Samen met fietsmaat Dirk-Jan (zijn eerste marathon ooit) afgereisd naar Nordenau, ruim op tijd aanwezig en rustig opgesteld rond driekwart van het startvak, omdat ik geen verwachten van mezelf had na mijn eerste tocht in jaren in de Ardennen van 2 weken geleden. Mijn idee was vooral om te doen wat mijn gevoel aangaf en als ik ergens sterf, so be it. Toen het startschot ging nog even wachten tot ik eindelijk mocht gaan, ging ik ook als vanouds slalommend door de menigte. Het voelde goed en na 5km nog steeds, dus gaan met die banaan. Hier en daar zag ik nog oude bekende gezichten van de RWP Cup, mooi dat nog steeds een deel van de oude garde hiernaartoe komt. Ook toen de wat zwaardere beklimmingen kwamen ging het het best goed, ik haalde meer in dan dat ik ingehaald werd en de benen voelde gewoon goed en kon me ertoe zetten om flink te verzuren zonder aan snelheid te verliezen. Doorstoempen op die steile hellingen dus, zolang het nog kan. Helaas merkte ik wel dat mijn remmen met de hoge snelheden in de afdalingen toch niet altijd toereikend waren, met als gevolgd te ruime bochten en hachelijke situaties. Nu heb ik ook nog steeds Avid BB7's - ja dat zijn die met een remkabel - en dat werkt prima op Montferland maar niet als je met 70km per uur moet aanremmen voor een hairpin. Jammer. want ik zag dus steeds mensen terugkomen bij me in de afdaling terwijl ik ze er net had afgereden in een klim. Na de eerste ronde kwam ik in een groepje terecht waar ik goed tussen paste en met 7 a 8 mannen hebben we goed tempo kunnen maken. Soms viel er een af en kwam er weer een nieuwe bij. Pas bij de lange steile klim rond km 52 merkte ik dat het beste eraf was en leek het ieder voor zich. Op een jongen na, samen reden die verschrikkelijke klim omhoog om elkaar steeds af te troeven met een aanvalletje. Het leek een heuse battle. Klein foutje van de beste man, vlak voor de laatste afdaling wilde hij gaan eten was ik er vandoor, later kwam die weer bij me (vanwege mijn slechte remmerij) maar in de laatste herkenbare vals plat stoof ik hem voorbij, dat voelde als een overwinning. Maar toe maakte ik een domme fout. Ik ging het pad in van 90km marathon en dat mocht niet, ik moest links aanhouden, dus kwam die jongen me alsnog voorbij. Met 3 uur 20 was ik dik tevreden en zoals ik al zei, dit voelde als vanouds, afzien en genieten!
Had ik vorig jaar precies hetzelfde. Koste me toen ook twee plaatsen, omdat je weer helemaal terug moet naar de splitsing. Hebben ze het dit jaar gewoon weer op dezelfde manier gedaan.. pff En je was echt niet de enige.. MAAR gelukkig heb ik er van geleerd en volgend jaar zal jij die fout waarschijnlijk ook niet meer maken.. :-))
Zelf was ik eigenlijk positief verrast door het parkoers. Best afwisselend voor Duitse begrippen en vooral het tweede rondje een paar loeigemene klimmen. Organisatie had alles rondom het parkoers goed geregeld, maar voor de rest (douchen, start, logistiek) vond ik het maar zozo.
Qua wedstrijd had ik niet helemaal mijn dag. Het stoempen op de tussenstukken ligt me niet en ergens einde van de eerste ronde had ik gewoon geen zin meer wat resulteerde in een enorme dip van ongeveer een uur waarin ik veel plaatsen verloor. Uiteindelijke resultaat niet eens dramatisch, maar het voelde niet goed.
Samen met fietsmaat Dirk-Jan (zijn eerste marathon ooit) afgereisd naar Nordenau, ruim op tijd aanwezig en rustig opgesteld rond driekwart van het startvak, omdat ik geen verwachten van mezelf had na mijn eerste tocht in jaren in de Ardennen van 2 weken geleden.
BeantwoordenVerwijderenMijn idee was vooral om te doen wat mijn gevoel aangaf en als ik ergens sterf, so be it. Toen het startschot ging nog even wachten tot ik eindelijk mocht gaan, ging ik ook als vanouds slalommend door de menigte. Het voelde goed en na 5km nog steeds, dus gaan met die banaan. Hier en daar zag ik nog oude bekende gezichten van de RWP Cup, mooi dat nog steeds een deel van de oude garde hiernaartoe komt. Ook toen de wat zwaardere beklimmingen kwamen ging het het best goed, ik haalde meer in dan dat ik ingehaald werd en de benen voelde gewoon goed en kon me ertoe zetten om flink te verzuren zonder aan snelheid te verliezen. Doorstoempen op die steile hellingen dus, zolang het nog kan. Helaas merkte ik wel dat mijn remmen met de hoge snelheden in de afdalingen toch niet altijd toereikend waren, met als gevolgd te ruime bochten en hachelijke situaties. Nu heb ik ook nog steeds Avid BB7's - ja dat zijn die met een remkabel - en dat werkt prima op Montferland maar niet als je met 70km per uur moet aanremmen voor een hairpin. Jammer. want ik zag dus steeds mensen terugkomen bij me in de afdaling terwijl ik ze er net had afgereden in een klim. Na de eerste ronde kwam ik in een groepje terecht waar ik goed tussen paste en met 7 a 8 mannen hebben we goed tempo kunnen maken. Soms viel er een af en kwam er weer een nieuwe bij. Pas bij de lange steile klim rond km 52 merkte ik dat het beste eraf was en leek het ieder voor zich. Op een jongen na, samen reden die verschrikkelijke klim omhoog om elkaar steeds af te troeven met een aanvalletje. Het leek een heuse battle. Klein foutje van de beste man, vlak voor de laatste afdaling wilde hij gaan eten was ik er vandoor, later kwam die weer bij me (vanwege mijn slechte remmerij) maar in de laatste herkenbare vals plat stoof ik hem voorbij, dat voelde als een overwinning. Maar toe maakte ik een domme fout. Ik ging het pad in van 90km marathon en dat mocht niet, ik moest links aanhouden, dus kwam die jongen me alsnog voorbij.
Met 3 uur 20 was ik dik tevreden en zoals ik al zei, dit voelde als vanouds, afzien en genieten!
Mooi verhaal man.. :-)
VerwijderenHad ik vorig jaar precies hetzelfde. Koste me toen ook twee plaatsen, omdat je weer helemaal terug moet naar de splitsing. Hebben ze het dit jaar gewoon weer op dezelfde manier gedaan.. pff En je was echt niet de enige.. MAAR gelukkig heb ik er van geleerd en volgend jaar zal jij die fout waarschijnlijk ook niet meer maken.. :-))
Zelf was ik eigenlijk positief verrast door het parkoers. Best afwisselend voor Duitse begrippen en vooral het tweede rondje een paar loeigemene klimmen. Organisatie had alles rondom het parkoers goed geregeld, maar voor de rest (douchen, start, logistiek) vond ik het maar zozo.
BeantwoordenVerwijderenQua wedstrijd had ik niet helemaal mijn dag. Het stoempen op de tussenstukken ligt me niet en ergens einde van de eerste ronde had ik gewoon geen zin meer wat resulteerde in een enorme dip van ongeveer een uur waarin ik veel plaatsen verloor. Uiteindelijke resultaat niet eens dramatisch, maar het voelde niet goed.
Vorig jaar 90 gedaan, met als mooie herinnering: 2× de 'verschrikkelijke'.. mooi verhaal!
BeantwoordenVerwijderen