12 Provinciën: verslag van een epische tocht









Hoe een ideetje voor een lang tochtje kan uitgroeien tot een epische tocht? Dit is hoe het ging.

Bart appt: heb je zin om op de langste zaterdag van het jaar een lange tocht te gaan fietsen?
Ik: Sure, waar denk je aan? Bart: Rondje IJsselmeer ofzo. Ik: goed idee, maar dat heb ik al gedaan. Rond de Zuiderzee ook.

's Avonds aan tafel vertel ik Floor van het appje van Bart. Zegt Floor; kun je niet 12 provincies in één dag fietsen? Ik: Ben je gek ofzo?! Onmogelijk, veel te ver!!!

Diezelfde avond kon ik het toch niet laten om even naar de kaart te kijken om mijn topografische kennis op te halen en in Strava Routebouwer een paar 'willekeurige' lijntjes te trekken. Met een beetje puzzelen kwam dat op een kilometer of 460 uit.

Floor direct maar gevraagd een volgauto te besturen.

Ik app Bart en die is direct enthousiast. Die week 's avonds hebben we een MTBA meeting en na een paar wijntjes zegt Tom; Leuk plan! I'm in!

Met 3 man en inmiddels twee beschikbare volgauto's, want Britt is ook enthousiast geworden, hebben we goede hoop om nog meer fietsvrienden te vinden die de uitdaging aan willen gaan (of een deel van de uitdaging).Uiteindelijk is Homme de enige die ook nog midden in de nacht wil starten in Groningen. De rest verklaart ons voor gek.

24 juni.
Na een heel kort nachtje met iets meer dan twee uurtjes slaap in van der Valk in Drachten gaat om 2 uur de wekker. Hup, fietskleren aan en gaan. Eenmaal beneden in de lobby van het hotel was het wel even slikken. Geheel tegen de voorspellingen in regende het onophoudelijk en hard. En dat na 1,5 maand zomer zonder een druppel regen. En ook nog veel te veel wind. Ugly timing. Maar goed, het plan was bedacht, niemand klaagde, opgeven was (nog geen) optie.

We zaten nog niet op de fiets en waren al doorweekt. Het eerste stuk van de route, oa door het Drents/Friese Woud en door de heide, moest prachtig zijn, maar daarvan was helaas weinig te zien. Na een zeldzaam kwartiertje droog, reed Tom lek, net toen het weer begon te regenen. Maar al cruisend door de Drentse dorpjes was de moraal prima. Na de eerste stop in Zwartsluis, met verse koffie door Floor en Britt, werden de omstandigheden zwaarder. De wind bij het Veluwemeer was verder aangetrokken. Zelfs draaiend in de waaier reden we maar 28 a 29 per uur, met een voor mijn doen behoorlijk hoge hartslag van 145 bpm in een duurrit. Het afzien was al vroeg begonnen. Dit beloofde niet veel goeds voor de nog 200km naar Zeeland over de winderige dijken en door polders.

Intussen deed de regen er ook nog een schepje bovenop. Van Strand Nulde tot Vianen regende het onophoudelijk. Bart kreeg het steeds zwaarder en moest regelmatig een gaatje laten, ook geen goed teken. Homme zou volgens plan, sowieso stoppen in Vianen. Als Tom en ik met z'n tweeën zouden overblijven was het een kansloze onderneming geworden. Maar gelukkig stonden Rik en Frank, die ons lang in spanning had gehouden of ie uberhaupt wel zou komen, in Vianen ons op te wachten. Rik stond zoals Rik te stuiteren en Frank moest duidelijk nog even zin maken om van de blauwbekkende Maus afscheid te nemen.

Al klappertand niet in staat om überhaupt (verstandige) keuzes te maken en ook omdat ik Rik en Frank niet teleur kon stellen, ben ik maar weer op de fiets gestapt samen met Tom en Bart. Homme was ondertussen in de warme auto gestapt.
Frank en Rik deden over de Lekdijk richting Rotterdam beulswerk op kop en ik met moeite in het wiel daarachter met daarachter Tom. Bart opnieuw aan het elastiek. En die besloot dan ook na minuut of 10 om af te draaien en met de wind mee richting Arnhem te fietsen. Z'n moraal was gebroken.

Op zich was het een mooi stuk fietsen, o.a. door Ridderkerk langs m'n oude voetbalcluppie en over rustige dijkjes, maar genieten was er niet echt bij. Na de stop in Heinenoord kreeg ik het steeds zwaarder, de wind en regen maakten het opnieuw er lastig en ik had meer moeite het wiel van Frank te houden. Bovendien was het 'keerpunt' in Zeeland verder dan ik in m'n hoofd had zitten. Goeree Overflakkee is kut! Een dichte brug waar we even moesten stoppen kwam als geroepen. Even op adem komen voor het allerlaatste stuk op het tandvlees wind tegen.

Toen was daar na 300km eindelijk het keerpunt en wat was dat een verademing. Toen pas merkte je hoe hard het echt waaide. 'Moeiteloos' trapten Frank tussen de 35 en 40 km in het uur naar het prachtige De Heen, waar Pieter Beernink, nog een verse kracht, ons stond op te wachten voor de laatste 190km, Wederom enorm goed voor de moraal. Wat nu helaas wel begon op te spelen was de moeite met eten. Je weet dat het moet, maar trek heb je niet en je maag protesteert bij iedere hap.

De 190 km meewind in het vooruitzicht was heerlijk, maar ik kreeg nog meer moeite om het wiel te houden. Eten lukte nauwelijks nog in het zadel. Het lichaam wilde vooral heel heel graag liggen en slapen. Maar ik kreeg de gaatjes iedere keer weer vrij snel gedicht en de benen zelf voelden nog prima. Toch nam ik op weg richting de Drunense Duinen het besluit om in Noord-Limburg bij het aantikken van de 12e provincie te stoppen en de laatste 40 kilometer naar huis in de volgauto te doen. Dan was het mooi geweest en het doel van 12 provincies alsnog bereikt....

Van Drunen naar Grave was m'n maag behoorlijk overstuur. De man met de hamer had me echter nog niet helemaal in elkaar gebeukt en reden we nog steeds 35/36 km in het uur met een afnemende wind. Na een paar pogingen m'n maag te ontluchten voelde ik me vlak voor Grave wel weer beter. Frank en Pieter hadden nog steeds de power om ons op sleeptouw te nemen en het voelde ook wel prettig dat het eind voor mij vlak na Grave in zicht kwam.

Maar éénmaal in Grave aangekomen waren daar opeens Onno, Herman, Sijtse en Homme. Jesse en Bas waren nog onderweg om ons tegemoet te fietsen. Wat een boost voor de moraal was dat! Die gekke Homme had dus in de 1e 190km al het plan gemaakt dat ie na wat familieverplichtingen van Driebergen naar Grave zou fietsen, maar had daar niks over gezegd, ook niet tegen Floor en Britt. Anyway, dit was wat ik nodig had. En met een bak chips, 5 plakken kaas, een paar handen haribo beertjes en een caffeine pilletje van Tom, ging het zeker lukken om Arnhem te halen. 'Opgeven' was geen optie meer.

En oh wat was dat laatste stuk lekker!! Een fijn pelotonnetje om in te schuilen en energieke mensen om je heen!

Ondertussen hadden Floor en Britt nog een klein onthaal commitee geregeld bij Sugar Hill, want zoals Herman al had voorspeld haalden we de Villa niet op tijd. Om iets over 11, een uurtje later dan gepland, rolden we bij Sugar Hill het terras op om met z'n allen een klein drankje te doen op de goede afloop van een bizar zware dag.

Nu een dag later is de voldoening groot. Verreweg de zwaarste tocht die ik ooit heb ondernomen.
Ik sluit me aan bij de woorden van Herman van Zandt (die van de Avondetappe, die toevallig een paar dagen eerder hetzelfde had gedaan in iets betere omstandigheden).

"Het was een 'stom' idee"

Special thanks gaan uit naar Frank, Rik, Pieter en Homme en natuurlijk onze schatjes Floor en Britt! Ook zij hebben een topprestatie geleverd en zonder hen hadden we het zeker nooit gehaald. En natuurlijk Tom en Bart voor dit belachelijke idee.

De evaluatie en de preview naar een volgend doel zit al in het verschiet ;)

Reacties

  1. Leuk verhaal en ik begrijp het inderdaad ook nog steeds niet 😨 (waarom?). Maar wel een diepe buiging voor die lange zit, fantastische prestatie.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi verslag Ronald! Weinig aan toe te voegen anders dan dat ik het echt een gaaf avontuur vond. Ondanks de omstandigheden heb ik toch genoten en echt super om samen te doen. En natuurlijk de support van Floortje en Britt was fantastisch en onmisbaar!

    Fysiek en mentaal echt pittige omstandigheden en enorm respect voor Ronald en Tom die 'm gewoon uitgereden hebben. Niet normaal eigenlijk... Zelf idd na Vianen een u-turn gemaakt richting Arnhem. Leek op het grotere geheel een eitje maar is natuurlijk best een eind en het was nog ee flinke mentale en lichamelijke test. Na 291km thuis uitgeklikt en moe en toch wel voldaan de bank opgezocht. Couch Potato XXL!!!

    's Avonds naar Sugar Hill om het team te onthalen en van een welverdiend biertje te genieten. Erg gezellig. Nu herstellen en op naar het volgende plan! :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wow, wat een idee en een prestatie! Leuk om te lezen hoe het jullie is vergaan en tof dat jullie zoveel support hebben gehad! Mooi cluppie MTBArnhem!!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooi verhaal van heroïsche tocht! Respect 💪

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Inderdaad een mooi verslag Ronald!! De weersomstandigheden maakte het een epische tocht en een heel avontuur. De hulp onderweg van Britt, Floortje, Homme, Frank, Rik, Pieter en heel MTBA was echt van onschatbare waarde! En Bart en Ronald, bedankt voor de ervaring!

    Over de tocht zelf, tsja.... Gezien mijn trainingsarbeid tot nu tot dit jaar, lag een dergelijke tocht wellicht niet geheel in de lijn van wat mogelijk was. Waarom ik dan toch ja zei? Misschien inderdaad de wijntjes, maar vooral het idee! Je weet van te voren dat het een aparte ervaring gaat worden en dat vind ik gewoon gaaf. En ja, zo erg 'duurgetraind' was ik niet, maar nam wel de nodige km's mee uit het verleden en wist dat ik mentaal 'ver' kon gaan.

    En juist dat mentale kwam goed van pas, want wat een omstandigheden :-) In het donker beginnen aan een tocht van circa 470 km met regen, wind tegen en het vooruitzicht dat het voorlopig nog niet beter gaat worden (volgens Buienradar wel, maar die liegt), is nou niet bepaald comfortabel. Maar op de een of ander manier heb ik de hele rit nergens het idee gehad: dit is te veel, ik stop, of heb ik überhaupt getwijfeld of we het gingen halen. Natuurlijk, er zaten enorm zware stukken tussen. Maar de twijfel is nooit in mijn hoofd gekropen. En juist op het moment dat het dan het meeste tegenzat, op de pauzeplek bij Vianen, waar Homme stopte en Bart aangaf het niet meer te zien zitten, stonden daar Frank en Rik klaar om ons te helpen. Het afvallen van Bart was enorm jammer, zeker gezien hij eigenlijk de initiatiefnemer was, maar ik was blij dat hij zelf dat besluit nam. Als je ziet dat er iemand af en toe een gaatje moet laten, ben je daar onbewust toch mee bezig. Dat hij vervolgens nog alleen naar huis rijdt, nog zo'n slordige 100 km, is ook echt absurd --> Respect Bart!!

    Na Vianen was het nog zwaar om tot het keerpunt in Zeeland te komen. Jezus wat is Zeeland met deze weersomstandigheden een stuk troosteloos Nederland :-) Na het keerpunt werd het relatief gezien makkelijker. Wind grotendeels in de rug en bij de Heen kwam Pieter erbij. Zelf kreeg ik af en toe nog ingevingen om nog wat kopwerk te doen en voelde ik me eigenlijk best ok. Ik verteerde het eten goed, kon soepel blijven draaien en had geen last van mijn rug. Zitvlak: tsja, daar viel weinig aan te verbeteren natuurlijk, maar verder voelde ik me prima. Toen we vervolgens in Grave kwamen en we daar ineens weer Homme en een aantal MTBA gezichten zagen, kwam bij mij het besef: we zijn er bijna. Tot daar was ik eigenlijk nooit bezig geweest met het eindpunt, maar puur met de rit zelf. Wellicht was dat de reden dat het soort van soepel ging bij mij. Het laatste stukje was dan ook peanuts en zo kwamen we met de hele groep aan op de suikerberg! Bart was er ook bij, alive and kicking, en we leefden allemaal nog lang en gelukkig :-) Wel met wat zadelpijn, maar vooral met een enorm gave ervaring/herinnering!!



    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hulde allemaal, voor het afmaken, voor het rare idee, voor het verhaal, en voor de hulp onderweg. Alles is mooi hieraan. Ik was wellicht ook wel gek genoeg geweest hiervoor, kan ook diep gaan, maar miste ff de noodzaak binnen mijn training hahaha!

      Wat anders, stukje Zeeland, dat ken ik ook heel goed. Heb zelf ooit naar puntje Zeeland gefietst vanuit Arnhem, en ik dacht toen ik niet zo heel ver van Rotterdam was, dat ik best opschoot. Dat valt dan nog vies tegen haha.

      Ben benieuwd wat er volgend jaar gebeurt! ;-)

      Nodig sowieso iedereen alvast uit om gewoon eens af te zien met een mooie MTB tocht, zoals de Sudety. Voelt hetzelfde, alleen er zit mooi stuurwerk bij dan ;-)

      Verwijderen
    2. Leuk om van jullie terug te lezen Tom en Bart, want gepraat hebben we onderweg nauwelijks. Zaten allemaal zo in onze eigen wereld. Boeiend stukje psychologisch inzicht levert het op.

      Heb nu al zin in de 'evaluatie' ;)

      Verwijderen
  6. Reacties
    1. Ik lees dit duidelijk als een aanmoediging om je bij de volgende plannenmakerij te betrekken KeX ;)

      Verwijderen
    2. Haha ja hoor, ben altijd wel voor epic trouble te porren. Alhoewel me dit waarschijnlijk een brug tever was geweest. Maar het jaar is nog niet voorbij en ik heb nog wat epic in de hoge hoed zitten. ;-)

      Verwijderen
  7. Volgend jaar naar een warm land?! 🌞🌞🌞

    BeantwoordenVerwijderen
  8. En dan gewoon op t strand, met scooter rijden, en stappen s avonds!! 😂

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten