Grand Raid 2013

24 augustus stond al een half jaartje rood omlijnd in de kalender: de Grand Raid Crystalp 2013. Een tocht waar ik veel zin in had maar ook een tikje nerveus voor was. 125km en 5000 hoogtemeters is al niet mis en daar kwam bovenop dat ik deze race 20 jaar geleden al een keer had willen volbrengen. Toen was de snelheid er wel maar de duur-taaiheid onvoldoende en ben ik in Evolene regelrecht van het parcours mijn tent ingereden om daar de komende 12 uur niet meer uit te komen...

Maar dit jaar zou het anders gaan: voldoende getraind (zowel biken als hardlopen), een geschikte fiets (20 jaar geleden had ik nog een GT Zaskar met starre voorvork. Staat nog steeds thuis; kan er geen afscheid van nemen) en een paar jaartjes ouder en daarmee zowel mentaal als fysiek taaier.

Donderdagavond kwamen we (ik was samen met mijn neef Evert Gielen en Julien van Montfort) aan bij het chalet van MTB Verbier in, jawel, Verbier. Uitstekende faciliteit en ontzettend prettige sfeer. Aanrader! Na een goede maaltijd en een kaartje gelegd te hebben gingen we op tijd ons mandje in.

Vrijdag stond in het teken van het ophalen van de startnummers. We besloten met de groep mee te gaan die met de fiets ging en dat bleek een goede keuze. Erik van MTB Verbier nam ons op sleeptouw over leuke trails en spaarde onze benen door op de juiste plekken kabelbanen te nemen. Een groep Belgen die de omgeving goed kenden verraste ons nog met een paar radicale trailafdalingen die erg lekker liepen dus goed voor de moraal! Uiteindelijk toch nog een dikke 60km weggetrapt...

Vrijdagavond tijdens het eten begon zich echtr een lichte hoofdpijn te manisfisteren die zich binnen 2 uur doorzette naar een stevige pijn aan mijn schedel. Voelde me ook misselijk worden. Oh nee! Toch last van de hoogte? Iets te enthousiast getrapt vandaag? Wedstrijd spanning? Tijdens het kaarten toch maar besloten met een dubbele Paracetamol onder zeil te gaan want als dit zo door zou gaan dan zou ik zeker niet kunnen starten...

Zaterdagochtend 4.30u: opstaan om op tijd aan de start te staan. Nog steeds lichte hoofdpijn maar stukke beter dan de avond er voor. Snel een banaan eten en nog een Paracetamol en gaan! Eenmaal aan de start rond 6.15u gaat Evert naar het startvak voor licentiehouders en zoekt Jules ook zijn plekje: nu zijn we “on our own”. Om 6.30u (nog steeds donker) klinkt het startschot en zijn we en route!

Inmiddels was de hoofdpijn weg en de moraal en benen prima. Op de eerste klim van zo’n 700hm rustig in het peleton omhoog getrapt en ritme gezocht en vrij snel gevonden. Ongeveer halverwege kwam ik Richard en Tom tegen en later ook Thijs. Drie vrienden die ook in het chalet van MTB Verbier verbleven. Vanaf de afdalen afdalen richting Nendaz ging allemaal prima al viel op dat ik op de klim meer mensen inhaalde en op de afdaling juist omgekeerd: flink stuiteren op de schotter-wasborden en dan zie je toch dat de fully’s maar met name de ook wat potiger rijders soepeler en een stuk harder dalen. Wilde ook niet teveel risico’s nemen.

En zo rolde het vrolijk door (sort of) en begon ik na ongeveer 4 uur biken en een kleine 60km in Heremence  aan de klim van de Mandelon, de tweede mecht lange klim van zo’n 800HM. De klim ging super! Had echt een heerlijk ritme te pakken en rolde de ene na de andere rijder op. In mij slipstream begon zich een groepje te vormen en zowaar was ik een half-uurtje de leider van een peletonnetje!

Bovenaan de Mandelon kwam ik Tom weer tegen en ook Iike uit Estland waar ik al een paar uur af en aan mee same reed. Wel plezierig om onderweg ook een beetje te ouwehouren want de klims zijn lang... Nu dik 80km en 3000hm achter de rug en het voelt allemaal lekker. So far so good.

Na de pauzeplek op de Mandelon nog een stukje onverhard klimmen om vervolgens te beginnen aan het vrij lang en lastig stuk. Eerst flink trailen over een zeer rotsachtig pad en daarnaar een vrij technisch trail die op hoogte blijft en dan weer hard werken over de schotter. In totaal ruim 800hm dalen. Bovenaan de trail gaat het al vrij snel flink mis. Ik wilde het tempo er in houden op de rotsachtige trailafdaling en op een gegeven moment sla ik vol over de kop. Bike land op z’n kop en blijft met een hard draaiend achterwiel keurig staan en na even versuft te zijn kan ik de schade bekijken: elleboog en knie flink geschaafd en beurs maar het lijkt mee te vallen. Nadat er inmiddels iemand achter mij is gestopt om te checken of ik okay ben sta ik vol goede moed op en op dat moment schiet de kramp big time in mijn rechter hamstring. Aaaaaah!!!

De rest van de afdaling heb ik het zwaar: het vertrouwen is nog maar beperkt, de kramp komt af en toe terug op steile / technische stukken en ik voel me oook vermoeid. Pfffff, nog 40km en 2000hm te gaan. Keep going!

Eenmaal in Evolene aangekomen check ik de tijd en of ik nog goed zit voor wat betreft de limiieten. De Grand Raid kent 6 punten waar je voor een bepaalde tijd voorbij moet zijn. Lukt dit niet dan wordt je onheroepilijk uit de race eghaald. Het is ongeveer 1 uur ‘s middags en de limite is 2u dus nog genoeg! Tegelijkertijd: op de Mandelon had ik nog dik 2u marge dus die valpartij heeft er wel ingehakt.. Na Evolene gaat het weer omhoog en vreemd genoeg trekt met het verstrijken van de hoogte meters de vermoeidheid ook wat weg. Dit geeft absoluut moed. Op naar Eisson!

En op naar de volgende uitdaging: de weersverwachtingen waren al enigszins somber en rond 13.30 uur begon het te druppelen om niet lang daarna te gaan gieten. Tot dan toe was het een graad of 25 en dat veranderde razendsnel. Achteraf hoorden we dat op de Pas de Lona het kwik vrij snel richting de 0 graden was gedaald. Nou ja, regenjasje aan en door.

Eenmaal in Eison aangekomen op ongeveer 100km was het echt aan het gieten. Begon het al behoorlijk koud te krijgen en er was nog 25km en zo’n 1200hm te gaan. Pffff. Maar goed, op naar La Vieille, het laatste checkpoint / tijdslimiet. Deze klim werd 800hm door de stromende regen rijden en iedereen om mij heen was vreselijk aan het afzien (inclusief ikzelf). Het werd ook enorm koud... Vlak voor La Vieille kwamen steeds meer bikers in de tegengestelde richting naar beneden rijden. Gewoon doorgaan dacht ik. Maar op een gegeven moment riepen steeds meer bikers dat de wedstrijd gestaakt was: te koud en gevaarlijk op de Pas de Lona. We mochten niet door! Dus weer 800hm dalen naar Eison om daar te zien hoe we bij de finish in Grimentz konden komen. Het was zo koud en nat dat per 100hm dalen een volgend lichaamsdelen hevig begon te beven van de kou. Eerst enorm klappertanden, daarna heupen, benen, schouders, etc. Afzien...

In Eison stond een touring car om ons naar Grimentz te brengen. Een grote natte bende in die bus en iedereen enorm afgekoeld of zelfs (licht) onderkoeld. Goed dat de race was stilgelegd.

Bij aankomst in Grimentz op zoek naar Evert en Jules en verhalen delen. Evert was op tijd langs La Vieille en had de race in 8u45 kunnen finishen. Jules zat ook ruim voor mij (is al eens in 7u35 gefinisht) maar hij was op de Pas de Lona zo onderkoeld dat hij met de helikopter is naar Grimentz is gevlogen!

Al met al dus een heroische en schitterende tocht. Balen dat ik ‘m niet heb kunnen finishen maar de omstandigheden waren nou eenmaal zo extreem dat het prima is zo. Het ging eigenlijk erg lekker en de omgeving en trails zijn werkelijk schitterend. Smaakt dus naar meer en ik kan het iedereen aanraden de Grand Raid een keer te rijden!