Race report: Ironbike Race Einsiedeln (CH)

Al vroeg in het jaar toen de sneeuw en het ijs nog de Nederlandse straten teisterden werd het doel van 2013 vastgesteld. Het zou dit jaar qua opbouw eens heel anders gaan. In plaats van (te) veel volume aan de voorkant zou het wat langzamer door het jaar heen gebracht worden en het kruisje in de agenda pas landen op 22 september bij de Ironbike race in Einsiedeln. Te vaak eindigde het seizoen met (pogingen tot) te lange afstanden te vroeg in het seizoen en te weinig plezier om aan het einde nog een lange koers uit te zitten. Dit jaar dus anders en dan maar gelijk een Alpenploert van heb ik jou daar op het eind van september.

101 kilometer en 3600 hoogtemeters stonden er op het menu. Nu kan ik best een klimmetje oprammen, maar als het meerdere honderden hoogtemeters worden ben ik niet zo'n held. Het hoogteprofiel laat niet veel zien, het lijkt een pannekoek, maar elke pixel in de hoogte staat voor veul klimwerk:

Goed de voorbereiding dan. Na veel brave dinsdag en donderdagtrainingen, de nodige duurkilometers en links en rechts wat marathons was het dan bijna zover, maar dan gaat het bijna mis want twee weken vantevoren gaat na de 3-taler marathon bij wat gesjouw met verhuisdozen de rug moeilijk doen. Nu was het doel toch al enkel de finish halen, maar dit zorgde er ook voor dat het gereedschap bijgesteld werd van hardtail naar fully en dat de trainingen in de laatste weken gericht waren op schade beperken en herstel van de rug. Gelukkig had ik al wel met Edo en Herman (die de 77km zouden gaan rijden) afgesproken om een paar dagen vooraf naar Zürich af te zakken om daar wat te ontspannen en te trailen. Laatste belangrijke factor, het weer, was ons goed gezind, want met de heroïsche strijd van Bart bij de Grand Raid en mijn eigen Waterloo twee jaar terug bij de National Park marathon in het achterhoofd, was goed weer echt voor mij een vereiste om te starten. Iets wat in de bergen natuurlijk nooit helemaal te plannen valt.

Dan raceday, het is zover. Na alle rituelen en zenuwachtig gedoe waarin ik excelleer komen we iets aan de late kant aan in Einsiedeln. Het knisperende gras op de parkeerplaats was een teken dat het 's nachts in ieder geval onder nul was geweest, maar de zon was prachtig aan het opkomen en het beloofde erg mooi te gaan worden. Nog snel naar het toilet en dan relatief achteraan sluiten in het startvak, al was het maar om mijn eigen verwachtingen wat te temperen. Voor de eerste paar kilometers relatief vlak over het asfalt langs het stuwmeer was ik gewaarschuwd, koers!! Na de inzegening van de abt van het het naast het startvak gelegen reusachtige klooster ging het los, pang!

En koers dat het was. Met de teller continu boven de veertig ging het hard, maar waar ik dacht dat het aanklampen werd, ging het erg gemakkelijk. Ik kon redelijk naar voren rijden en op elke klimmetje waar ik iedereen zag steunen en vechten voor zijn of haar plekje reed ik op souplesse erg makkelijk mee en naar voren. De benen voelden soepel en super. Ik dacht maar alleen, maar rustig blijven en geen gekke dingen doen, let op je hartslag en gewoon blijven draaien. De eerste klimover grotendeels asfalt naar Etzel gingen prima en de afdaling wederom over supersnel asfalt liepen als een trein. De tweede en derde klim naar Punkt en Alp Grueb dito, maar op een laatste steil eindstukje op de derde klim en een stukje singletrail na de derde piek enkel asfalt. Wat doe ik hier op mijn fully, ik mis mijn carbonnen klimmonster! De vierde lange maar geleidelijke klim gewoon door kunnen blijven draaien en alhoewel het laatste stukje offroad gelijk niet te fietsen was zakte het tempo nauwelijks. De afdaling begon heftig. Eenmaal over het topje werd een lange glibberige wortelmat zichtbaar. Mijn ogen zochten naar een ideale lijn, maar voordat ik in de wirwar van hout, mos en modder wat zag, was mijn voorwiel al onder mij vandaag geschoten en kusten mijn lippen hardhandig de grond. Snel het vouwtje uit mijn ego deuken en op de fiets. Wat volgde was een paar honderd meter met bomen dicht gelegde modderstroom die ondanks de vele lopers goed te fietsen was. Even bij mijn ego een veer naar binnen geschoven en de navolgende grove schotter afdaling liep weer als een trein.

Onderin aangekomen in het Euhtal trof ik Nicole om mij aan te moedigen. Ze deed vandaag geen verzorging omdat dat bijna niet te doen is in de Alpen en ook omdat het zo perfect verogd is dat het niet nodig is. Om de zoveel kilometer (zeven posten in totaal) worden door de organisatie bidons, repen en gels uitgereikt van Sponser met perfecte produkten. De dag van tevoren bij de stand van Sponser kon je uitproberen welke sportdrank je de volgende dag kon verwachten. Nicole kon ik nauwelijks verstaan door de aanmoedigingen met onder meer koebellen van het talrijk over het hele parkoers aanwezige publiek. Dat blijft toch ook een kick. De klim omhoog bij Euhtal, die ook de bergprijs voor de kortere afstand is loopt goed en na de vloeiend lopende afdaling zijn we over de zestig kilometer en net drie uur onderweg. Dat loopt gesmeerd, alhoewel, die gemene superlange klim moet nog komen.

Vanuit Oberstunden eerst een aantal vlakke kilometers richting Unteriberg, richting skigebied van Hoch-Ybrig. Hier was ik vorig jaar nog wezen boarden en ik was benieuwd hoe het er in de volle zon uit zou zien. De vlakke snelle kilometers deden na al dat klimmen pijn. Ik kon niet lekker bij een groepje aanpikken en moest wat overtollig vocht kwijt waardoor ik even van de fiets moest. Na een kilometer of tien door het dal begint dan eindelijk de klim. Gelijk door het gras steil omhoog. Gelijk bij de eerste hoogtemeters beginnen mijn bovenbenen wat samen te trekken en iets wat ik al jaren niet meer heb gevoeld begint zicht manifesteren, kramp. Had ik dan toch niet genoeg klimkilometers in de benen. Daarnaast begin het heet te worden en moest ik de fiets voor de tweede keer af om één en ander uit te gaan trekken. Het tempo iets laten zakken om de benen weer een beetje in ritme te krijgen want de klim is nog ellendig lang. Na het eerste grasstuk draait de klim een oneindig asfaltweggetje op met een hopeloos gemene hellingshoek. Wederom vervloek ik mijn fully en die koeiebellen en blije mensen beginnen me ook akelig op de zenuwen te werken. Als na een eeuwigheid klimmen over asfalt we ook nog een van de weg een moerasland ingestuurd te worden begin het moraal te kraken. Het moerasland gaat over in een steile wand met kunstmatige trap en ja hoor de eerste schiebestrecke. Fiets (wederom die veel te zware fully) op mijn rug en klouteren. Ik moet een paar keer stoppen om wat mensen die ik vooraf allemaal zorgvuldig had ingehaald voorbij te laten gaan. Mijn rug, mijn ego en mijn moraal kraken. Eenmaal boven op dit "hugje" sta ik aan de voet van één van de pistes van Hoch-Ybrig.

Dit bleek het plateautje midden in de lange klim en even konden de benen ontspannen op het relatief vlakke en de daarop volgende asfaltklim. Even goed eten en drinken en proberen te herstellen. Het hoogteprofiel wat ze op de kop op het startnummer hadden geprint verried nog een grand finale van deze klim. na enkele kilometers stond het bordje "bergprijs 500m" langs te kant als teken dat het zover was. Aan de door de bergen gevormde horizon zag ik bikers met fietsen de bergrand opzeulen. Nogmaals schieben dus. Het bleek een trap van voor mijn gevoel oneindig veel treden naar het hoogste punt van het skigebied. Als een soort Christus figuur zwalkte ik de berg op met mijn noodlot op mijn schouders enkel naar de grond starend en hopend dat er geen treden meer zouden opdoemen. Eenmaal bovenaan deze Golgotha zou mijn verlossing zijn in de vorm van een afdaling. Onder veel aanmoediging bereikte ik de top en stapte ik op mijn ros. De afdaling bleek niet als de afdalingen in het eerste deel van asfalt, maar bezaait met rotsen en geulen. Wat was ik blij dat ik die ellendige fully naar boven had gesjouwd. Stuiterend van links naar rechts, soms nauwelijks fietsend probeerde ik enigzins te herstellen. Totdat er een stuk trail begin wat ik echt niet mer kon fietsen (was het de vermoeidheid). Echter de gedachte dat de lange klim erop zat gaf de burger moed ondanks dat mijn gemiddelde dramatisch was gezakt en ik door velen weer was ingehaald. 

De twee laatste pukkeltjes op het profiel had ik nauwelijks meer geteld. Dom want ik was ervoor gewaarschuwd en later bleken hier ook nog zo'n zeshonderd hoogtemeters in verstopt en de verbindende stuken waren doorspekt met technische trails en grofstenige afdalingen. Op de laatste klim 8 kilometer voor de finish bleek mijn ketting zo drooggelopen dat chainsuck mijn volgende vijand werd. Het kleinste blad kon niet meer worden bereden en de steile stukken moesten op het middenblad omdat lopen geen alternatief was. Verrassend dat dat dan toch nog blijkt te gaan. Nog verrassender is wat moraal met je blijkt kunnen te doen en met de finish gevoelsmatig in zicht schakel ik buitenbald en ben ik in staat in de laatste kilometer nog iemand op te pikken om vervolgens sprintend de finish over te rijden en al high-fivend de feesttent door te rijden. Resultaat 86e in 6:14:45.

Eenmaal over de streep voel ik hoe diep ik ben gegaan en geniet ik van het moment en het feit dat het seizoen erop zit. Het was een heel mooi seizoen dit jaar met een pijnlijke maar bijzonder mooie afsluiter. Nu maar gaan dromen over de plannen voor volgend jaar!