met wat vervelende lichamelijke ongemakken loop te kutten. Voor mij was de inschrijving voor deze marathon het besluit dat ik, ondanks dat ik een jammerlap ben, ik vind dat ik nog steeds koerhaasje will spelen. Zo vroeg bijna 3000 hm in het seizoen overwinnen moesten dat bewijzen. De Riva Garda bike Marathon bij het gelijknamige Festival georganiseerd door het Duitse Bike Magazine was een excellente kans weer eens een alpenmarathon te trotseren. Dat de alpen onvoorspelbaar zijn wist ik al, maar dat ik in een halve sneeuwstorm op weg naar Italie over de Arlbergpas zou komen had ik niet zien aankomen en maakte me nerveus.

    Koersdag 7:30: te laat, te koud, te suf, niet warm gereden, achteraan het veld van velen opstellen. (samengevat: sukkel je wist toch hoe dat werkt). Al met al een razende start over vier Kilometer asfalt in een moordend tempo proberen nar voren te komen, maar amai wat zijn het er veel. Na het asfalt een eerste lange steile klim van 900 hoogtemeters de bergen in en het dal uit. De klimbenen zijn goed en ondanks wat opstoppingen onderaan de klim, door bikers die over het asfalt vlogen, maar er nu als een strontzak doorvallen, gaat de opmars gestaag.

    De eerste afdaling beloofd wat. Grote stenen en wortels en veel geglibber over half bevroren obejecten en modder. We zijn aan de schaduwkant van de berg en de temperatuur zakt naar nul. Dat is pittig in je #kortkortkoerspak en de hunkering naar een klim is groot. Die volgt al snel en gelijk weer 700 voor je donder gevolgd door nog eens zo'n 700 waardoor je na 45 kilometer al rond de 2400 hoogtemeters zit. Maar de klimbenen waren goed en ondanks een lullig valpartijtje op een gladde stehen op een trail voelde ik me ook goed in de afdalingen.

    Bovenop het hoogste punt was ook het inhalen zo goed als voorbij. Ik merkte dat ik ongeveer zat waar ik moest zitten en ging me mentaal voorbereiden op veel en heftig stuurwerk omlaag. En dat kwam, wat een trails. Deels erg steil en modderig en dusdanig dat ik zelfs een stukje heb moeten lopen, maar wat een beloning voor al dat klimmen. Toch ook zo best nog wel wat mensen kunnen oprapen, Maar ook wel voorbij gestreefd door wat echte daredevils. Eén keer nog pech door het vastslaan van de ketting tussen frame en blad, Maar na een paar Minuten mcgyveren was ook dat opgelost.

    De finale afdaling terug naar Riva was nog een razend rappe asfalt afdaling met een stuk romeinse weg waar je nog even volledig door elkaar geshaked werd om vervolgens koers in te zetten naar de finish over nog een vlakke asfalt strook van een drie vier kilometer. Op dat stuk liep ik alsnog helemaal leeg omdat ik geen plekje wilde verliezen. Ik zag iemand in de verte opkomen die toch wel dichterbij kwam en waarbij het niet lukte om voor te blijven. Na het inhalen in zijn wiel gaan zitten en vastgesteld dat het Robbert de Nijs was die de extrema reed. Nadat ik hem had uiteglegd dat ik geen concurentie was liet hij me braaf in zijn wiel zitten waarna we met een noodgang naar de finish zijn gevlogen.

    Ik zeg missie geslaagd.



    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Leuk verslag en stoere race lijkt het. Het koersbloed zit er nog stevig in zo te zien !

      Verwijderen
  3. Mooi verslag en race Klerkx. Klinkt als een mooie marathon.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik heb de zaterdag de Roc d'Ardenne gereden vanuit het mooie Houffalize. Mijn reden voor mijn bezoek was om zondag een paar fietsen te gaan testen om een nieuwe fully te kopen. Die missie is inmiddels geslaagd.
    Maar omdat ik dus toch in de Ardennen ben meteen een marathonnetje meegepakt. Een kleine van 57km met 1520 hm stond op het programma.

    De start op een respectabele 10:20 uur dus de ergste kou was voorbij en het zonnetje warmde me al lekker op voor de start. Met veel muziek en Franstalig geschreeuw van start gegaan op de eerste klim. Omdat ik samen met een vriend (Adriaan) was die ook aan de wedstrijd meedeed besloten om het eerste gedeelte samen te fietsen voor de gezelligheid en aan het begin van de start even gas te geven om de meute achter ons te laten. Dus vlot starten en zag niet veel mensen gas geven maar de bocht om begreep ik het wel. We begonnen met klimmen van de Rue Saint-Roch (over asfalt) van 100 meter. Stevig doorgetrapt (5e boven) en even wachten tot Adriaan aanhaakte om het asfalt te verlaten. Ik had hem al aardig in het rood laten trappen, maar ik voelde me fris en opgewarmd en had er zin an.
    Het tempo er aardig op gehad de eerste 2 uur en vaak even moeten wachten op Adriaan na de klim en afdaling. Uiteindelijk zat hij er al goed doorheen en het tempo moeten verlagen, maar nog waren we sneller dan gemiddeld. En zeker technisch beter dan gemiddeld. Het dalen bij sommige was vermoeiend voor mij omdat ik te veel moest remmen en mijn concentratie weleens verloor. Die gasten en dames liepen naar mijn mening toch echt te vaak op de veel te mooie en leuke stukken singletracks.

    Na iets meer dan 2 uur aangekomen bij de 2de bevoorrading heeft Adriaan even flink bijgetankt en zelf maar gezellig meegedaan. Broodje, koekje, plasje en ondertussen liep de temperatuur op naar een heerlijke 17 graden. Een kwartiertje of zo even genoten en uitgerust mocht ik weer fietsen van Adriaan dus de fiets op. Rustig opbouwen met een pittige klim en we waren weer warm.

    Maar na een 20 minuten sloeg het noodlot bij Adriaan erin. Scherp bochtje om en ketting vast en derailleur tussen de spaken en achterpad verbogen. Stom en vervelend dus met zijn multitool (handig om niet te vergeten) derailleur losschroeven, ketting inkorten en hij kon er weer vandoor met zijn single speed. Afgesproken van te voren dat ik de laatste 10 km gas ga geven, maar mocht dat nu al 20 km voor het einde doen.

    Mooi, dus al die mensen die me inhaalde het afgelopen halfuur waren mijn speerpunt voor het laatste uurtje volle bak. Ik voelde me al goed en na het uitrusten vol energie dus meteen aanvallen. Eens even kijken of de training van afgelopen 2 maanden nuttig waren. De klimmen die nog kwamen waren kort en steil en zeer druk maar in een straf tempo zigzaggen naar boven. Na de klim aanzetten om tempo te houden om in de afdaling nog meer mensen in te halen. Zalig gevoel dat het zo lekker liep. Toch kun je niet echt een eigen tempo rijden in zo'n grote groep maar leuk voor mijn eerste Ardennen marathon. Ik vond de laatste 15 km wel het meest interessante stuk om te fietsen, krappe steile technisch klimmen en afdalingen en het stuk bij Houffalize is echt tof. Heb me nog even in het rood kunnen fietsen als testje en dat goed kunnen verteren.
    Uiteindelijk na 4 uur onderweg geweest te zijn aangekomen in het gezellige Houffalize om het allermooiste van de Marathon te beleven; een heerlijke La Chouffe.

    Ik vond het een top marathon. Goed geregeld, starten in golven van 10 min, 3 bevoorradingen en een leuke route (niet echt zwaar technisch) met finishbiertje. Volgend jaar misschien revanche.

    Na de race terug naar de B&B 10 km verderop en hogerop. Adriaan met single speed mee, had ondertussen al 3 keer zijn ketting gemaakt, dus rustig uitfietsen. Toen was het echt kapot bij hem en ik had nog een beetje energie over. Hij met fiets op sleeptouw genomen en 20 min klimmen. Toen was ik echt wel leeg, maar een topdag en prestatie om blij mee te zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. De GJT Classic, een bijzondere belevenis. Allereerst de startlocatie: een rommelig boerenerf waar Theunisse zelf volgens mij zijn EPO haalde. Wat een rommel. Ook van een echt startvak was geen sprake. Wat linten en een startboog en er vlaknaast een alvast opgestookt vuur voor de hamburgers.... Het haalde de spanning er wat af. Ik stond redelijk voor in het vak en Joene en Robin stonden slinks naast het vak klaar om van de zijkant in te stomen. Dan heb je een beeld;-).
    De start was goed, lekker tempo op verharde paden, pittig windje tegen af en toe. Lekker uit de wind blijven. Ik hield Robin voor me in het vizier en kon er na een paar km naar toe rijden. Na ca 20 km konden we mooi samen koersen en de stukken in de wind mooi kop over kop rijden. Benen voelden prima. Na de eerste doorkomst bleef Robin even achter en ik wachtte even op hem. Robin aan dat ik maar door moest rijden, het ging hem te hard. ?? Dat is de omgekeerde wereld. Alleen doorrijden voelde nog wat vroeg, dus samen verder. Gas er iets af. Toen Robin een tweede signaal gaf zei ik ga maar even op kop en rij je eigen tempo. En pardoes reed Robin de braamstruiken in bij een bochie. Bijna een meertje in... Met met bloed en schrammen kon hij zich herpakken en konden we lekker doorkoersen. Steeds nog wel wat mensen inhalend. Het waren af en toe mooie slingertrails, lekker sturen. Alleen een overkill aan zandbultjes die je tig keer op en af moest. En doordat het mul was vaak van de fiets af. Dat samen met de wind maakte het slopend. Robin gaf ca 20 km voor het eind aan dat ik maar door moest rijden, het was nu echt op. Gas open en gaan. Kennelijk betaalde de beheerste start zich uit. Nog veel mensen ingehaald, lichte kramp bij de laatste bulten, maar kon goed blijven stampen. Toen ik het boerenerf opkwam zag ik Joene net finishen, hij reageerde niet echt... Nog een stukkie slingeren door het bos en bovenop een zandbult bleek de finish te liggen. Een hoogwerker met een bakken met twee mensen erin klokten de tijd... Van matten hebben ze hier nog niet gehoord. Kwam nog fris over de finish. Joene lag inmiddels in de bekende houding horizontaal. Die zag er slecht uit, wat kan die stuk gaan!
    Robin kwam bijna net zo uitgewoond aan. Toch nog een flink gat geslagen. Helaas geen 50+ klassement maar wel de voldoening van een van mijn beste races. De 18e plek en vast de eerste plek in de cup M3. En als het nog een stukkie verder was geweest... Topdag!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mooi verwoord Gijs;-) En de rest ook mooie verhalen.

      Verwijderen

Een reactie posten